Μελετήστε, ξανά, Νιχάτ Ερίμ

January 29, 2019, 2:15 am

≫ Next: Τι και εάν σκότωναν Ε/Κ, αφού "εκάμαμε τζιαι εμείς"

≪ Previous: Ο Μ. Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης, η ντροπή και η οργή…

$

0

0

Του Σάββα Ιακωβίδη 

Η άγνοια του εχθρού ισοδυναμεί με απανωτές ήττες και ταπεινώσεις

Από το 1956, η Τουρκία ακολουθεί έναντι της Κύπρου μια σταθερή, αταλάντευτη πολιτική, με στόχο τον τελικό πλήρη έλεγχό της

Αμετάθετη επιδίωξη της Άγκυρας είναι η κατάλυση και εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας

Ο πρόσφατος, αδόκητος θάνατος του καθηγητή Νεοκλή Σαρρή, του πλέον εμβριθούς και βαθυστόχαστου μελετητή της τουρκικής πολιτικής, έφερε ξανά στην επιφάνεια τις γνωστές δύο εκθέσεις του Τούρκου καθηγητή και μετέπειτα υπουργού Εξωτερικών της χώρας, Νιχάτ Ερίμ. Οι εκθέσεις αυτές, με ημερ. 24/11/1956 και 22/12/1956, είναι η βίβλος Γενέσεως της τουρκικής εθνικής πολιτικής στο Κυπριακό. Είναι γνωστό, σε όσους μελετούν και αναλύουν την τουρκική πολιτική, ότι έναν και πλέον χρόνο μετά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, η Άγκυρα θεωρούσε τον αγώνα ως αναμέτρηση μεταξύ της αποικιοκρατικής Βρετανίας και των Ελλήνων της Κύπρου.

Η πονηρή και δόλια βρετανική πολιτική υπέβαλε και παρακίνησε τους Τούρκους να εμπλακούν. Ο τότε Τούρκος πρωθυπουργός, Αντνάν Μεντερές, κάλεσε τον καθηγητή Ερίμ, παρόλο που ανήκε στα σημαντικότερα στελέχη του αντιπολιτευόμενου Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος, να συμβουλεύσει την κυβέρνηση πάνω στον χειρισμό του Κυπριακού.

‘Όπως ο Ερίμ γράφει και ο Νεοκλής Σαρρής κατέγραψε στο βιβλίο του «Η άλλη πλευρά», η κατεύθυνση που ο Μεντερές τού έδωσε ήταν η εξής:

«1.- Οι Άγγλοι να παραμείνουν στην Κύπρο

2.- Αν πρόκειται να φύγουν, η νήσος να μας αποδοθεί.

3-. Αν τούτο δεν είναι δυνατόν, να διχοτομηθεί.

4.- ''Αυτοδιοίκηση''

5.- Η μορφή που δεν επιθυμούμε διόλου: Η απόδοση της Μεγαλονήσου στην Ελλάδα».

Ο Ερίμ επισημαίνει και στις δύο εκθέσεις του ότι «έχουν εξεταστεί σε βάθος από της σκοπιάς των πολιτικών αναγκών του πρωθυπουργού, το κυπριακό πρόβλημα αλλά και τα δικαιώματα της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων. Όλα από της πλευράς των συμφερόντων μας». Και αυτά τα «δικαιώματα», κατά τον Ερίμ, είναι «γεωγραφικά, ιστορικά και στρατηγικά».

Διχοτόμηση και οντότητες

Για να αντιληφθεί κανείς τη διαχρονικότητα της τουρκικής πολιτικής, πρέπει να μελετήσει σε βάθος και προσεκτικά τις δύο εκθέσεις Ερίμ. Σε αυτές αναφέρεται ότι αφού η αυτοδιοίκηση δεν θα λειτουργούσε και η Κύπρος δεν θα ενωνόταν ούτε με την Ελλάδα ούτε με την Τουρκία, ο Ερίμ προτείνει τη «μέση λύση της διχοτόμησης της Κύπρου». «Η ιδέα της διχοτομήσεως έχει συζητηθεί», γράφει, «και μελετήθηκε σε ορισμένες μυστικές, επίσημες και ανεπίσημες διαπραγματεύσεις μεταξύ της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Αγγλίας και της Αμερικής (…). Απ’ ό,τι πληροφορούμαι εκ της μελέτης των φακέλων, η Ελλάδα σκέπτεται να εγκαταλείψει στην Τουρκία έναν στενό διάδρομο στα βόρεια της νήσου (…). Ο αξιότιμος πρωθυπουργός (Μεντερές) ανέφερε ότι είναι της ιδέας να αιτήσωμεν την διχοτόμηση εξ ημισείας.

»Η διχοτόμηση της Κύπρου, κατά βάση, μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας, ίσως και με την παραχώρηση στην Αγγλία μιας περιοχής για στρατιωτικές βάσεις σημαίνει την εφαρμογή της αρχής της αυτοδιαθέσεως (…). Στην Κύπρο ζουν η μια εντός της άλλης δύο διαφορετικές κοινότητες, δύο διαφορετικές ολότητες, δύο ενότητες (entite). Όταν θα γίνει μια κανονική διχοτόμηση, εκάστη των δύο αυτών διακεκριμένων κοινοτήτων πιθανότατα θα προτιμήσει την κυριαρχία του κράτους το οποίο θεωρεί σαν Μητέρα-πατρίδα της».

Από το 1956 οι Τούρκοι σχεδίαζαν τη δημογραφική αλλοίωση της νήσου

Πώς ο Ερίμ αντιλαμβανόταν την αρχή της αυτοδιαθέσεως; Γράφει στην πρώτη έκθεσή του προς τον Μεντερές και ας προσεχθούν πολύ οι όροι και η φρασεολογία που χρησιμοποιεί: «Η αρχή της αυτοδιαθέσεως θα εφαρμοστεί διά της συγκεντρώσεως όλων των Ελλήνων στην ίδια περιοχή, που θα εξασφαλιστεί η διαβίωσή των κάτω από μια διοίκηση της αρεσκείας των. Είναι αναπόφευκτη μια ανταλλαγή πληθυσμών (…). Δεν αποτελεί άσκοπη ταλαιπωρία η μετακίνηση μιας μερίδας ανθρώπων προς τον σκοπό της μη καταπατήσεως του δικαιώματος της αυτοδιαθέσεως της τουρκικής κοινότητας, σήμερα ευρισκομένης σε μειοψηφία, της παροχής δυνατοτήτων προς προάσπιση της ασφάλειας της Τουρκίας και της εξαφανίσεως της σοβούσης κρίσεως.

»Η υποστήριξη της ιδέας περί διχοτομήσεως της Κύπρου συντελείται με τη νομική και ανθρωπιστική αρχή της αυτοδιαθέσεως. Η πολιτική σκοπιμότητα, που ενισχύει το σχέδιο αυτό, είναι η ανάγκη να βρίσκεται η στρατιωτική ισχύς της νήσου σε στιβαρά και ανώτερα χέρια, προς προάσπιση των συμφερόντων και της ασφάλειας της Τουρκίας, του Συμφώνου της Βαγδάτης και του ΝΑΤΟ. Λαμβάνοντας υπόψη μας την πιθανότητα της αποδοχής της προτάσεως περί διχοτομήσεως της Κύπρου, θα πρέπει από τούδε η Τουρκία να καθορίσει μέσω των αρμοδίων υπηρεσιακών παραγόντων, λαμβάνουσα υπόψη της τα στρατιωτικά, οικονομικά συμφέροντά της και τα συμφέροντα του τουρκικού πληθυσμού της Κύπρου, ποια μορφή διχοτομήσεως θα είναι προσφορότερη γι’ αυτήν».

Στη συνέχεια η έκθεση Ερίμ αναφέρεται στο σχέδιο συντάγματος που ετοίμασε ο λόρδος Ράντκλιφ και ανακοινώθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1956. Προνοούσε και για αυτοκυβέρνηση. Ας προσεχθούν ιδιαίτερα τι σημειώνει ο Ερίμ: «Στο καθεστώς της αυτοδιαθέσεως πρέπει να εμμείνουμε για την ελεύθερη παλιννόστηση των Τούρκων από το εξωτερικό προς την Κύπρο - τούτο βεβαίως θα αναγνωριστεί και στους Έλληνες. Εάν κατά την εξέταση του ζητήματος διαπιστωθεί ότι η παροχή του δικαιώματος θα αυξήσει περισσότερο τον τουρκικό από τον ελληνικό πληθυσμό της Κύπρου, θα πρέπει να γίνεται εμμονή στο αίτημα». Και προσθέτει τα εξής σημαντικά: «Η περίπτωση που ουδέποτε θα δεχθεί η Τουρκία είναι η διάνοιξη της οδού για την προσάρτηση της νήσου στην Ελλάδα, υπό το πρόσχημα της παροχής στους κατοίκους του δικαιώματος της αυτοδιαθέσεως.

»Δεν υπάρχει ένας διεθνής κανόνας θετικού δικαίου, ο οποίος να επιτάσσει την οπωσδήποτε εγκατάλειψη της τύχης της νήσου στη βούληση των Ελλήνων, οι οποίοι σήμερον αποτελούν την πλειοψηφία». Ο Ερίμ αναφέρεται υποτιμητικά στη «ρωμέικη κοινότητα», «η οποία για την ώρα είναι σε πλειοψηφία». Στη συνέχεια αναλύει τι σημαίνει στο Διεθνές Δίκαιο η λέξη «λαός» και ισχυρίζεται ότι «ο τουρκικός πληθυσμός της νήσου (people) αποτελεί μια διαφορετική οντότητα από τον ελληνικό πληθυσμό (people), μια διαφορετική συνολική οντότητα (entite)».

Περιστασιακή πλειοψηφία

Η πρώτη έκθεση Ερίμ δημιούργησε αίσθηση στην κυβέρνηση Μεντερές. Όπως o Νεοκλής Σαρρής σημειώνει στο βιβλίο του, «εκείνο που έχει σημασία είναι η διαπίστωση ότι η κινητήρια πρόθεση των Τούρκων ξεκινά από την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα της Κύπρου. Η ελληνική πλειοψηφία για την Τουρκία είναι μια ευκαιριακή συγκυρία που πρέπει να ανατραπεί. Αυτός είναι ο στόχος. Η μη προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα απορρίπτεται κυρίως γιατί διασφαλίζει την πληθυσμιακή υπεροχή της πλειοψηφίας, ενώ είναι δεκτή οποιαδήποτε άλλη λύση που θα εξοβελίσει ή θα ανατρέψει την προεξάρχουσα θέση του γηγενούς πληθυσμού».

Ο Ερίμ στη δεύτερη έκθεσή του επιμένει (θυμίζουμε, το 1956) ότι «η σημερινή (πληθυσμιακή) αναλογία δεν είναι αιώνια κι έτσι δεν μπορούμε να προτάξουμε κανένα λογικό αίτιο ως προς τον υπολογισμό της αναλογίας αυτής σαν αναλλοίωτης και αιώνιας». Ο Ερίμ επιμένει ακόμα να συγκρίνει τις 380.000 των Ελλήνων με τις 100 χιλιάδες των Τ/κυπρίων, αλλά και με τα 25 εκ. της Τουρκίας. Αυτή η σύγκριση επαναλήφθηκε το 2009 από τον Τούρκο πρωθυπουργό Ερντογάν, όταν, απευθυνόμενος προς την ΕΕ, είπε ωμά και αλαζονικά: «Δεν μπορείτε να συγκρίνετε τις 700 χιλιάδες των Ε/κυπρίων με τα 70 εκ. των Τούρκων».

Προσάρτηση ή διχοτόμηση

Από το 1956 οι Τούρκοι σχεδίασαν την αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου, τον εποικισμό, την επανεγκατάσταση Τ/κ, τις μετακινήσεις πληθυσμών, τις αμιγείς περιοχές, την ισότιμη αντιπροσώπευση των δύο κοινοτήτων. Από τότε ο Ερίμ είχε χρησιμοποιήσει τους όρους «κοινότητες, οντότητες, ολότητες» και, φυσικά, τον όρο «λαοί», εννοώντας ξεκάθαρα ε/κ και τ/κ λαό. Επίσης είχε θέσει θέμα ιδιοκτησίας. Όλες αυτές οι θέσεις έχουν… ηλικία σχεδόν 60 χρόνων, πράγμα που καταδεικνύει τη διαχρονικότητα αλλά και την αδιστακτότητα της Τουρκίας στους στόχους της εναντίον της Κύπρου.

Μόνιμος και σταθερός στόχος της Άγκυρας ήταν πάντοτε η προσάρτηση της Κύπρου. Πρώτο στάδιο ήταν η διχοτόμηση. Μετά το πραξικόπημα, όμως, την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή και την κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο αναβαθμισμένος στόχος της Τουρκίας είναι ο πλήρης έλεγχος της νήσου. Με ή χωρίς την υπογραφή μας. Οι δύο εκθέσεις Ερίμ επιβεβαιώνουν αυτόν τον διαχρονικό στόχο της κατοχικής δύναμης. Υπάρχει ένα μέγιστο εμπόδιο, εκτός άλλων: Η διεθνής νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και αμετάθετη επιδίωξη της Άγκυρας είναι η κατάλυση και εξαφάνισή της ως υποκείμενο του διεθνούς και κοινοτικού δικαίου. 

Το θράσος της επιβεβαιώθηκε με τις τελευταίες υλακές του Γκιουλ, που καθύβρισε την ΕΕ ως «άθλια» και την Κυπριακή Δημοκρατία ως «μισή χώρα», παραβλέποντας, ο άθλιος, ότι η χώρα του κατέχει την άλλη μισή. Οι χειριζόμενοι τις τύχες της Κύπρου οφείλουν, έστω και τώρα, να μελετήσουν τις εκθέσεις Ερίμ. Για να γνωρίζουν τις επιδιώξεις των εχθρών μας. Για να μην υποστούμε άλλες ήττες και εδαφικούς ακρωτηριασμούς.

Σάββας Ιακωβίδη

Facebook

---

Τι και εάν σκότωναν Ε/Κ, αφού "εκάμαμε τζιαι εμείς"

January 29, 2019, 4:00 am

≫ Next: Η αντίσταση στην κατοχή είναι αδιαλλαξία!

≪ Previous: Μελετήστε, ξανά, Νιχάτ Ερίμ

$

0

0

Του Κώστα Βενιζέλου

Μόνο η ελληνοκυπριακή πλευρά, θα μπορούσε να προσφέρει διευκολύνσεις για να συμμετάσχουν έποικοι και Τουρκοκύπριοι σε εκδηλώσεις μίσους και φανατισμού. Η επίκληση μιας παλαιότερης συμφωνίας για το οδόφραγμα του Λιμνίτη δεν μπορεί να αποτελεί το άλλοθι. Πρόκειται, βέβαια, για μια συμφωνία που δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα, που δεν έχει συζητηθεί στη Βουλή. Τα κόμματα, που έχουν μετατραπεί σε… βαριά βιομηχανία ανακοινώσεων δεν έχουν ζητήσει ποτέ να δουν και να συζητήσουν τη συμφωνία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που αφορά στην αποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος αλλά και την επιδερμικότητα με την οποία προσεγγίζει σοβαρά ζητήματα. 

Επειδή αυτό το πανηγύρι του μίσους στα Κόκκινα γίνεται κάθε χρόνο δεν σημαίνει πως πρέπει να θεωρείται κεκτημένο. Τι γιορτάζουν; Τους βομβαρδισμούς με βόμβες ναπάλμ κατά των Ελληνοκυπρίων. Και ευτυχώς υπάρχει και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο απαντώντας στη ρητορική μίσους που εξέπεμψαν οι ομιλητές της φιέστας των Κοκκίνων (μεταξύ τους και ο Ακιντζί του «κοινού οράματος»), αναφέρθηκε στη χρήση χημικών από την Τουρκία κατά των Ελληνοκυπρίων. Οι ναπάλμ χρησιμοποιήθηκαν στον εμφύλιο στην Ελλάδα κατά των αριστερών, τις χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι το 1964 και το 1974 στην Κύπρο ενώ «αξιοποιήθηκαν» από το «δυτικό μπλοκ» και σε άλλες περιπτώσεις. Η Άγκυρα τον Αύγουστο του 1964 βομβάρδισε στόχους κατά των Ελληνοκυπρίων, κυρίως αμάχων, αλλά το αφήγημα παραμένει πως οι Τουρκοκύπριοι είναι αυτοί που υπέφεραν. Εγκλήματα έχουν γίνει και δεν μπορεί κανείς να κρύβει τα γεγονότα αυτά κάτω από το χαλί. Υπάρχει, όμως, μια μεγάλη διαφορά: Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος με νόμους και θεσμούς και όταν καταγγέλλονται εγκλήματα τα παραπέμπει σε δίκη. Δεν μπορεί μια κοινωνία, ένα κράτος να κουβαλάει και να αισθάνεται ενοχή για εγκλήματα και ανουσιουργήματα ανόητων άτακτων ομάδων ή ατόμων. Η Τουρκία έχει ως κράτος, προβεί σε εγκλήματα. Αυτή είναι μια θεμελιώδεις διαφορά. 

Υπάρχει, λοιπόν, ένας καθωσπρεπισμός στην ελληνική πλευρά στην Κύπρο, που θεωρεί πως «εμείς να τηρούμε τις συμφωνίες για να μην κατηγορηθούμε» ή «πρέπει να δείχνουμε καλή διάθεση». Έχουν όλοι αυτοί που οχυρώνονται πίσω από αυτές τις προσεγγίσεις, φανταστεί ποτέ πώς θα αντιδρούσαν οι Τούρκοι εάν, για παράδειγμα, Ελληνοκύπριοι ζητούσαν διευκολύνσεις για να πραγματοποιήσουν αντικατοχικές εκδηλώσεις στα κατεχόμενα; Η απάντηση αυτονόητη. Υπενθυμίζεται πως για μια απόφαση της Βουλής για δεκάλεπτες αναφορές στις μαθητικές αίθουσες στο ενωτικό δημοψήφισμα του΄50(!) διακόπηκαν οι συνομιλίες και έφταιξε η ε/κ πλευρά. Για πανηγυρισμούς στα Κόκκινα επειδή σκότωναν Ελληνοκύπριους όλα είναι… φυσιολογικά. 

Όλα αυτά γίνονται ανεκτά από μια καθεστηκυία τάξη στην ελληνοκυπριακή πλευρά, που οχυρώνεται πίσω από ένα ιδεολόγημα πως «εκάμαμε τζιαι εμείς». Είναι η λογική του «ένα μας, ένα τους» τελειώσαμε και πάμε μπροστά, η οποία στηρίζεται σε μια τακτική προετοιμασίας του εδάφους για «οδυνηρή λύση». Η λογική της απόλυτης ισοπαλίας στις ευθύνες, στα εγκλήματα. Δεν είναι τυχαίο που μεταξύ των ξένων υπάρχει η γενική και αόριστη και εν πολλοίς ανιστόρητη προσέγγιση πως οι Τουρκοκύπριοι υπέφεραν τη δεκαετία του ’60, πέρασαν δεινά από τους Ελληνοκύπριους ενώ οι Ελληνοκύπριοι «πλήρωσαν» τη δεκαετία του '70 με την εισβολή. 

Η ιδεολογία αυτή, που έχει επιδράσεις σε διάφορες ομάδες στην ελληνοκυπριακή πλευρά, επιχειρεί να πολεμήσει δήθεν τον ε/κ εθνικισμό εξυπηρετώντας τον τουρκικό εθνικισμό, μεγαλοϊδεατισμό. Κοντολογίς, παίζουν το παιχνίδι των τουρκικών επιδιώξεων.

Κώστας Βενιζέλος

Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" 

12 Αυγούστου 2017

Η αντίσταση στην κατοχή είναι αδιαλλαξία!

February 2, 2019, 8:08 am

≫ Next: «Ανεπούλωτο τραύμα», Ευθύβουλο Ευθυβούλου

≪ Previous: Τι και εάν σκότωναν Ε/Κ, αφού "εκάμαμε τζιαι εμείς"

$

0

0

Του Φοίβου Νικολαΐδη 

Όσοι διάβασαν Τζορτζ Όργουελ και το προφητικό του βιβλίο «1984», θα ανατριχιάζουν, συγκρίνοντας τα γραφόμενα του με τα δικά μας δρώμενα. Το μυθιστόρημα «1984» καταγράφει τη διαχρονική πάλη, του ατόμου με το σύστημα, που επιδιώκει τον απόλυτο έλεγχο και την κατάργηση κάθε πραγματικής ελευθερίας, που πηγάζει από την ελεύθερη σκέψη και την αντικειμενική κρίση.

Η ελεγχόμενη και παραποιημένη πληροφόρηση, που συστηματικά κάνει πλύση εγκεφάλου στον πολίτη του «1984» και σ’ αυτόν του σήμερα, σκοπεύει στη δημιουργία ατόμων με παρωπίδες χωρίς κριτική σκέψη, ώστε να ασπάζονται κάθε ηλιθιότητα και ψέμα, που τους σερβίρεται ως αλήθεια. Ελευθέρας βοσκής τροφή, για να την αφομοιώνουν χωρίς αντανακλαστικά, αλλά, να γίνονται και διαπρύσιοι κήρυκες της!

Η σκέψη και γνώση στο «1984» είναι έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο. Το πρόγραμμα της «γλωσσοκάθαρσης» μεριμνά για τη νοθεία της σκέψης, η οποία βάλλεται από τη «Νέα Ομιλία». Η εκ νέου δηλαδή ερμηνεία των λέξεων, ώστε να παραποιείται η έννοια τους και να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αρχής.

Στη «Νέα Ομιλία» με την πλήρη αλλοίωση, της γλώσσας αναφέρεται : «Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη». Παραφράζοντας τη με τα δικά μας: «Η εισβολή είναι ειρηνευτική επιχείρηση, η απελευθέρωση είναι η υποταγή, οι έποικοι είναι χρήστες, οι εγκάθετοι της Άγκυρας, είναι ρητορική μίσους». Έτσι και το Thunksgiving εύκολα γίνεται Turksgiving…

Όπου είναι αδύνατο, να χρησιμοποιηθούν παραπλανητικές ή διφορούμενες λέξεις, τότε εφαρμόζεται η αρχή της αναλογικότητας! Έκαναν εγκλήματα οι Τούρκοι; Μα διαπράξατε κι εσείς. Τα θέλουν όλα δικά τους οι Τούρκοι; Μα είστε κι εσείς αδιάλλακτοι!

Η αδυσώπητη αυτή μηχανή κατασκευής της «Νέας Πολιτικής», δηλαδή προϊόντα ψεύδους, παράγει θαυμαστά αποτελέσματα μέχρι στιγμής. Κύριοι αρχιτέκτονες, της τρισάθλιας αυτής τακτικής, οι μόνιμα θανάσιμοι «φίλοι» Άγγλοι. Όλος ο ιστός της προπαγάνδας εναντίον των δικαίων μας, είναι στημένος από Άγγλους, συνεπικουρούμενοι από Αμερικάνους, Νορβηγούς και άλλους παρατρεχάμενους συμμάχους, σε αυτό το ανερμάτιστο παιγνίδι.

Αμέσως μετά το 1974, πέραν των «φιλικών» ΜΜΕ, πρόθυμων πολιτικάντηδων και δημόσιων «προσωπικοτήτων», στήθηκαν μηχανισμοί, οργανώθηκαν γραφεία, σύνδεσμοι και μη κυβερνητικοί οργανισμοί, για σκοπούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Οι προσπάθειες εντάθηκαν μετά το δημοψήφισμα του 2004, αφού το αποτέλεσμα απέδειξε τη χρεωκοπία, του συστήματος παρεμβολής και χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Σε επίπεδο εθνικών προβλημάτων, οι λέξεις που λείπουν είναι συνήθως πιο σημαντικές από εκείνες που έχουν καθιερωθεί ή μπαίνουν σε ευτελή «γλωσσάρια», για να εξυπηρετήσουν κάθε άλλο παρά την αλήθεια και το δίκαιο.

Όταν διαφαίνεται κάποια κινητικότητα στο Κυπριακό, αρχίζουν συντονισμένα τα χειραγωγημένα όργανα και τα παρακλάδια τους την αναπαραγωγή και διάδοση δοσμένων συνθημάτων, για πίεση στη δική μας πλευρά, για να απεμπολήσει τα αυτονόητα. Η συνταγή είναι απλή και δεδομένη. Σύμφωνα πάντα με τη «Νέα Ομιλία», η αντίσταση στην κατοχή είναι αδιαλλαξία…

Μέσω ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανισμών, ξοδεύονται εκατομμύρια το χρόνο από ξένα κέντρα αποφάσεων, για να ασχολούνται όχι με την προώθηση της ειρήνης όπως διατείνονται, αλλά για τη συστηματική παραπληροφόρηση, τον ψυχρό πόλεμο των νεύρων και τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, ώστε να διαμορφώνονται συγκεκριμένες πολιτικές σχολές σκέψεις και απόψεις.

Είναι θλιβερό σε μια ημικατεχόμενη και μικρή χώρα όπως η Κύπρος, να αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά, (όπως στον Αγώνα της ΕΟΚΑ ενάντια των αποικιοκρατών Άγγλων) ότι, η πιο ύπουλη και η πιο επικίνδυνη μάστιγα δεν είναι οι εισβολείς, που βρίσκονται απέναντι. Αυτοί είναι γνωστοί και οι επιδιώξεις τους ξεκάθαρες. Αλλά, οι ποταποί άνθρωποι, που ενώ θεωρητικά είναι μαζί μας, προσπαθούν, να περάσουν τα μηνύματα και τις πολιτικές, που εξυπηρετούν ξένους.

Ζούμε σε αδέσποτες εποχές. Το Οργουελικό σκηνικό γίνεται ακόμη πιο εφιαλτικό σήμερα. Οι βάτραχοι πρέπει, να κλείσουν τα μάτια για να καταπιούν. Οι περισσότεροι καταπίνουν τη γελοία ξενόφερτη πολιτική παραμυθολογία με ορθάνοιχτα μάτια…
Φοίβος Νικολαΐδης

 

«Ανεπούλωτο τραύμα», Ευθύβουλο Ευθυβούλου

February 3, 2019, 11:43 pm

≫ Next: Υποδοχή στη Λουτ με τουρκικές κανονιές...

≪ Previous: Η αντίσταση στην κατοχή είναι αδιαλλαξία!

$

0

0

«Ανεπούλωτο τραύμα» η νέα ποιητική συλλογή του Ευθύβουλου Ευθυβούλου

Μετά τις ποιητικές του συλλογές «Δοκιμασίας Αγάλματα» και «Στη μοναξιά του ονείρου» ο Ευθύβουλος Ευθυβούλουκυκλοφόρησε πρόσφατα την τρίτη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Ανεπούλωτο τραύμα». Στη συλλογή αυτή ο Ευθύβουλος Ευθυβούλου περιλαμβάνει 54 νέα ποιήματα, τα οποία μιλούν για τη ζωή και τον άνθρωπο, τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς όχι μόνο της καθημερινότητας.

Τον Ευθύβουλο Ευθυβούλου, τον υπέροχο πνευματικό άνθρωπο και καταξιωμένο ποιητή, έχω τη σπάνια τύχη, να τον γνωρίζω εδώ και μερικές δεκαετίες. Με σπάνιο ήθος, ευθύτητα και αυτοσεβασμό, προοδευτικός, γεμάτος αξίες και αρχές, συμμετέχει ενεργά στα κοινά μέσα από τις κοινωνικές, πνευματικές και άλλες δραστηριότητές του.

Γεμάτος ευαισθησίες και αρετές, με αρμονία στη σκέψη και ηρεμία στην έκφραση, αλλά και γνώσεις πολλές, η ποίηση έγινε ένα από τα καταφύγια των προβληματισμών του. Ένα καταφύγιο που μετέτρεψε σε οπλοστάσιο γεμάτο ωραία ποιήματα, που ξεδιπλώνουν όλη τη σπάνια ποιότητα του χαρακτήρα και του συναισθηματικού του κόσμου, απείραχτου από το δέλεαρ της σημερινής καλοζωίας.

Η δημιουργική πνοή, η αστείρευτη έμπνευση και η ποιητική έφεση του Ευθύβουλου είναι απεριόριστες. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ανωτάτη Σχολή Εμπορικών και Οικονομικών Επιστημών στην Αθήνα. Από τα ανήσυχα νιάτα του και τα μαθητικά του χρόνια άρχισε να ασχολείται με την ποίηση. Το 1979 εκδίδει στην Αθήνα την πρώτη του ποιητική συλλογή «Δοκιμασίας Αγάλματα». Στο διαγωνισμό κυπριακού τραγουδιού το 1994 το τραγούδι «Χωρκό μου», τους στίχους του οποίου έγραψε ο ίδιος, κέρδισε τη δεύτερη θέση. Το 2010 εκδίδει την ποιητική συλλογή «Στη μοναξιά του ονείρου».

Ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Μόντης στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης, του Ευθύβουλου, έγραψε τα εξής: «Δεν ξέρω αν εγώ πρωτοπαρουσίασα τον Φούλη Ευθυβούλου από το «Λογοτεχνικό Βήμα» του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου. Οι στίχοι του πλημμύριζαν από λυρικό ερωτισμό και αίσθημα χωρίς, όμως, να παρασύρονται σε ρητορικές κακοτοπιές. Είχαν επίγνωση των ορίων της τέχνης. Ήταν πρόδηλο ένα αξιόλογο ταλέντο. Δοσμένος με πάθος στην ποίηση ο Φούλης Ευθυβούλου εξελίχθηκε γρήγορα και μας δίνει τώρα την πρώτη ποιητική του συλλογή. Τα αρχικά προσόντα του παρουσιάζονται πια περισσότερο συγκροτημένα και είμαι ευτυχής που γράφω αυτά τα λίγα προλογικά λόγια». Κώστας Μόντης

Ο ποιητικός του λόγος ξεχωρίζει από τη γλυκύτητα των λέξεων, την ομορφιά των εκφράσεων και των ωραίων μηνυμάτων, που κρύβουν όλοι οι υπέροχοι στίχοι του. Οι κρυφές του σκέψεις, τα συναισθήματα και τα όνειρα του γίνονται ποιήματα σμιλευμένα στον καμβά της ποιητικής του τέχνης, που ξέρει τόσο καλά, να χειρίζεται.

Μέσα από τη συνεχή καλλιτεχνική ενατένιση και την επίπονη αναζήτηση των λυτρωτικών μυστικών της ζωής, βρίσκει διέξοδο στους στίχους, που πλάθει με τόση άνεση, προσπαθώντας να ενεργοποιήσει συναίσθημα και λογική ταυτόχρονα.

Όταν τον κυριεύει ο ποιητικός του οίστρος, ανιχνεύει τις μυστικές φωνές, του πλούσιου εσώτερου του κόσμου και σαν σπαραγμό ψυχής συνθέτει υπέροχους στίχους γεμάτους λυρισμό και πολλαπλά μηνύματα.

Παρά τις επιτυχίες του στο στίβο, της ζωής και τις διακρίσεις στο έργο του, διατηρεί αναλλοίωτη την ανθρωπιά, τη μετριοπάθεια και τη μετριοφροσύνη του, χαρακτηριστικά που τον διακρίνουν έντονα ως ξεχωριστή προσωπικότητα. 

Άνθρωπος χαμηλών τόνων, όσο πολύ λίγοι, ακολουθεί πιστά το δύσκολο δρόμο της προσωπικής υπέρβασης και πορεύεται θαρραλέα στα ανηφορικά μονοπάτια της πνευματικής αναζήτησης, προσπαθώντας επίμονα να φτάσει στις πολύτιμες πηγές της γνώσης και της ποιητικής έκφραση.

Στοχαστικός με απέραντη αγάπη για τη ζωή και με πλήρη σεβασμό στον άνθρωπο, συνθέτει ποιήματα καρδιάς. Μοίρα του αυθεντικού ποιητή είναι, με τη γλώσσα, να βρίσκει και να δείχνει την ψυχή του. Οι στίχοι του βγαλμένοι μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής του, ακουμπούν τον κόσμο που εκφράζει.

Τα ποιήματα του αναβλύζουν πάθος και εκπέμπουν φως εστιασμένο σε ότι απασχολεί τον άνθρωπο στην καθημερινότητα του, αλλά και στην ιστορική του διαδρομή. Ο ποιητικός του λόγος σαν μεταξωτό κέντημα, ακτινοβολεί από ομορφιά από την ειλικρίνεια του στίχου του, που είναι ατόφιος, χωρίς οποιαδήποτε επιτήδευση.

Οι πολλές του γνώσεις και οι πλούσιες εμπειρίες του μετουσιώνονται σε ανεξάντλητη δημιουργία. Μέσα στα φροντισμένα ποιήματα του, ανιχνεύονται συναισθήματα χαράς, θλίψης, πικρίας αλλά και ελπίδας. 

Θα μπορούσα άνετα, να γράψω πάρα πολλά για τον αγαπητό και ξεχωριστό μου φίλο Ευθύβουλο Ευθυβούλου, αλλά γνωρίζοντας το συνεσταλμένο του χαρακτήρα, δηλώνω με περισσή ευχαρίστηση ότι η φιλία του με τιμά ιδιαίτερα.

Η ποίηση, του έδωσε «το ωραίο ταξίδι». Καλοτάξιδο λοιπόν και το νέο του βιβλίο, στο όμορφο ποιητικό οδοιπορικό, που ξεκίνησε ωραία και προχωρεί τόσο όμορφα…

Φοίβος Νικολαΐδης

Ένα αξιόλογο ταλέντο της ποίησης

 

Facebook

Υποδοχή στη Λουτ με τουρκικές κανονιές...

February 7, 2019, 12:52 am

≫ Next: Τα αρχαία βασίλεια της Κύπρου

≪ Previous: «Ανεπούλωτο τραύμα», Ευθύβουλο Ευθυβούλου

$

0

0

Γράφει ο Δρ Γιάννος Χαραλαμπίδης

Η Εκπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ Τζέιν Χολ Λουτ αφικνείται στην Κύπρο, όπου θα έχει σήμερα επαφές με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον κατοχικό ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, για να συζητήσει μαζί τους τούς όρους αναφοράς. Και όλα αυτά συμβαίνουν υπό την σκιάν των θέσεων του Τούρκου Υπουργού των Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου περί νέων συνομοσπονδιακών ιδεών και υπό τον πολεμικό παιάνα του Ναυτικού της Άγκυρας, που αλωνίζει εντός της Κυπριακής ΑΟΖ, στη λογική της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Κλίμα εμπιστοσύνης
Ερώτημα: Πώς να πάμε σε συνομιλίες και επί τη βάσει ποιου κλίματος εμπιστοσύνης; Το ΑΚΕΛ δεν έχει εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο, τον οποίο κατηγορεί ότι αυτός τροφοδοτεί με την πολιτική του και τις θέσεις του στο παρασκήνιο, τη λύση των δύο κρατών και της συνομοσπονδίας. Ερώτημα συναφές: Και οι θέσεις του ΑΚΕΛ πόσο απέχουν από τις συνομοσπονδιακές, όπως τον κατηγορεί, θέσεις του Προέδρου; Μα το ΑΚΕΛ δεν είναι το κόμμα που υποστηρίζει την εκ περιτροπής Προεδρία, που σημαίνει την, εκτός των άλλων, διχοτόμηση της εκτελεστικής εξουσίας; Δεν υπάρχει λόγος να σχολιάσουμε το ΔΗΚΟ. Αναφέρεται στην καλή ομοσπονδία, χωρίς να προσδιορίσει ποτέ το ορθό της περιεχόμενο, επειδή γνωρίζει καλά ότι πρόκειται για πολιτική θέση, επί τη βάσει της οποίας θέλει να βρίσκει λόγους διαφοροποίησης από το ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ. Άλλωστε, το ΔΗΚΟ έπλεκε το εγκώμιο στον Νίκο Κοτζιά, τον αρχιτέκτονα της μεγαλειώδους, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, λύσης της «βορείου Μακεδονίας», για να κτυπά τον Αναστασιάδη ενόψει προεδρικών εκλογών. Και τι υποστήριζε και υποστηρίζει ο Ν. Κοτζιάς; Θέσεις πιο προχωρημένες από τον Κύπριο Πρόεδρο. 

Ένας από τους λόγους, για τους οποίους ο τέως Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας είπε όχι στο σχέδιο Ανάν, είναι διότι, όπως υποστήριζε, δεν δημιουργήθηκε στην Κύπρο ένα καντόνιο στη Λευκωσία, το οποίο θα ανήκε στην κοινή ομοσπονδιακή Αρχή. Ο κ. Κοτζιάς, τον οποίο υποστήριξαν «απορριπτικοί», εθνικόφρονες και επώνυμοι αντιομοσπονδιακοί, εισηγείτο ότι, αυτό το κοινό καντόνιο, έπρεπε να στηριχθεί στην κυπριακή και μόνο ταυτότητα. Να μην υπάρχουν Έλληνες και Τούρκοι. Μόνον Κύπριοι. Και, σταδιακά, όπως ισχυρίζεται, αυτή η κυπριακή συνείδηση θα περνούσε σε ολόκληρο το νησί ως στοιχείο βιωσιμότητας της λύσης. Και εξαφάνισης του Ελληνισμού. Δεν τα αναφέρουμε αυτά τυχαία. Τα έχει γράψει ο ίδιος. Αρκετοί από αυτούς που υμνολογούσαν τον κ. Κοτζιά, που είναι δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι θέλει, είναι ελληνολάτρες, με ή χωρίς εισαγωγικά, και ασκούσαν και ασκούν κριτική στη διπρόσωπη πολιτική Αναστασιάδη και ΔΗΣΥ. Άφησαν, όμως, στο απυρόβλητο τον Κοτζιά.

ΝΑΤΟϊκός κομμουνιστής και διχοτόμηση
Στο διά ταύτα, λοιπόν: Η πολιτική πρόταση Κοτζιά για τη δημιουργία του κράτους των Κυπριλλίδων έχει δύο πηγές: Η πρώτη είναι οι διεθνιστικές κομμουνιστικές του καταβολές, τις οποίες αντάλλαξε με πολιτειακά αξιώματα, γενόμενος, μάλιστα, μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, ένας «ΝΑΤΟϊκός κομμουνιστής». Η δεύτερη αφορά στη βρετανική και κομμουνιστική πολιτική στην Κύπρο. Οι Βρετανοί, μέσα από το ανεξάρτητο κράτος, επιχείρησαν από την πρώτη στιγμή να δημιουργήσουν κρατική και δη κυπριακή συνείδηση, για να αποκόψουν την Κύπρο από την Ελλάδα και να δημιουργήσουν, εκ των πραγμάτων, εμφύλιο πόλεμο, έτσι ώστε να εφαρμόσουν τη λύση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, την οποία θεωρούσαν ως μορφή διχοτόμησης. 

Μια λύση, η οποία θα ανέτρεπε την ιστορία και τα γεωπολιτικά αποτελέσματα της ΕΟΚΑ. Έτσι, η Βρετανία παίρνει τη ρεβάνς της στρατιωτικής ήττας που υπέστη το ’55-’59 και διαλύει την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία θεωρούσε ως το προηγούμενο στάδιο των δυο συνιστώντων κρατών. Τα γράφουν οι ίδιοι οι Βρετανοί στα έγγραφά τους. Το ΑΚΕΛ, που μέχρι το ’67 ήταν Ενωτικό, εν συνεχεία υιοθετεί τη διεθνιστική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης και μετατρέπει το Κυπριακό από αγώνα για ελευθερία και Ένωση σε καθαρά ταξικό, στη λογική του ανεξάρτητου κράτους και της κυπροκεντρικής συνείδησης. Διότι αυτό βόλευε τη Σοβιετική Ένωση, η οποία ήταν αντίθετη με την Ένωση, αφού, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η Κύπρος θα ήταν ΝΑΤΟ και η Μόσχα δεν το ήθελε. 

Γι’ αυτό και πριν από το σχέδιο Άτσεσον υποστήριζε την Κυπριακή Δημοκρατία και, όταν αυτό ματαιώθηκε, όταν, δηλαδή, απετράπη η Ένωση με ανταλλάγματα και η ΝΑΤΟποίηση, υιοθέτησε, τον Φεβρουάριο του ’65, την τουρκική θέση για λύση ομοσπονδίας. Τότε και ο Μακάριος και το ΑΚΕΛ αντέδρασαν, διότι η ομοσπονδία χαρακτηριζόταν ως διχοτόμηση. Εκείνο, λοιπόν, που τότε αφόριζαν ως διχοτόμηση, σήμερα έγινε παντιέρα δήθεν επανένωσης!



Διεθνισμός ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ
Η βρετανική πολιτική της κυπροκεντρικής συνείδησης πέρασε από το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ στον νεοφιλελεύθερο ΔΗΣΥ, ο οποίος, χωρίς την ενωτική παράταξη, δεν θα υπήρχε ως κόμμα. Από το σύνθημα, «η Κύπρος είναι ελληνική», έχει μεταπέσει σε μια ουτοπική ευρωλαγνεία, που δεν συμφωνεί καν με την ευρωπαϊκή δεξιά του ΕΛΚ, αφού το ΕΛΚ δεν υποστηρίζει τις νεοφιλελεύθερες θέσεις του ΔΗΣΥ, που θα έπρεπε να ανήκει στους Φιλελευθέρους. Υπάρχει ακόμη κάτι που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν, όπως και η ηγεσία του ΔΗΣΥ, την ομοσπονδοποίηση της ΕΕ, ενώ το ΕΛΚ αναφέρεται μερικώς στην περιφερειακή ολοκλήρωση, στη βάση του κοινωνικού, όμως, φιλελευθερισμού και χωρίς να τάσσεται υπέρ της ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης. Άλλωστε, η θέση για τον αποκλεισμό της ομοσπονδοποίησης της ΕΕ είχε αποφασιστεί προ ετών, όταν καταρτιζόταν το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, που εξελίχθηκε σε Συνθήκη της Λισσαβώνας. 

Αυτές δεν είναι θέσεις ΕΛΚ. Είναι θέσεις των Φιλελευθέρων! Οι νεοφιλελεύθερες διεθνιστικές αντιλήψεις της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, ότι, δηλαδή, money talks (που θεωρούν το χρήμα ως τη μέγιστη αξία), συμπίπτουν στο Κυπριακό με τις αριστερές διεθνιστικές αντιλήψεις περί της πάλης των τάξεων στην ακόλουθη λογική: Ο μεν ΔΗΣΥ έχει την ψευδαίσθηση ότι ο πατριωτισμός και η εθνική ταυτότητα είναι γραφικότητες και αχρείαστοι συναισθηματισμοί και ότι μόνο το χρήμα μπορεί να ενώσει τους Κυπρίους, άρα δεν χρειαζόμαστε εθνικές ταυτότητες. Το δε ΑΚΕΛ ζει στη δική του ψευδαίσθηση ότι το πρόβλημα θα επιλυθεί ριζικά μέσω του ταξικού αγώνα και της κοινής πάλης της εργατικής τάξης. Άρα, δεν χρειάζονται εθνότητες. Μιλά μεν το ΑΚΕΛ για το προλεταριάτο, αλλά, εάν γίνει ένας έλεγχος στα οικονομικά της ηγεσίας και των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ, θα διαπιστωθεί ότι ουδόλως ανήκουν στην εργατική τάξη. 

Στην εργατική τάξη ανήκουν ο Αβέρωφ, που δήλωσε ότι έχει 800 ευρώ στην τράπεζα, και οι υπόλοιποι τότε Υπουργοί, όπως έχει η κατάθεση περιουσιακών στοιχείων, πλην του κ. Παμπορίδη. Είναι, πάντως, πρόδηλον ότι οι ταξικές διαφορές θα φέρουν σύγκρουση και όχι λύση, ενώ οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις του ΔΗΣΥ θα φέρουν, εάν εφαρμοστούν, εκτός της στρατιωτικής, την οικονομική υποδούλωση στην Τουρκία, η οποία θα θέσει την Κύπρο υπό την πλήρη εξάρτησή της. Εάν, δε, ακουστούν οι απόψεις του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ για να περάσει αγωγός μέσω Τουρκίας, τότε θα είναι το νησί και το όποιο πολιτειακό του σύστημα στο έλεος της Άγκυρας. Διότι ξεχνούν κάτι οι ηγέτες μας και δη εκείνοι του ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. 

Η Τουρκία δεν πιστεύει ούτε στις λογικές του ΔΗΣΥ, ούτε του ΑΚΕΛ. Εάν πίστευε: Α) Θα ήταν μια άλλη μορφή Σοβιετίας. Όμως, ούτε ήταν, ούτε είναι. Όσο, δε, για τις αντιλήψεις του ΔΗΣΥ, εάν η Τουρκία ήταν νεοφιλελεύθερη στην οικονομία και δημοκρατική στο πολιτειακό σύστημα, ενδεχομένως να είχε την τύχη της Σοβιετικής Ένωσης. Να διαλυόταν. Διότι, το σύστημα και η συνοχή της Τουρκίας, όπως και της Σοβιετικής Ένωσης, δεν στηρίζεται στην ενίσχυση του δημοκρατικού δείκτη, αλλά σε εκείνο των δημοκρατικών ελλειμμάτων. Γνωρίζει και η Τουρκία ότι ομοιάζει το σύστημά της με ένα μαύρο κουτί, όπου είναι μέσα φυλακισμένες αντίρροπες δυνάμεις και η ίδια η δημοκρατία. Και ότι, εάν ανοίξει αυτό το κουτί, θα μοιάζει πλέον με εκείνο της Πανδώρας. Εξ ου και το γεγονός ότι δεν προχωρούν οι εκδημοκρατικοποιήσεις και η ενταξιακή της πορεία.

Τα μπαλώματα του Κατρούγκαλου
Πώς πάμε, λοιπόν, σε συνομιλίες, όταν σε Κύπρο και Ελλάδα το κομματικό σύστημα πάσχει από έναν αθεράπευτο τυχοδιωκτισμό, στον οποίο κάνουν πλάτη, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, τα ΜΜΕ; Με ποια Ελλάδα θα πάμε σε συνομιλίες ως στήριγμα; Με αυτήν του Αλέξη Τσίπρα, με κείνη του Μητσοτάκη ή της Χρυσής Αυγής; Ο κ. Τσίπρας αρνήθηκε να φέρει τη συμφωνία για τη Μακεδονία ενώπιον του ελληνικού λαού σε δημοψήφισμα, ενώ αποκάλεσε -ενώπιον του Κύπριου και άλλων ξένων ηγετών τις προάλλες στη Λευκωσία- όσους διαφωνούσαν μαζί του ως ακροδεξιούς, εθνικιστές που δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά. Με ποιαν Ελλάδα, λοιπόν, πάμε σε συνομιλίες; Με την Ελλάδα του Υφυπουργού των Εξωτερικών, του κ. Κατρούγκαλου, ο οποίος έλεγε σε σύσκεψη στο Υπουργείο Εξωτερικών, στην παρουσία του κ. Κοτζιά (και άλλων), όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών, για το Κυπριακό, τα εξής: «Έλα, μωρέ, θα βρούμε έναν τρόπο να τα μπαλώσουμε...». Όπως τον βρήκαν και στο Σκοπιανό. 

Ο Κοτζιάς κατάφερε σε ένα χρόνο και κάτι να το κλείσει. Ένα «αχρείαστο πρόβλημα», όπως το χαρακτήρισε ο κ. Τσίπρας ενώπιον του Προέδρου Αναστασιάδη, τελείωσε. Συνεπώς, ο κ. Κοτζιάς, ο οποίος θεωρείται επιτυχημένος και πολιτικά αίλουρος, άλλοτε κομμουνιστής, άλλοτε ολίγον Σοσιαλιστής επί Γ. Παπανδρέου, άλλοτε με τους Ρώσους και τελευταίως κολλητός, κάτι σαν κομισάριος, των Αμερικανών, μπορεί να είναι ο κύριος σύμβουλος Αθηνών και Λευκωσίας στο Κυπριακό. Ιδανικός. Και αυτό, διότι τυγχάνει της υποστήριξης της Αριστεράς (ήταν επιστήθιος σύντροφος με τα στελέχη του ΑΚΕΛ), της νεοφιλελεύθερης δεξιάς του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ, που τον εξυμνούσε, και γενικότερα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, καθώς και πολλών άλλων απορριπτικών, εθνικοφρόνων και δη αντιομοσπονδιακών, που τον εμφάνιζαν από το ΜΜΕ ως την ασπίδα μας στο Κυπριακό. Και πότε συνέβαινε αυτό; 

Όταν ο δικός του πλανήτης ήταν ευθυγραμμισμένος με εκείνον του Νίκου Αναστασιάδη, στον οποίον ασκούσαν και ασκούν κριτική για την ομοσπονδία και την υπό συζήτηση λύση. Για να είναι, μάλιστα, πειστική η πρόταση θα πρέπει να υποβληθεί από τον ενδιάμεσο χώρο, όπου και αν υπάρχει, που τόσο πολύ τον στήριξε, και από τους απορριπτικούς γενικότερα. Μπράβο, Κοτζιά, άτυχοι Μακεδόνες!

Οι Μητσοτάκηδες
Για να είμαστε δίκαιοι. Εάν έρθει ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την παρέα του και την αδερφή του, κ. Ντόρα Μπακογιάννη, δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα σηκώσουν κεφάλι στην Τουρκία. Όπως δεν θα σήκωναν κεφάλι και στο Σκοπιανό. Θα τα μπαλώσουν και αυτοί! Τόσον ο πατέρας Μητσοτάκης, όσο και τα παιδιά του ήταν υπέρ της σύνθετης ονομασίας και είχαν ξαποστείλει επί τούτου παλαιότερα τον Σαμαρά. Ήταν, δε, εμφανής η διαφορά πολιτικών θέσεων μεταξύ Σαμαρά και Μητσοτάκη στη Βουλή των Ελλήνων, όπως και στο Κυπριακό. Οι Μητσοτάκηδες ήταν σφόδρα υπέρ του σχεδίου Ανάν. Άτυχη Ελλάς!

Δείγμα τουρκικών θέσεων
Πώς να πάμε σε συνομιλίες, όταν: 

1. Οι Τούρκοι αλωνίζουν την Κυπριακή ΑΟΖ. Εξέδωσαν νέες NAVTEX για ασκήσεις με συμμαχικές δυνάμεις, υπονοώντας τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Έχουν εμπλέξει εκ νέου τις ΗΠΑ, οι οποίες, όμως, διέψευσαν δική τους συμμετοχή. 2. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας, σε σύσκεψή του την περασμένη εβδομάδα, παραμένει αμετακίνητο στις θέσεις του για το Αιγαίο και την Κύπρο. 

3. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, με αφορμή την έκθεση του Σ. Ασφαλείας για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, εκφράζει τη δυσφορία της Άγκυρας, επειδή δεν δόθηκε η έγκριση του ψευδοκράτους για την λήψη της απόφασης. Ταυτοχρόνως, αναφέρεται σε νέες ιδέες για το Κυπριακό και αφήνει ανοικτό το παράθυρο ακόμη και για μια μορφή λύσης ομοσπονδίας, γεγονός, που παρ’ ολίγον να αναγκάσει στελέχη των ηγεσιών ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ να κτυπήσουν τις καμπάνες, ισχυριζόμενοι αλλαγή της τουρκικής στάσης! 

4. Η τουρκική πολιτική της «Γαλάζιας Πατρίδας», που είναι η προέκταση της πολιτικής της τουρκικής λίμνης, τίθεται στην πράξη σε εφαρμογή το τέλος Φεβρουαρίου αρχές Μαρτίου με μεγάλη τουρκική διακλαδική άσκηση. Την περασμένη Κυριακή δημοσιεύσαμε τον σχετικό χάρτη με τις τουρκικές διεκδικήσεις, που θέλουν την Άγκυρα να ελέγχει μια θαλάσσια περιοχή από τον Βόσπορο ώς το Αιγαίο, και η οποία φθάνει πλησίον της Κρήτης, μετά κινείται προς Καστελόριζο και, από εκεί, προς την Κύπρο, καταλήγοντας στην Αλεξανδρέττα. Ο τουρκικός στόχος είναι, μεταξύ άλλων, ο έλεγχος των πηγών φυσικού αερίου. Η πολιτική αυτή περνά μέσα από μια ομοσπονδιακή λύση συνομοσπονδιακού χαρακτήρα στο Κυπριακό, που θα αλλάζει τις ΑΟΖ μεταξύ των εμπλεκομένων μερών. 

5. Η Τουρκία ξεκαθαρίζει ότι δεν θα δεχθεί λύση με μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατό. 

6. Η Άγκυρα ελέγχει ήδη τα κατεχόμενα μέσω του νερού, του ηλεκτρισμού, των επικοινωνιών, της οικονομίας και των εποίκων. Αλλά και στρατιωτικά. Και στόχος της είναι να συνεχίσει να το πράττει και μετά τη λύση, όχι μόνο στον βορρά, αλλά και στον νότο. 

7. Η Τουρκία και οι κατοχικές «αρχές» θέλουν τον διαμερισμό του φυσικού αερίου. Εάν δει κάποιος τους χάρτες και ό,τι η Άγκυρα διεκδικεί, κατανοεί το εξής: Ό,τι βρίσκεται στον βορρά ανήκει στην Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων και τα λοιπά στον «νότο» είναι, σε μεγάλο μέρος, προς διεκδίκηση. 8. Εάν δεν δοθεί η εκ περιτροπής Προεδρία, δηλαδή η διχοτόμηση της εκτελεστικής εξουσίας, δεν υπάρχει λύση.

Προτάσεις για ΜΟΕ
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλες τουρκικές αξιώσεις, επί τη βάσει των οποίων μπορεί ο καθένας, αλλά και η κ. Λουτ να κατανοήσουν, κατά πόσον μπορεί να λυθεί, ή όχι, δημοκρατικά και βιώσιμα το Κυπριακό, με όσα σήμερα συζητούνται, χωρίς την αλλαγή της τουρκικής στάσης. 

Εκτός του γεγονότος ότι ο τουρκικός στόλος και το «Μπαρμπαρός» αλωνίζουν στην κυπριακή ΑΟΖ, ο Αττίλας, που εδρεύει στην Κύπρο, υποδέχεται την κ. Λουτ με κανονιές! Οποία «τιμή»! Με ασκήσεις, δηλαδή, και βολές πυροβολικού πλησίον της Μόρφου και αρμάτων μάχης κάτω από τον Πενταδάκτυλο, απέναντι από το Σοπάζ. Κατά καιρούς προβαίνουμε σε εισηγήσεις, διότι δεν είμαστε απορριπτικοί. 

Ιδού, λοιπόν, ακόμη δύο: Να πάρει την κ. Λουτ, είτε ο Πρόεδρος είτε κάποιος των συνεργατών του, να δει με τις διόπτρες και να ακούσει της κανονιές της κατοχής. Υπάρχει και πιο καλή εισήγηση, επαναπροσεγγιστική, στο πλαίσιο των ΜΟΕ: Να παρακολουθήσουν μαζί με την κ. Λουτ οι ηγέτες των δύο Κοινοτήτων, με τους πρέσβεις των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας και της ΕΕ, καθώς και στην παρουσία του Επιτρόπου της Κύπρου Χρ. Στυλιανίδη, προσωπικού φίλου και θαυμαστή του Ταγίπ Ερντογάν, τις τουρκικές κανονιές. Και, μετά, ας προβούν σε δηλώσεις. Ίσως να είναι μια κλασική ευκαιρία να κατανοήσουν όλοι την πραγματική διάσταση του Κυπριακού! Την κατοχή.

Υ.Γ.: Καθόλου τυχαία δεν αναφέρθηκε ο γραφών στις ηγεσίες ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Αυτοί θα σπεύσουν, ούτως ή άλλως, από μόνοι τους. Ξέρουν τον δρόμο... Άτυχη Κύπρος!
Γιάννος Χαραλαμπίδης
Δρ Διεθνών Σχέσεων 

Εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ & SigmaLive 3.2.2019

Τα αρχαία βασίλεια της Κύπρου

February 11, 2019, 9:28 am

≫ Next: How Britain stole $45 trillion from India

≪ Previous: Υποδοχή στη Λουτ με τουρκικές κανονιές...

$

0

0

How Britain stole $45 trillion from India

February 11, 2019, 9:50 am

≫ Next: Το λεξικό των ανωμάλων ρημάτων, Θέδας Καϊδόγλου

≪ Previous: Τα αρχαία βασίλεια της Κύπρου

$

0

0

And lied about it. 
by Jason Hickel  

Lord Louis Mountbatten, the last Viceroy of India, and his wife, Lady Edwina Mountbatten, ride in the state carriage towards the Viceregal lodge in New Delhi, on March 22, 1947 [File: AP]

There is a story that is commonly told in Britain that the colonisation of India - as horrible as it may have been - was not of any major economic benefit to Britain itself. If anything, the administration of India was a cost to Britain. So the fact that the empire was sustained for so long - the story goes - was a gesture of Britain's benevolence.

New research by the renowned economist Utsa Patnaik - just published by Columbia University Press - deals a crushing blow to this narrative. Drawing on nearly two centuries of detailed data on tax and trade, Patnaik calculated that Britain drained a total of nearly $45 trillion from India during the period 1765 to 1938.

It's a staggering sum. For perspective, $45 trillion is 17 times more than the total annual gross domestic product of the United Kingdom today.

How did this come about?
It happened through the trade system. Prior to the colonial period, Britain bought goods like textiles and rice from Indian producers and paid for them in the normal way - mostly with silver - as they did with any other country. But something changed in 1765, shortly after the East India Company took control of the subcontinent and established a monopoly over Indian trade.

Here's how it worked. The East India Company began collecting taxes in India, and then cleverly used a portion of those revenues (about a third) to fund the purchase of Indian goods for British use. In other words, instead of paying for Indian goods out of their own pocket, British traders acquired them for free, "buying" from peasants and weavers using money that had just been taken from them.

It was a scam - theft on a grand scale. Yet most Indians were unaware of what was going on because the agent who collected the taxes was not the same as the one who showed up to buy their goods. Had it been the same person, they surely would have smelled a rat.

Some of the stolen goods were consumed in Britain, and the rest were re-exported elsewhere. The re-export system allowed Britain to finance a flow of imports from Europe, including strategic materials like iron, tar and timber, which were essential to Britain's industrialisation. Indeed, the Industrial Revolution depended in large part on this systematic theft from India.

On top of this, the British were able to sell the stolen goods to other countries for much more than they "bought" them for in the first place, pocketing not only 100 percent of the original value of the goods but also the markup.

After the British Raj took over in 1858, colonisers added a special new twist to the tax-and-buy system. As the East India Company's monopoly broke down, Indian producers were allowed to export their goods directly to other countries. But Britain made sure that the payments for those goods nonetheless ended up in London.

How did this work? Basically, anyone who wanted to buy goods from India would do so using special Council Bills - a unique paper currency issued only by the British Crown. And the only way to get those bills was to buy them from London with gold or silver. So traders would pay London in gold to get the bills, and then use the bills to pay Indian producers. When Indians cashed the bills in at the local colonial office, they were "paid" in rupees out of tax revenues - money that had just been collected from them. So, once again, they were not in fact paid at all; they were defrauded.

Meanwhile, London ended up with all of the gold and silver that should have gone directly to the Indians in exchange for their exports.

This corrupt system meant that even while India was running an impressive trade surplus with the rest of the world - a surplus that lasted for three decades in the early 20th century - it showed up as a deficit in the national accounts because the real income from India's exports was appropriated in its entirety by Britain.

Some point to this fictional "deficit" as evidence that India was a liability to Britain. But exactly the opposite is true. Britain intercepted enormous quantities of income that rightly belonged to Indian producers. India was the goose that laid the golden egg. Meanwhile, the "deficit" meant that India had no option but to borrow from Britain to finance its imports. So the entire Indian population was forced into completely unnecessary debt to their colonial overlords, further cementing British control.

Britain used the windfall from this fraudulent system to fuel the engines of imperial violence - funding the invasion of China in the 1840s and the suppression of the Indian Rebellion in 1857. And this was on top of what the Crown took directly from Indian taxpayers to pay for its wars. As Patnaik points out, "the cost of all Britain's wars of conquest outside Indian borders were charged always wholly or mainly to Indian revenues."

And that's not all. Britain used this flow of tribute from India to finance the expansion of capitalism in Europe and regions of European settlement, like Canada and Australia. So not only the industrialisation of Britain but also the industrialisation of much of the Western world was facilitated by extraction from the colonies.

Patnaik identifies four distinct economic periods in colonial India from 1765 to 1938, calculates the extraction for each, and then compounds at a modest rate of interest (about 5 percent, which is lower than the market rate) from the middle of each period to the present. Adding it all up, she finds that the total drain amounts to $44.6 trillion. This figure is conservative, she says, and does not include the debts that Britain imposed on India during the Raj.

These are eye-watering sums. But the true costs of this drain cannot be calculated. If India had been able to invest its own tax revenues and foreign exchange earnings in development - as Japan did - there's no telling how history might have turned out differently. India could very well have become an economic powerhouse. Centuries of poverty and suffering could have been prevented.

All of this is a sobering antidote to the rosy narrative promoted by certain powerful voices in Britain. The conservative historian Niall Ferguson has claimed that British rule helped "develop" India. While he was prime minister, David Cameron asserted that British rule was a net help to India.

This narrative has found considerable traction in the popular imagination: according to a 2014 YouGov poll, 50 percent of people in Britain believe that colonialism was beneficial to the colonies.

Yet during the entire 200-year history of British rule in India, there was almost no increase in per capita income. In fact, during the last half of the 19th century - the heyday of British intervention - income in India collapsed by half. The average life expectancy of Indians dropped by a fifth from 1870 to 1920. Tens of millions died needlessly of policy-induced famine.

Britain didn't develop India. Quite the contrary - as Patnaik's work makes clear - India developed Britain.

What does this require of Britain today? An apology? Absolutely. Reparations? Perhaps - although there is not enough money in all of Britain to cover the sums that Patnaik identifies. In the meantime, we can start by setting the story straight. We need to recognise that Britain retained control of India not out of benevolence but for the sake of plunder and that Britain's industrial rise didn't emerge sui generis from the steam engine and strong institutions, as our schoolbooks would have it, but depended on violent theft from other lands and other peoples.

Editor's note: A previous version of this article erroneously had the beginning of the British Raj as 1847. The correct year is 1858.

The views expressed in this article are the author's own and do not necessarily reflect Al Jazeera's editorial stance. Jason Hickel 
19 Dec 2018 

Source: Aljazeera
ABOUT THE AUTHOR
Jason Hickel
Dr Jason Hickel is an academic at the University of London and a Fellow of the Royal Society of Arts. His most recent book is "The Divide: A Brief Guide to Global Inequality and its Solutions," published by Penguin in May 2017.

Το λεξικό των ανωμάλων ρημάτων, Θέδας Καϊδόγλου

February 13, 2019, 2:39 am

≫ Next: Η μάστιγα των «προσκυνημένων»

≪ Previous: How Britain stole $45 trillion from India

$

0

0

Τα μικροατυχήματα που γίνονται ευτυχήματα
γράφει ο Θοδωρής Μπόνης

«Κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα έρθεις αντιμέτωπος με την αλήθεια. Και τότε θα πάθεις αυτό, που έπαθα κι εγώ. Αν, βέβαια, επέτρεψες κι εσύ να γίνει η ζωή σου ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Ξένων Κοκάλων.»

Το βιβλίο της Θέδας Καϊδόγλου με τίτλο «το λεξικό των ανωμάλων ρημάτων: μικροδιηγήματα-μικροατυχήματα» των εκδόσεων Bookstars αποτελεί ένα σύνολο από 45 διηγήματα μικρής φόρμας που χωρίζονται σε έξι κεφάλαια. Πρόκειται για ένα βιβλίο με αυτοαναφορική αφετηρία που στηλιτεύει καθημερινές συμβάσεις και κρυσταλλωμένες αντιλήψεις. Με διαχυτικό και παρορμητικό τρόπο, η συγγραφέας μας παρουσιάζει καθημερινά «μικροατυχήματα» που μόνο μικρά δεν διαφαίνονται. Ο γρήγορος ρυθμός, με τον οποίο εναλλάσσονται λεκτικά σχήματα, σύμβολα και προσωπικές εξομολογήσεις φανερώνουν την ανθρώπινη πολλαπλότητα, την υπαρξιακή αγωνία, την αδιαπραγμάτευτη ροή του χρόνου. Το νοηματικό κέντρο μετατοπίζεται, χάνει τον εαυτό του. Αναζητά μία καινούργια ταυτότητα μέσα στη λεπτομέρεια του καθημερινού:

«Ξαπλώσαμε στο ίδιο στρώμα του ποτέ, αγκαλιάσαμε το ίδιο άπιαστο πεπρωμένο. Ζήσαμε μια ζωή μαζί και την ξαναζήσαμε, τη βαρεθήκαμε, τη δώσαμε πίσω, την αναζητήσαμε και την ξαναπήραμε, αφού πρώτα τη χαρίσαμε αυτούσια, γραμμένη με τους αρχέγονους κοινούς μας κώδικες, να μένει ανεξίτηλη στο πιο ιερό ευαγγέλιο, που φύλαγε ο καθένας. Οι εκκλησίες εκείνη την ώρα ήταν κλειστές. Όμως εμείς τελέσαμε κανονικά το γάμο μας. Βέβαια, πολύ αργότερα. Όταν όλοι οι θεοί κοιμόντουσαν. Όταν πια είχε απομακρυνθεί ανεπιστρεπτί το ενδεχόμενο της συγκατάθεσής τους για μια ολέθρια δημοσίευση κι ενσάρκωση τέτοιων ονείρων.» (Η τελευταία τσέχικη μερίδα)

Με σεβασμό στην ετερότητα και το ερωτικό στοιχείο, το συγγραφικό υποκείμενο ψυχογραφεί με εξαιρετικό τρόπο έμφυλες διαθέσεις, διεκδικώντας την ελευθερία του Εαυτού και την αποδέσμευση από τον ετεροκαθορισμό. Το βιβλίο, εξάλλου, δεν εμφανίζει στοιχεία διδακτισμού ούτε επιδιώκει να φανερώσει τρόπους επίτευξης της ανθρώπινης ευτυχίας. Αντίθετα, με υψηλόφωνη αφήγηση, έντονο αισθησιασμό, ειλικρίνεια και σατιρική διάθεση, φανερώνει τον αλλοτριωτικό χαρακτήρα του αστισμού και μια διάθεση ενδοσκόπησης που απολήγει στην αυτοκριτική:

«-Θα πάρω όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, τις φωτογραφίες, τις κρυφές συνομιλίες, τα ντοκουμέντα και λοιπά και θα πάω κατευθείαν στον εαυτό μου. Θα του τα χτυπήσω στο τραπέζι και θα του πω: ορίστε, τι έχεις να πεις τώρα; Κι αφού εκείνος θα παραθέσει μια ωραιότατη απολογία μοιχείας και πλεκτάνης εναντίον μου, θα μετανοήσει οικτρά για το λάθος του και θα με παρακαλέσει να τα ξαναβρούμε. Αλλά όχι. Αυτό θα είναι το οριστικό μας τέλος. Θα του τρίψω στη μούρη την απόφασή μου και θα φύγω.

-Και ποια παρακαλώ θα είναι η απόφαση αυτή;
-Χωρίζω δια παντός από τον εαυτό μου, διότι και που είμαστε μαζί τόσα χρόνια είναι μια καταστροφική συμβίωση. Ένας γάμος με κουδούνια. Με σαμποτάρει, με κουμαντάρει, με κουκουλώνει, με καπελώνει, με διαστρεβλώνει, με κονσομάρει…»
(Κάτι μου κρύβεις)
Το κοινωνικό εδώ περνάει μέσα από το ατομικό. Μέσα από τη φθορά του χρόνου και την αντίληψη της ανθρώπινης περατότητας, διανοίγεται το πεδίο της ατομικής αναγέννησης, μιας εκ νέου ριζική αυτονόμηση. Και τα μικροατυχήματα γίνονται μικροευτυχήματα.

Η Θέδα Καϊδόγλουγεννήθηκε σε μια κωμόπολη της Μακεδονίας στην καρδιά του Φλεβάρη, μες στο καταχείμωνο. Φοίτησε στη Φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στο παρελθόν, ασχολήθηκε με το θέατρο, ήρθε σε επαφή με τις εκδόσεις μεταφράζοντας τον Απολλόδωρο κι εργάστηκε ως φιλόλογος και θεατρολόγος. Ζει στη Θεσσαλονίκη, αρθρογραφεί σε εφημερίδες, διατηρεί το blog «Θέda» (thedasworld.gr), δημοσιεύει κριτικές βιβλίων και άλλα κείμενά της στο διαδίκτυο, και συνεργάζεται με μια εταιρία στο εξωτερικό που δραστηριοποιείται στο χώρο του e-booking.

Τίτλος: το λεξικό των ανωμάλων ρημάτων μου: μικροδιηγήματα-μικροατυχήματα
Συγγραφέας: Θέδα Καϊδόγλου
Εκδόσεις: Bookstars, Αθήνα, 2014
Σελίδες: 148
Photo credits: Θέδα Καϊδόγλου

Πηγή: Εξώστης 

Περιγραφή:

Όλα όσα ήθελα να πω και δεν τα κατάφερα, όλα όσα είπα ερήμην μου με το νι και με το σίγμα, όσα υπονόησα κλείνοντας το μάτι στα απρόοπτα και στα ξαφνικά στα καλά του καθουμένου, όσα επινόησα μαεστρικά, ώστε να νομίζω πως συνέβησαν, άλλα που συνέβησαν και με κυνηγούν ακόμα, άλλα, που θα μεθοδεύσω κι ας μη ξέρω καν πού πέφτει η λέξη μέθοδος στο λεξικό.
Κριτικές
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΚΟΛΑΚΗ 5 από 5 αστέρια! 04/11/2015

Μία ευχάριστη έκπληξη.
Καλοδουλεμένη γραφή, και μια πετυχημένη παρουσίαση διηγημάτων μικρής φόρμας.
Ιδανική επιλογή για ανήσυχους αναγνώστες!

ΛΙΝΑ ΚΑΨΑΛΗ 5 από 5 αστέρια! 12/11/2014
Καταπληκτικό βιβλίο από μία νέα συγγραφέα.
Αξίζει να το έχει κάποιος στην βιβλιοθήκη του. 

Θέδα Καϊδόγλου   Facebook

Θέδα Καϊδόγλου
«Είναι ωραίο να φλερτάρεις με τα χίλια δυο ενδεχόμενα και το απίθανο. Να χαμουρεύεσαι με όλα τα αν. Όταν είσαι δοσμένη σε μια μόνο βεβαιότητα που σου δίνει μια ελαφρότητα στο πέταγμα και δεν το βιάζει, δεν το αγχώνει, τότε είσαι ωραία. Έχεις το βάδισμα του ελαφιού. Ακροπατάς και φεύγεις. Πόσο ωραία είναι η σταθερότητα! Και πόσο ωραία η αβεβαιότητα, να την αναζητάς, όταν ξέρεις πως δεν πρόκειται να αποχωριστείς τη σταθερότητα που έχεις.»

Κενές Καταστάσεις
Θέδα Καϊδόγλου
Εκδόσεις Απόπειρα

---

Η μάστιγα των «προσκυνημένων»

February 13, 2019, 7:19 am

≫ Next: Τα φούμαρα διαρκείας και ο Αβέρωφ

≪ Previous: Το λεξικό των ανωμάλων ρημάτων, Θέδας Καϊδόγλου

$

0

0

Του Φοίβου Νικολαΐδη 

Τα τελευταία χρόνια, είναι απροκάλυπτη η προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης από ξένα κέντρα αποφάσεων, συνεπικουρούμενα από αργυρώνητους και ιδιοτελείς «προσκυνημένους». 

Ο χρόνια τώρα εξωραϊσμός της βαρβαρότητας, της εισβολής και του εποικισμού είναι μεθοδικός. Η κατοχή διυλίζεται από το μπλέντερ της πολιτικής σκοπιμότητας των ξένων συμφερόντων, όπου ο λύκος παρουσιάζεται με προβιά προβάτου!

Η ωραιοποίηση αυτή επιτυγχάνεται με τη δημιουργία της απατηλής ‘Αλήθειας’, που κατασκευάζεται από γνώμες «ειδικών», απόψεις «επαϊόντων», έρευνες «αναλυτών», «προσωπικότητες», στρατευμένους πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς και γενικά διαμορφωτές της κοινής γνώμης (opinion leaders). Έτσι, η αλήθεια μεταλλάσσεται σε θετική εικονική πραγματικότητα και οι αρνητικές εντυπώσεις, της κατοχής αμβλύνονται, όπως φυσικά και οι αντιστάσεις.

Καθημερινά, μας διεμβολίζουν λογικοφανείς «απόψεις» και «γνώμες», διανθισμένες με προσχηματικά επιχειρήματα, του τύπου «ναι, αλλά», όπως:
-Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ ενώ αποσκοπούσε στην Ένωση με την Ελλάδα κατέληξε σε ανεξαρτησία. Ναι, αλλά, αν δεν γινόταν ο Αγώνας της ΕΟΚΑ, οι Άγγλοι θα έφευγαν από το νησί, όπως έκαναν και σε άλλες αποικίες… (Αυτό σίγουρα. Θα έπαιρναν μαζί τους και τις γεωγραφικές συντεταγμένες για τους κατασκοπευτικούς τους σταθμούς και τις αεροναυτικές τους βάσεις στο Γιβραλτάρ, από όπου δεν λένε, να ξεκουμπιστούν!).

-Οι Τ/Κ με εντολή της Τουρκίας το 1963, προχώρησαν σε ανταρσία και εγκλήματα κατά του νέου κράτους και των πολιτών. Ναι, αλλά τους κάναμε κι εμείς πολλά…

-Οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο το 1974. Ναι, αλλά, προηγουμένως εισέβαλε η Ελλάδα με το πραξικόπημα…

-Γίναμε πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα. Ναι, αλλά, υπάρχουν και Τ/Κ «πρόσφυγες» που εγκατέλειψαν τις εστίες τους…

-Έχουμε αγνοούμενους από το 1964 και το 1974. Ναι, αλλά, έχουν και οι Τ/Κ αγνοούμενους.

-Υπάρχει εθνικισμός στα κατεχόμενα με τους Γκρίζους Λύκους και τα άλλα λυκόπουλα. Ναι, αλλά κι εμείς έχουμε τους ακραίους και τους αδιάλλακτους…

-Οι Τούρκοι επανειλημμένως δηλώνουν ευθέως ότι δεν αναγνωρίζουν Τ/Κ ταυτότητα. Ναι, αλλά κι εμείς γιατί υμνούμε την Ελλάδα;

-Οι Τούρκοι επιδιώκουν καλυμμένο προτεκτοράτο, όχι κανονικό κράτος. Ναι, αλλά κι εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε!

Θα μπορούσαν, να καταγραφούν πολλές τέτοιες υποβολιμαίες «απαντήσεις», στα εναγώνια ερωτήματα των ανυποψίαστων πολιτών. Απόδειξη ότι προέρχονται από ειδικά «ταχυφαγεία πληροφοριών» το ομοιόμορφο λεκτικό και η ξύλινη φρασεολογία τους.

-Οι Τούρκοι δηλώνουν και διακηρύττουν ότι απαιτούν εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα. Ναι, αλλά, αυτά προβλέπει η «Συνθήκη Εγκαθίδρυσης» του 1960. Εξ’ άλλου η Τουρκία απέχει μόνο 40 μίλια από τις ακτές μας, άρα;

Άρα, τι, ορέ Κυπραίο πατριώτη; Έτσι, αντιλαμβάνεσαι την άδολη αγάπη για τον τόπο; Έτσι προασπίζεσαι τις στοιχειώδεις αρχές και τα δίκαια της πατρίδας σου;

Βασικοί διαμορφωτές της εικονικής αυτής πραγματικότητα η UNOPS, το PRIO και μια σειρά Μη Κυβερνητικών Οργανισμών, που οργανώθηκαν και χρηματοδοτούνται από ξένους.

Πόσοι άραγε από αυτούς που «διακινούν» τις έτοιμες «απαντήσεις» σαν ναρκωτικά, γνωρίζουν:

Τη διαφορά μεταξύ πολιτικής και αριθμητικής ισότητας και τι σημαίνει αυτό στην πράξη;
Τη διάκριση μεταξύ «συνέχισης του κράτους» (state continuity), από τη «διαδοχή του κράτους» (state succession);
Τη σημασία της «μετεξέλιξης» και της «παρθενογένεσης» της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Τη διαφορά μεταξύ «συνιστώντα κράτη» (constituent states) και «συστατικά κράτη» (component states);
Τη διαφορά αν το ομόσπονδο κράτος που θα προκύψει, θα αποτελεί συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας ή εάν θα υπάρξει διαδοχή κρατών;
Την έννοια, του όρου «εποικοδομητική ασάφεια»;
Αν στην περίπτωση οριστικής παράλυσης του νέου κράτους, που προήλθε από μετεξέλιξη ή στα πλαίσια διαδοχής, αν θα μπορούσε να γίνει επαναφορά στην προτέρα κατάσταση;

Αν κάποιος αναλογιστεί ότι η μεγάλη άγνοια και το χυδαίο ψέμα, διαμορφώνουν το μέλλον μας, τότε, οι διαστάσεις της κατάστασης αυτής είναι εφιαλτικές για τον τόπο μας.

Οι με εγκεφαλικές αναταράξεις ανάλογες των χρηστών ουσιών, διαπρύσιοι κήρυκες εναντίον των δικαίων μας, η μάστιγα αυτή των τρισάθλιων «προσκυνημένων» με το ατσαλάκωτο θράσος, είναι ότι χειρότερο μπορεί, να συμβεί σε μια πολιτεία, χωρίς ηθική πυξίδα…
Φοίβος Νικολαΐδης

 

Τα φούμαρα διαρκείας και ο Αβέρωφ

February 14, 2019, 4:19 am

≫ Next: Η διαφθορά και οι θεατρινισμοί στη Βουλή

≪ Previous: Η μάστιγα των «προσκυνημένων»

$

0

0

Του Μιχάλη Χατζηστυλιανού

Τον Οκτώβριο του 2014, μετά από ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, επανήλθαν οι πολλαπλές συντάξεις που λαμβάνουν βουλευτές και αξιωματούχοι του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπως και δήμαρχοι. Παρόλο που αριθμητικά δεν ξεπερνούν τους 150, εντούτοις οι συντάξεις που μοιράζονται κάθε χρόνο, πέραν από τον μισθό τους, υπερβαίνουν τα €2 εκατομμύρια. 

Μετά την ακυρωτική απόφαση, το Υπουργείο Οικονομικών και, κατ’ επέκταση, η Κυβέρνηση Αναστασιάδη δεν επανήλθαν επί του θέματος προκειμένου να διορθώσουν αυτή την απαράδεκτη από κάθε άποψη στρέβλωση στο συνταξιοδοτικό μας σύστημα, που επιτρέπει στο ίδιο πρόσωπο να λαμβάνει σύνταξη και ταυτόχρονα μισθό από το Δημόσιο. Πρόκειται για περιπτώσεις δημόσιων υπαλλήλων που αφυπηρέτησαν με σκοπό να αναλάβουν δημόσιο αξίωμα. 

Τον Ιούλιο του 2016, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου συγκάλεσε δημοσιογραφική διάσκεψη και αφού παρουσιάστηκε λίγο-πολύ σαν τον Ρομπέν των φτωχών, ανακοίνωσε την κατάθεση δύο προτάσεων νόμου που στόχο έχουν, όπως μας εξήγησε με το γνωστό οργίλο ύφος που τον χαρακτηρίζει, να τερματίσουν τα προκλητικά και πλουσιοπάροχα ωφελήματα και υπερπρονόμια που απολαύει μια μερίδα αξιωματούχων στις πλάτες των φορολογούμενων πολιτών.

Η πρώτη πρόταση νόμου του κ. Νεοφύτου ρυθμίζει το ζήτημα της ταυτόχρονης καταβολής σύνταξης και μισθούς σε κρατικούς και αιρετούς αξιωματούχους. Συγκεκριμένα, προβλέπει ότι σε περίπτωση που συνταξιούχος του Δημοσίου αναλαμβάνει οποιοδήποτε αξίωμα, θα λαμβάνει, αφενός, την πλήρη μηνιαία σύνταξη που δικαιούται και, αφετέρου, για όσο χρόνο διαρκεί η θητεία αυτού, χαμηλότερο μηνιαίο μισθό, έτσι ώστε το ποσό που τελικά θα λαμβάνει προστιθέμενο στη μηνιαία σύνταξή του να ισούται με το ποσό του μηνιαίου μισθού που κανονικά θα λάμβανε εάν δεν ήταν συνταξιούχος του Δημοσίου.

Με τη δεύτερη πρόταση νόμου, ο Αβέρωφ Νεοφύτου δήλωσε ότι θα βάλει τέλος στο προκλητικό προνόμιο-ωφέλημα που απολαύουν μόνο οι βουλευτές και οι υπουργοί, οι οποίοι δικαιούνται σύνταξη από τα 60 τους.

Οι προτάσεις νόμου του Αβέρωφ Νεοφύτου εκκρεμούν προς συζήτηση εδώ και δυο χρόνια ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής, της οποίας, τονίζεται, προεδρεύει ο ίδιος. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε στιγμή ο κ. Νεοφύτου μπορεί να περιλάβει τις εν λόγω προτάσεις νόμου στην ατζέντα τής επιτροπής για συζήτηση. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, δεν το έπραξε, γεγονός που εγείρει μεταξύ άλλων τα εξής ερωτήματα: 

1. Εφόσον, όπως διατείνεται ο κ. Νεοφύτου, δεν εκπροσωπεί το κεφάλαιο και τη μεγαλοαστική τάξη της πρωτεύουσας και όχι μόνο, τότε γιατί δεν προωθεί για ψήφιση τις δικές του προτάσεις νόμου;

2. Μήπως έπαψε ο κ. Νεοφύτου να θεωρεί προκλητικό το γεγονός ότι κρατικοί και αιρετοί αξιωματούχοι λαμβάνουν ταυτόχρονα σύνταξη και μισθό από το Δημόσιο;

3. Μήπως αυτή η σιωπή του κ. Νεοφύτου οφείλεται στις έντονες αντιδράσεις συναδέλφων του, που θα επηρεαστούν οικονομικά;

4. Μήπως, τελικά, πρόκειται για αερολογίες και φούμαρα διαρκείας του Αβέρωφ Νεοφύτου;

Μιχάλης Χατζηστυλιανού

hadjistylianoum@phileleftheros.com

Facebook

Πηγή: "Ο Φιλελεύθερος" 17 Μαΐου 2018

Η διαφθορά και οι θεατρινισμοί στη Βουλή

February 14, 2019, 4:32 am

≫ Next: Ο περί πολλών και παχυλών συντάξεων νόμος

≪ Previous: Τα φούμαρα διαρκείας και ο Αβέρωφ

$

0

0

Του Μιχάλη Χατζηστυλιανού

Είναι απορίας άξιον γιατί σημαντικά νομοσχέδια που στόχο έχουν να πατάξουν τη διαφθορά -η οποία σύμφωνα και με τις διαπιστώσεις τόσο του Γενικού Εισαγγελέα όσο και του Γενικού Ελεγκτή είναι σε έξαρση στον τόπο μας- παραμένουν καταχωνιασμένα στα συρτάρια της Βουλής, ενώ την ίδια ώρα βουλευτές μοιράζουν βαρύγδουπες υποσχέσεις για πάταξή της.

Ένα πολύ σημαντικό νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης το οποίο στόχο έχει την προστασία των πληροφοριοδοτών που καταγγέλλουν υποθέσεις διαφθοράς αραχνιάζει στα συρτάρια της Επιτροπής Νομικών της Βουλής από τον Μάιο του 2017. Σχετική πρόταση νόμου της Ειρήνης Χαραλαμπίδου εκκρεμεί στην ίδια Επιτροπή πέραν των δυο χρόνων. 

Προφανώς και δεν βιάζονται οι βουλευτές της Επιτροπής Νομικών καθώς οι προτεραιότητές τους είναι, όπως φαίνεται, άλλες, όπως η πρόταση νόμου που συζήτησαν και εισηγήθηκαν ομόφωνα την ψήφισή της, αποφυλακίζοντας έτσι πρόωρα όλους τους πρώην αξιωματούχους-κομματικά στελέχη που καταδικάστηκαν για διαφθορά. Μεταξύ των αποφυλακισθέντων και δυο πρώην συνάδελφοί τους στη Βουλή. Δεν είναι παράδοξο το γεγονός, από τη μια, οι βουλευτές να νομοθετούν για την πρόωρη αποφυλάκιση πρώην συναδέλφων τους στη Βουλή που καταδικάστηκαν για διαφθορά και, από την άλλη, να καλούνται να ψηφίσουν νομοσχέδια για πάταξη της διαφθοράς; Το ερώτημα είναι ρητορικόν...

Θα πρέπει, λοιπόν, οι βουλευτές της Επιτροπής Νομικών να μας δώσουν μια λογική εξήγηση για τους λόγους που δεν προωθείται για ψήφιση αυτό το ομολογουμένως σημαντικότατο νομοσχέδιο που παρέχει ακόμη και επαγγελματική προστασία στους υπαλλήλους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα που καταγγέλλουν πράξεις διαφθοράς.

Ειδικότερα, το νομοσχέδιο τιτλοφορείται ως ο περί της Αναφοράς Πράξεων Διαφθοράς (Συμπληρωματικά Mέτρα Προστασίας και Επιείκειας) Νόμος του 2017 και προβλέπει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:

1. Πρόσωπο το οποίο, χωρίς να εμπλέκεται καθ'οιονδήποτε τρόπο σε πράξεις διαφθοράς και χωρίς να αποβλέπει σε ίδιον όφελος, παρέχει πληροφορίες που καλόπιστα και εύλογα πιστεύει ότι τείνουν να αποκαλύψουν ότι διεπράχθη ή διαπράττεται ή πρόκειται να διαπραχθεί οποιοδήποτε αδίκημα διαφθοράς προστατεύεται ως ακολούθως:

* Δεν δημοσιεύεται με οποιονδήποτε τρόπο η ταυτότητά του. Πρόσωπο που αποκαλύπτει την ταυτότητα του πληροφοριοδότη διαπράττει αδίκημα τιμωρούμενο με φυλάκιση που δεν υπερβαίνει τα τρία χρόνια ή με χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις €5.000 ή και με τις δύο ποινές.

* Πρόσωπο που ενεργεί ως πληροφοριοδότης δεν θα θεωρείται ότι παραβίασε όρο συμφωνίας ή εθιμικό κανόνα πίστης ή εμπιστευτικότητας ή εχεμύθειας και δεν θα υπέχει ποινικής, πειθαρχικής ή αστικής ευθύνης για την αποκάλυψη.

* Σε περίπτωση που ο πληροφοριοδότης εργάζεται ως υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα και απολύεται ή εξαναγκάζεται σε παραίτηση από την εργασία του, θα θεωρείται ότι απολύθηκε παράνομα εκτός αν ο εργοδότης του αποδείξει ότι οι ενέργειες αυτές δεν οφείλονται ή δεν συνδέονται με την αποκάλυψη.

* Σε περίπτωση που ο πληροφοριοδότης είναι δημόσιος υπάλληλος, η μετάθεση ή απόσπαση ή μετακίνησή του ή μείωση των καθηκόντων του ή μείωση της αξιολόγησης ή υπηρεσιακής βαθμολογίας του ή μη παροχή ίσων ευκαιριών εκπαίδευσης ή επιμόρφωσης από την αρμόδια Αρχή ή με την έγκριση ή την ανοχή της θα συνιστά εκδικητικό μέτρο, εκτός αν η αρμόδια Αρχή αποδείξει ότι το μέτρο δεν οφείλεται ή δεν συνδέεται με την αποκάλυψη.

2. Στο νομοσχέδιο προβλέπονται και μέτρα επιείκειας σε περίπτωση που εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις διαφθοράς συνεργαστούν με τις Αρχές.

Για να αντιληφθείτε αγαπητοί αναγνώστες το μεγαλείο της υποκρισίας, της παραπλάνησης και του άκρατου λαϊκισμού που κυριαρχεί εκεί στη Βουλή, παραθέτω αυτούσιες τις πρόσφατες δηλώσεις στις οποίες προέβη ο ίδιος ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, Δημήτρης Συλλούρης, σε συνεδρία της Ολομέλειας της Βουλής με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς, που καθορίστηκε στις 9 Δεκεμβρίου. 

Μεταξύ άλλων δήλωσε τα εξής: «Σύμφωνα με τον τελευταίο Δείκτη Αντίληψης Διαφθοράς που δημοσίευσε η Διεθνής Διαφάνεια, η Κύπρος βελτίωσε σημαντικά τη θέση της. Μπορούν όμως να γίνουν ακόμα πολλά. Ως Βουλή των Αντιπροσώπων επισημαίνουμε για άλλη μια φορά την ανάγκη να ληφθούν επιπλέον μέτρα από όλους τους αρμόδιους φορείς, Πολιτεία και αξιωματούχους, για ενίσχυση του ρόλου των πολιτών και των κοινωνικών δικτύων. 

Μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της διαφθοράς και θα ενισχυθεί η δημοκρατία και η διαφάνεια στον τόπο μας». Κοντολογίς, ο κ. Συλλούρης ζητά επιτακτικά τη λήψη μέτρων κατά της διαφθοράς, ενώ την ίδια ώρα δεν προωθείται από τη Βουλή η ψήφιση του νομοσχεδίου για προστασία των προσώπων που καταγγέλλουν υποθέσεις διαφθοράς. Μα πόσο δούλεμα, τελικά, σε τούτο τον έρμο τόπο... 
Μιχάλης Χατζηστυλιανού 

hadjistylianoum@phileleftheros.com 
Facebook
Πηγή: "Ο Φιλελεύθερος" 3.1.2019

Ο περί πολλών και παχυλών συντάξεων νόμος

February 14, 2019, 4:42 am

≫ Next: Ο Πόλυς πίσω από τον Πολυβίου

≪ Previous: Η διαφθορά και οι θεατρινισμοί στη Βουλή

$

0

0

Του Μιχάλης Χατζηστυλιανού  

Στρεβλώσεις στο συνταξιοδοτικό μας σύστημα επιτρέπουν την καταβολή από το κρατικό ταμείο στο ίδιο πρόσωπο δυο ή και τριών συντάξεων ταυτόχρονα ή την καταβολή μισθού και σύνταξης σε εν ενεργεία αξιωματούχους. Πρόσθετα, καθιστούν σκανδαλωδώς τους βουλευτές και υπουργούς δικαιούχους κρατικής σύνταξης από την ηλικία των 60 χρονών. Με βάση, λοιπόν, την κείμενη νομοθεσία, η οποία παρεμπιπτόντως, για να αποδίδει σωστά την πραγματικότητα θα έπρεπε να τιτλοφορείται ως «ο περί των πολλών και παχυλών συντάξεων νόμος», συνολικά 129 κρατικοί αξιωματούχοι του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα στον οποίον περιλαμβάνεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση, λαμβάνουν πέραν από τον μισθό και τα επιδόματα τους και σύνταξη από το δημόσιο. Πρόσθετα, άλλοι 62 στην πλειονότητα τους πρώην κρατικοί αξιωματούχοι που υπηρέτησαν σε διάφορες δημόσιες θέσεις —πρόκειται για το φαινόμενο της ανακύκλωσης των ίδιων προσώπων που βρίσκεται, μονίμως, σε πλήρη εξέλιξη στην πολιτική σκηνή της Κύπρου— λαμβάνουν πολλαπλές συντάξεις.

Τα στοιχεία που απέστειλε προ ημέρων στη Βουλή το Γενικό Λογιστήριο της Δημοκρατίας είναι αρκούντως αποκαλυπτικά. Συγκεκριμένα:

1. Συνολικά 129 αξιωματούχοι λαμβάνουν ταυτόχρονα με τον μισθό τους και επαγγελματική σύνταξη, καθώς ήταν υπάλληλοι του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Σημειώνεται, ότι οι 37 εξ αυτών λαμβάνουν επαγγελματική σύνταξη έστω και αν δεν έχουν συμπληρώσει το 60ο έτος της ηλικίας τους.

2. Συνολικά 62 νυν και πρώην κρατικοί αξιωματούχοι λαμβάνουν πολλαπλές συντάξεις χωρίς να διευκρινίζονται πόσες είναι αυτές. Σύμφωνα με πληροφορίες μας, υπάρχουν περιπτώσεις πρώην αξιωματούχων που λαμβάνουν μέχρι και τρεις συντάξεις από τον δημόσιο τομέα.

Στην επιστολή της προς τον Αβέρωφ Νεοφύτου, ημερομηνίας 1/2/2019, η Γενική Λογίστρια της Δημοκρατίας, Ρέα Γεωργίου, δεν καταγράφει τα ονόματα αυτών των πολυσυνταξιούχων, νυν και πρώην κρατικών αξιωματούχων ή έστω το ύψος των μηνιαίων συντάξεων που λαμβάνει ο καθένας ξεχωριστά. Η κ. Γεωργίου δεν αναφέρει στην επιστολή της ούτε το ετήσιο συνολικό κόστος που επωμίζεται η Δημοκρατία για την κάλυψη των ακαθάριστων συντάξεων των υπό αναφορά νυν και πρώην κρατικών αξιωματούχων, που σύμφωνα με εκτιμήσεις, αγγίζει τα €2 εκατ. ετησίως.

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί, πάντως, η εξοργιστική απάθεια που επιδεικνύουν επί του θέματος οι κυβερνώντες. Με την ακύρωση του περιβόητου νόμου για τους πολυσυνταξιούχους, τον Οκτώβριο του 2014, ο οποίος κρίθηκε αντισυνταγματικός από το Ανώτατο Δικαστήριο, επανήλθαν οι πολλαπλές συντάξεις που λαμβάνουν νυν και πρώην αξιωματούχοι του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ωστόσο, καμία πρωτοβουλία δεν αναλήφθηκε από πλευράς της Κυβέρνησης για την εκ νέου ρύθμιση αυτού του ζητήματος. 

Γεγονός που δημιουργεί εύλογα ερωτήματα: Μήπως οι κυβερνώντες δεν θεωρούν προκλητικό το γεγονός κρατικοί αξιωματούχοι να λαμβάνουν πέραν από τον παχυλό μισθό και τα επιδόματα, μια ή και δυο συντάξεις από το δημόσιο; Μήπως αυτή η Κυβέρνηση του κ. Αναστασιάδη που πρωτοστάτησε για την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης και που σήμερα παρουσιάζεται ως προστάτης των ορφανών, των χήρων και των χαμηλοσυνταξιούχων, δεν διαπιστώνει την αδικία που συντελείται από τον νόμο κατ’ παραγγελία που ψηφίστηκε και προβλέπει τη συνταξιοδότηση των βουλευτών και των υπουργών στο 60ο έτος της ηλικίας τους;

Με στόχο, αφενός, να διορθωθούν οι παραπάνω στρεβλώσεις στο συνταξιοδοτικό μας σύστημα και αφετέρου, να τερματιστούν τα προκλητικά και πλουσιοπάροχα ωφελήματα που απολαμβάνει μια μερίδα αξιωματούχων στις πλάτες των φορολογούμενων πολιτών, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου, κατέθεσε στις 7/7/2016 στην Ολομέλεια της Βουλής δύο προτάσεις νόμου προς συζήτηση και ψήφιση. Με την πρώτη, ρυθμίζεται το ζήτημα της ταυτόχρονης καταβολής σύνταξης και μισθού σε κρατικούς αξιωματούχους, ενώ με τη δεύτερη, τερματίζεται το

προκλητικό προνόμιο που απολαμβάνουν μόνο οι βουλευτές και οι υπουργοί, οι οποίοι, δικαιούνται σύνταξη από τα 60 τους. Αυτό που απομένει, μετά και τα στοιχεία που διαβίβασε στη Βουλή το Γενικό Λογιστήριο της Δημοκρατίας είναι η άμεση προώθηση αυτών των προτάσεων νόμου για ψήφιση. Πλέον, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για την όποια καθυστέρηση. Αναμένουμε, συνεπώς, από τον νέο πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών, Άγγελο Βότση, να περιλάβει στην ατζέντα της Επιτροπής, το συντομότερο, τη συζήτηση των εν λόγω προτάσεων νόμου. 

* Εντάξει, υπάρχουν και χειρότερα: Το Υπουργείο Εργασίας της Ελλάδος εντόπισε 52 συνταξιούχους που λάμβαναν οκτώ έως 10 συντάξεις το μήνα από το δημόσιο με την υψηλότερη σύνταξη να ανέρχεται στις €5.460 τον μήνα. 
Μιχάλης Χατζηστυλιανού   
Facebook
hadjistylianoum@phileleftheros.com
Πηγή: "Ο Φιλελεύθερος" 14 Φεβρουαρίου 2019

Ο Πόλυς πίσω από τον Πολυβίου

February 15, 2019, 12:11 am

≫ Next: Όταν τα «τζάκια» διηύθυναν τις τράπεζες του τόπου

≪ Previous: Ο περί πολλών και παχυλών συντάξεων νόμος

$

0

0

Του Μιχάλη Τσικαλά 

Με δύναμη από το παρελθόν επανήλθε ο γνωστός δικηγόρος μετά τις αποκαλύψεις Κληρίδη αλλά επί της ουσίας ήταν πάντα εδώ

Η μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο «έβγαλε» 74.500 αποτελέσματα για τον Πόλυ Πολυβίου. Πριν άλλων πρώτων συμπερασμάτων λοιπόν προκύπτει η βεβαιότητα πως θα πρέπει κανείς να βυθιστεί. Aν έχει το κουράγιο, στην ανάγνωση για να βγάλει πόρισμα για τα έργα και τις ημέρες του, τα οποία όπως γίνεται κατανοητό είναι πολλά: «Μιλάμε για μια από τις προσωπικότητες της κυπριακής ζωής, η οποία έχει εγκαλέσει Προέδρους μέσα από πορίσματα, αλλά και δημόσια μέσα από χειρισμούς του Κυπριακού. Τα εμφανή είναι τα λιγότερα» είπε στην εφημερίδα νομικός που ξέρει καλά το σύστημα της δικαιοσύνης και το ρόλο συγκεκριμένων οικογενειών που απασχολεί την επικαιρότητα και επανέφερε και το όνομα του κ. Πόλυ Πολυβίου σε αυτήν. Τι ήθελε να πει όμως η συγκεκριμένη πηγή; Πως για τον άνθρωπο και όχι τον δικηγόρο Πόλυ Πολυβίου ξέρουμε λίγα.

Πρόσωπο με πρόσωπο
Ο Πόλυς Πολυβίου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1949, ενώ ήδη δηλαδή το δικηγορικό γραφείο Χρυσαφίνης και Πολυβίου μετρούσε 46 χρόνια πορείας μέσα στην κυπριακή κοινωνία με μεγάλη επιρροή στα πολιτιστικά, πολιτικά αλλά και τραπεζικά δρώμενα της Κύπρου του 20ού αιώνα. Πορεία η οποία έφτασε μέσω των δαιδαλωδών οικογενειακών οδών, στους απόγονους και επίγονους που σήμερα αποτελούν τις πλέον σημαντικές, όπως φαίνεται, οικογένειες στο σύστημα της εξουσίας της Λευκωσίας. 

Ο Πόλυς Πολυβίου εν προκειμένω, γόνος του Κοκή Πολυβίου και εγγονός Χρυσαφίνη, είναι παντρεμένος με τη Γεωργία, πατέρας της οποίας ήταν ο Σόλων Τριανταφυλλίδης, ο οποίος διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Τράπεζας Κύπρου από το 1962 και πρόεδρος αυτής την περίοδο 1988-2005, και πρώτος ξάδελφος του τέως υπουργού Οικονομικών, Χαρίλαου Σταυράκη, καλαδελφός με τον γενικό εισαγγελέα Κώστα Κληρίδη, αλλά και αδελφός της συζύγου του τέως υπουργού Δικαιοσύνης Κύπρου Χρυσοστομίδη. 

Αυτά καταγράφονται για να έχει ο αναγνώστης ένα μέρος της οικογενειακής εικόνας και της δυναμικής και επιρροής που αυτή εκπέμπει. Δεν είναι τυχαίο ότι τα όσα έγιναν γνωστά από τον αδελφό του γενικού εισαγγελέα Νίκο Κληρίδη για συγκεκριμένες υποθέσεις, είχαν στην πρώτη γραμμή την οικογενειακή και συγγενική διασύνδεση των δρώντων. Αυτό το στοιχείο άλλωστε, το συναπάντημα σε κάθε πτυχή της δικαιοσύνης στην Κύπρο και μέλους των ευρύτερων ή στενότερων ορίων συγκεκριμένων οικογενειών, είχε φέρει με το πέρασμα του χρόνου, όπως λένε νομικές πηγές, αίσθηση ηγεμονίας, η οποία όμως βγήκε στον αφρό όταν το ίδιο το σύστημα εξωτερίκευσε τις στρεβλώσεις του. 

Αν και φαινομενικά άνθρωπος χαμηλών τόνων, οδηγεί πάντα μικρομεσαία αυτοκίνητα, αποφεύγει να διατυμπανίζει πλούτο, ενώ αρέσκεται στις λεγόμενες μικρές χαρές της ζωής, ο Πόλυς Πολυβίου αναρριχήθηκε από νωρίς στα σκαλοπάτια της κυπριακής δημόσιας ζωής, δεδομένου και του φυσικού υπόβαθρου που τον στήριξε. Θεωρείται πως έχει ως κορυφαία του ικανότητα τη διορατική δικτύωση στα κέντρα και τους ανθρώπους επιρροής, με την επιτυχία του να είναι τόσο μεγάλη που τον έχει μετατρέψει τον ίδιο ως κύριο κέντρο της εκτός της πολιτικής εξουσίας του τόπου. Εννοείται ότι στην εξίσωση πρέπει να μπει και το ότι ο κ. Πολυβίου καθιστούσε εαυτόν επίκαιρο από καιρό σε καιρό, με τη συνειδητή απόφασή του να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας για μια σειρά θεμάτων κυρίως πολιτικής υφής και επικαιρότητας.

Η αρχή και η συνέχεια
Από τη μαθητιώσα ακόμη νεολαία του Γυμνασίου Κύκκου, λέγεται πως ξεχώρισε ο Πόλυς Πολυβίου για τη δίψα του προς γνώση και καλλιέργεια. Κάτι που τον ακολουθεί ως και σήμερα άλλωστε εφόσον δηλώνει, θαυμαστής των υψηλών τεχνών και δη όπερας και βαλς, τα οποία συνηθίζει να παρακολουθεί στην Βιέννη. Συνέταξε μελέτη 27 σελίδων μελέτη πάνω στον Σεφέρη, δημοσιευμένη στο περιοδικό «Έφηβος Λευκωσίας» το 1967. 

Στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Πρίνστον όσο και της Οξφόρδης δικά του βιβλία με μελέτες κυρίως πάνω στο Κυπριακό, θέμα στο οποίο εντρύφησε αρκετά νωρίς. Αρέσκεται μάλιστα πολλά από τα βιβλία του να τα αποστέλλει ως δώρα σε σημαντικές προσωπικότητες της κυπριακής ζωής. Είναι δε πραγματικότητα πως αν λάβει (συνήθως χωρίς λόγο ή και προειδοποίηση) κάποιος βιβλίο από τον κ. Πολυβίου θεωρείται πως είτε είναι πλέον σημαντικός παράγοντας της Κύπρου είτε ο αποστολέας θέλει να του καταστήσει εμφαντικά πως τον παρακολουθεί, όχι πάντα με θετικά αισθήματα. 

Διετέλεσε μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας του Γλαύκου Κληρίδη στη Διάσκεψη της Γενεύης τον Αύγουστο του 1974 και εκεί, όπως έχει δημοσιευτεί, ζήτησε και εξασφάλισε πρόσβαση σε σημαντικά έγγραφα, μέρος των οποίων δημοσίευσε στα βιβλία που εξέδωσε. Την περίοδο εκείνη μάλιστα και μέχρι το 1980 δίδασκε τη νομική κυρίως στην Οξφόρδη. Πάνω από όλα όμως, από το 1980 και μετά, πρωταγωνιστεί στη δημόσια κυπριακή ζωή φέρων την ιδιότητα του νομικού συμβούλου στις περισσότερες εταιρείες και οργανισμούς που καθορίζουν την καθημερινότητα στην Κύπρο.

Ως σύμβουλος
Γεγονός είναι πως το όνομα του Πόλυ Πολυβίου συντάχθηκε με μεγάλες νομικές υποθέσεις που απασχόλησαν την Κύπρο. Δύο εξ αυτών και οι πλέον νωπές στη συλλογική μνήμη, αφορούν το αεροπορικό δυστύχημα της Ήλιος και η έκρηξη στο Μαρί. Ήταν δικηγόρος υπεράσπισης της εταιρείας Ajet Aviation (πρώην Ήλιος) στην πολύκροτη δίκη και επικεφαλής της μονομελούς Ερευνητικής Επιτροπής, διορισμένος από το Υπουργικό Συμβούλιο για τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με την έκρηξη που συνέβη την 11η Ιουλίου 2011 στη Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης, στο Μαρί. 

Το πόρισμα δε που παρέδωσε ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από την τότε κυβέρνηση, ενώ κατά πολλούς έκρινε πολλά στην πορεία που πήρε πολιτικά ο τόπος. Διετέλεσε σύμβουλος της Εκκλησίας της Κύπρου όπως και της Τράπεζας Κύπρου, γεγονός που μας πάει μερικά χρόνια πίσω και στην ανάληψη των καθηκόντων του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β’ ο οποίος τον απομάκρυνε, το ίδιο και η Τράπεζα Κύπρου, διότι δεν εδικαιούτο να είναι μέλος του συμβουλίου και ταυτόχρονα νομικός της σύμβουλος. Ο ίδιος συνακόλουθα προτίμησε τις παχυλές αμοιβές ως ο κύριος νομικός σύμβουλος της Τράπεζας Κύπρου παρά στο Διοικητικό της Συμβούλιο. 

Έχει συγγράψει πάνω από 20 βιβλία για το Κυπριακό και τη νομική, ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας στο πανεπιστήμιο Κύπρου, σύμβουλος και μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας για το Κυπριακό, µέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των Γενικών Ασφαλειών Κύπρου Λτδ, ενώ το δικηγορικό γραφείο Χρυσαφίνης Πολυβίου είναι μεταξύ άλλων νομικός σύμβουλος πέραν της Τράπεζας Κύπρου σε πολλούς οργανισμούς, όπως το ΡΙΚ, το ΙνστιτοAlpha Bank, ργανισμών ούτο Γενετικής, το Ινστιτούτο Κύπρου, η Alpha Bank κ.ά.

Μιχάλης Τσικαλάς
tsikalasm@kathimerini.com.cy

Πηγή: Εφημερίδα "Καθημερινή" 20.01.2019 

Όταν τα «τζάκια» διηύθυναν τις τράπεζες του τόπου

February 15, 2019, 2:52 am

≫ Next: Η οικογενειοκρατία της Τράπεζας Κύπρου – Από την τοκογλυφία στην Τράπεζα Κύπρου

≪ Previous: Ο Πόλυς πίσω από τον Πολυβίου

$

0

0

Tης Αλεξίας Καφετζή

Το «έλα να δεις», γίνεται, με τα παράτυπα δάνεια του Συνεργατισμού και τις παρατυπίες των Τραπεζών. «Καλά οργανωμένα κυκλώματα ενεργούσαν μέσα και έξω από τις πρώην ΣΠΕ και τις τράπεζες και με διάφορους τρόπους και παράτυπες διαδικασίες εξασφάλιζαν δάνεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ», αναφέρουν δημοσιογραφικές πηγές.

Προς τι η τόση έκπληξη και ντόρος;
Το συγκεκριμένο φαινόμενο, πάει δεκαετίες πίσω, όταν τις δυο μεγαλύτερες τράπεζες του τόπου, Κύπρου και Λαϊκή, διοικούσαν τα τζάκια.

Ανασφάλιστα δάνεια εκατομμυρίων λιρών, κατά το δοκούν. Πλυντήριο δισεκατομμυρίων δολαρίων με το αζημίωτο. Κουμπάροι και φίλοι που χρίστηκαν μεγαλο- developers, με τα «θαλασσοδάνεια» που έπαιρναν σε χρόνο μηδέν. Που είναι σήμερα όλοι αυτοί, οι κάποτε οικονομικοί παράγοντες της Μεγαλονήσου; Πως, κάποιοι Διοικητές Τραπεζών ή/και Μέλη Δ.Σ. φιγουράρουν ξαφνικά στις λίστες των εκατομμυριούχων;

Μην τρελαθούμε κιόλας. Κανένας δεν γίνεται πολυεκατομμυριούχος με ένα μισθό, όσο ψηλός και να είναι!

Η αποχώρηση του Κίκη Λαζαρίδη
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το 2006 ότι ο Κίκης Λαζαρίδης θα αποχωρούσε από τη Λαϊκή Τράπεζα λόγω της διαφωνίας που είχε με τον τότε μεγαλομέτοχο της Τράπεζας τον οποίο ο ίδιος έφερε στην Κύπρο για να πωλήσει της HSBC, Ανδρέα Βγενόπουλο, για την τριπλή συγχώνευση Marfin-Λαϊκής-Εγνατίας. Ο επί 30 χρόνια πρόεδρος κ. Λαζαρίδης αποχωρεί από το τιμόνι της Τράπεζας πυροβολώντας εναντίον του νέου «κυρίαρχου» της Τράπεζας, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2005 παραιτήθηκε από τη θέση του εκτελεστικού προέδρου. Το 2005 ήταν η χρονιά που οι αλλαγές άγγιξαν και την Ελληνική Τράπεζα. Το μετοχικό σκηνικό πριν έντεκα χρόνια ήταν ιδιαίτερα περίεργο για την Ελληνική. Μέτοχοι ήταν η Εκκλησία, αλλά και τα ανταγωνιστικά πιστωτικά ιδρύματα, δηλαδή η Τράπεζα Κύπρου και η Λαϊκή.

Οι εξελίξεις που είχε δρομολογήσει ο κ. Χριστοδούλου ως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας λόγω των μη εξυπηρετούμενων δανείων, όπως είχε αναφερθεί την περίοδο εκείνη, έφερε την ανατροπή. Υπό το βάρος των συμμαχιών που δημιουργήθηκαν μεταξύ των δύο μεγαλομετόχων, της Εκκλησίας και της Λαϊκής, με στόχο να ελέγξουν το Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας, σε συνδυασμό με την ουδέτερη στάση που κράτησε ο έτερος μεγαλομέτοχος, η Τράπεζα Κύπρου, ο κ. Γαλανός αποφάσισε να αποχωρήσει από την Ελληνική Τράπεζα, καθώς το κλίμα που δημιουργήθηκε ήταν ιδιαίτερα βαρύ. Ο κ. Γαλανός είχε διαδεχθεί τον Μάρτιο του 1996 τον Πασχάλη Πασχαλίδη στη θέση του προέδρου του Δ.Σ. διατηρώντας παράλληλα τη θέση του πρώτου εκτελεστικού διευθυντή.

Αλλαγή σκυτάλης
Τις θέσεις τους κατέλαβαν Κύπριοι τραπεζίτες της απολύτου εμπιστοσύνης του προηγούμενου διοικητή της Λαϊκής Τράπεζας κ. Κίκη Λαζαρίδη, ο οποίος είχε εκδιωχθεί από τη διοίκηση της τράπεζας µε την έλευση της Marfin στην Κύπρο. Για κάποιους ο κ. Λαζαρίδης πήρε την εκδίκησή του…

Άνθρωποι που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα λένε ότι ο Κύπριος τραπεζίτης «έφερε τον Βγενόπουλο στην Κύπρο».για να πολεμήσει και να «διώξει» από την Κύπρο την HSBC που ήταν μεγαλομέτοχος της Λαικής. Ωστόσο ο κ. Βγενόπουλος παίρνοντας µε το µέρος του τους µεγαλοµετόχους Μάριο και Πλάτωνα Λανίτη της µεγάλης οικογενείας επιχειρηματιών της Κύπρου, που είχαν τότε κακές σχέσεις µε τον κ. Λαζαρίδη, πέτυχε την αποπομπή του τελευταίου από το ∆. Σ. της τράπεζας.

Στη συνέχεια, οι συσχετισμοί άλλαξαν και το µμάνατζμεντ ασκούσαν πλέον οι κκ. Χρ. Στυλιανίδης και Π. Κουννής, στελέχη που δημιούργησε η διοίκηση Λαζαρίδη. Πρόεδρος, αλλά µη εκτελεστικός, τοποθετήθηκε ο πρώην υπουργός Οικονομικών (επί κυβερνήσεως Τάσσου Παπαδόπουλου) κ. Μιχάλης Σαρρής, επιφανής οικονομολόγος, µε ισχυρές διεθνείς διασυνδέσεις, ειδικός για τη λειτουργία των εταιρειών offshore, ο οποίος όµως πριν μερικά χρόνια συνελήφθη στα Κατεχόμενα σε gay party.

Ο πανικός που επικράτησε για τους τραπεζίτες που αμείβονταν με αστρονομικά ποσά δεν περιγράφεται. Τα χρυσοφόρα πρόσωπα που δανείζονται ανεξέλεγκτα από τις Τράπεζες μας κυκλοφορούν ανάμεσά μας έχοντας χτίσει το προφίλ των επιχειρηματιών και των συμπαθών ανθρώπων, όμως στην πραγματικότητα είναι όλοι τους αδίστακτοι «δικαιούχοι» τεράστιων ποσών (δανείων) που μέρος τους αποθηκεύουν στα σεντούκια τους και στους υπεράκτιους προσωπικούς λογαριασμούς τους.

Έχοντας δημιουργήσει ένα πανίσχυρο σύστημα αλληλοκάλυψης με κάποιους τραπεζίτες και αλληλοϋποστήριξης ενεργούσαν ως αδιάσπαστο μπλοκ και έκρυβαν με μαεστρία τα πραγματικά στοιχεία της τραπεζικής διαχείρησης πίσω από δυσνόητους όρους, οικονομίστικες ορολογίες και πλασματικούς αριθμούς που δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αν η κατάσταση των τραπεζών μας ήταν αυτή που μας περιέγραφαν τότε στις εκθέσεις και στις αναφορές τους, τότε δεν θα υπήρχε η ραγδαία υποβάθμιση της Κύπρου με κύρια αφορμή τις τράπεζες και φυσικά εξ’ αιτίας των κινήσεων και των προβλημάτων που δημιούργησαν αυτοί οι “συμπαθείς κύριοι”. Πολλά από τα στελέχη αυτά αμείβονταν με προκλητικά ποσά

Υπάρχουν, βέβαια και ποσά με τα οποία δανειοδοτήθηκαν μέλη του Δ.Σ. της τράπεζας! Με αυτά που γίνονταν η Κύπρος αναπόφευκτα θα προσέφευγε σε μηχανισμό στήριξης αλλά οι «φωστήρες» των τραπεζών συνεχίζουν να ζουν στη χλιδή, παραμένοντας πάντα στο απυρόβλητο, απολαμβάνοντας αυτά που «κονόμησαν» επί χρόνια από τους προκλητικούς μισθούς, τα επιπλέον μπόνους, τα δάνεια κλπ…

Η διασύνδεση του δικηγορικού γραφείου «Τάσσος Παπαδόπουλος και συνεργάτες» με την Λαϊκή, είναι από το 2006 καταγραμμένη και ξεκάθαρη: Εν μέσω της προεδρικής θητείας του Τ. Παπαδόπουλου και ενώ επικεφαλής της «Μαρφίν Λαϊκής» ήταν πια ο Αντρέας Βγενόπουλος μετά τη συγχώνευση που έγινε το 2006, το γραφείο θα γινόταν πλέον ο «νομικός σύμβουλος» της εν λόγω Τράπεζας.

Την ίδια χρονιά, ο Νικόλας Παπαδόπουλος αναλαμβάνει αναπληρωτής πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών της Βουλής, και τρία χρόνια μετά «προάγεται» στη προεδρία της επιτροπής μετά την εκλογή της Αντιγόνης Παπαδοπούλου στο ευρωκοινοβούλιο, θέση που «διασφάλισε» και πάλι ο «πρίγκιπας της Στράκκας» μετά τις εκλογές του 2011, με την υποστήριξη του ΔΗΣΥ.

Η επαγγελματική σχέση του προέδρου της κοινοβουλευτικής επιτροπής οικονομικών Ν. Παπαδόπουλου, με τη συγκεκριμένη τράπεζα, είναι από μόνη της ένα σκάνδαλο διαπλοκής, το οποίο περνάει στο «ντούκου» από τα ΜΜΕ και τους διασυνδεδεμένους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες.

Το γραφείο του Νικόλα Παπαδόπουλου, και κατ’ επέκταση και ο ίδιος, λαμβάνουν τεράστια ποσά κάθε χρόνο από την «νομική υποστήριξη» που παρέχουν στη τράπεζα η οποία βάζει τη Κύπρο στο κατώφλι του μηχανισμού στήριξης του ΔΝΤ.

Επιπλέον, καθίσταται πλέον «ύποπτος» ο ρόλος του συγκεκριμένου βουλευτή σε ότι αφορά το κουκούλωμα του σκανδάλου των ελληνικών ομολόγων και των ευθυνών του Αθανάσιου Ορφανίδη.

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος είχε σοβαρούς λόγους και φανερά προσωπικά επαγγελματικά συμφέροντα για να αποπροσανατολίζει τη κοινή γνώμη και να ρίχνει τις ευθύνες αλλού για τη καταστροφή που επέφεραν οι «πελάτες» του.

«Είναι δυνατόν αυτή η μπόχα που πνίγει την κοινωνία, να μεν σηκώνει τον κόσμον που τον καναπέ; Μα είναι δυνατόν; Δηλαδή, συνάδελφοι, της εύπορης μεσαίας τάξης της Κύπρου εμαζέψαν της τα με το Χρηματιστήριον, εντάξει, μιαν φοράν. Λοιπόν, τη δεύτερη φοράν, εμαζέψαν τα από όλους με το κούρεμα. Και όταν επήγαμεν εις τες Βρυξέλλες, για να μας κουρέψουν τον Μάρτη του ’13, λοιπόν, που ενομίζαμεν ότι οι φίλοι μας θα παρέμβουν, οι φίλοι μας παρενέβησαν και επειδή είναι άγνωστο θα το πω τώρα, γιατί μου το είπεν άνθρωπος που ήταν εκεί: Εμπήκαμεν να φέρουμεν ενστάσεις, εσήκωσαν το φάκελο και είπαν αυτός κύριοι είναι ο φάκελος που αποδεικνύει ότι είσαστεν έναν από τα μεγαλύτερα πλυντήρια του κόσμου. Είναι ο φάκελος Μιλόσεβιτς. Λοιπόν, από την Κύπρο, με τη συνέργεια του τότε διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, ενός βουλευτή, δικηγόρου και μετέπειτα προέδρου της Δημοκρατίας και του ανώτατου αξιωματούχου της Λαϊκής τζιαι θέλετε να πούμεν τζιαι τα ονόματα; Αυξέντης Αυξεντίου, Τάσσος Παπαδόπουλος, Κίκης Λαζαρίδης, έγινεν το μεγαλύτερο ξέπλυμα συναλλάγματος στην ιστορία. 12 δισεκατομμύρια.

Μιλούμε για το τέλος της δεκαετίας του ’90, όταν επεράσαν όλα τα συναλλαγματικά της Γιουγκοσλαβίας από την Κύπρο και εστήνναμεν εταιρείες τζιαι επερνούσαν μέσω της Λαϊκής τα λεφτά τζιαι εφτάσαν εις το σημείο να ζητήσουν οι υπάλληλοι της Λαϊκής που εκάμναν τη δουλειά, το μέτρημα στη Λάρνακα, που ενοικιάσαν κατάστημαν απέναντι που τον αστυνομικό σταθμό για να μεν θέλουν ούτε φρουράν, λοιπόν, να ζητήσουν όβερ τάιμ γιατί εδουλεύκαν που τες δέκα την νύκταν μέχρι το πρωί, τζι’ είπαν τους, εν έσιει. Εγώ ερευνώντας το θέμα, επειδή έχω ολόκληρο φάιλ, ηλεκτρονικόν φάιλ όι κασιούα, είδα ότι επεράσαν 12 δισεκατομμύρια από την Κύπρο. Η «τταρίφα» ή προμήθεια, για το ξέπλυμα κυμαίνεται από 25 μέχρι 30%. Εάν λοιπόν μιλήσουμεν για 25% προμήθεια έχουμεν τρία δις. Όταν, λοιπόν, μας έδειξαν το φάκελο του Μιλόσεβιτς, θυμάστε την κυρία Ντελ Πόντε, ένναιν; Λοιπόν, δεν είχαμεν τί να πούμεν» Αντρέας Παράσχος, 18 Μαρτίου 2015, Εκπομπή «Πρώτη Καλημέρα».

11 Aυγούστου 2013
Ο Λαζαρίδης στα μαλακά και ο Τσολάκης στη λογοκρισία των εσωτερικών σελίδων – σιγά που θα έχουν και πρωτοσέλιδα με σκάνδαλα στην Τράπεζα Κύπρου

Ο κ. Λαζαρίδης, ο οποίος, βέβαια, αποποιήθηκε κάθε ευθύνη για τη σταδιακή ανάληψη της εξουσίας στην Λαϊκή από τον κ. Βγενόπουλο. Κι εδώ ακούστηκαν επικριτικά σχόλια ότι ουσιαστικά δεν ρωτήθηκε ο κ. Λαζαρίδης για το κύκλωμα μέσα από το οποίο γίνονταν οι υπόγειες συναλλαγές – και το οποίο έγινε γνωστό (και για πολιτικούς λόγους στη Δύση) με αφορμή την διακίνηση των γιουγκοσλαβικών κεφαλαίων τη δεκαετία του 1990.

Αφορά βέβαια το θέμα της περιόδου, που καλύπτει η επιτροπή – και είναι σαφές ότι και όσοι έκαναν το διορισμό, αλλά και ενδεχομένως μέλη της επιτροπής, δεν θέλουν να αγγίξει τα δυο προηγούμενα τραπεζιτικά σκάνδαλα: αυτό του Χρηματιστηρίου και αυτό της φούσκας των ακίνητων. Στο Χρηματιστήριο, θα πρέπει να καταθέσει και ο κ. Αυξεντίου, όποτε δυσκολεύει το κλίμα για την ελίτ. Η μετακίνηση των υπόγειων κεφαλαίων είναι ανάλογο ζήτημα – δεν αφορά μόνο τα γιουγκοσλαβικά κεφάλαια, αλλά και μίζες διάφορων ειδών. Και αφορά την πολιτική ελίτ. Το ότι εμπλέκεται το γραφείο Τ. Παπαδόπουλου είναι ένα δεδομένο. Αλλά δεν είναι και το μόνο…

Αθάνατε Κίκη Λαζαρίδη, βετεράνε golden boy, πώς και πήγες στην Ερευνητική; Για να συμπαρασταθείς στον Ανδρέα Φιλίππου ή για να ξαναθυμηθείτε τις ημέρες δόξας των δισεκατομμυρίων δολαρίων του Μιλόσεβιτς; Ειρήσθω εν παρόδω, γιατί δεν είπες στον κ. Πική ποιος και γιατί έδιωξε την HSBC από την Κύπρο; Ίσως έτσι αντιλαμβανόταν και η Επιτροπή από πού ξεκίνησαν όλα.

«..θα σταθούμε μόνο σε δυο περιπτώσεις, της Leptos που πήρε δάνεια 235 εκατ. ευρώ και της Aristo που πήρε 198 εκατ., όχι γιατί τις αντιπαθούμε, αλλά επειδή ήταν συνδεδεμένες εταιρείες με το Δ.Σ της Τράπεζας…Το συγκεκριμένο έγγραφο αποκαλύπτει ένα σύστημα πραγμάτων των τραπεζικών ταγών και μεγαλόσχημων επιχειρηματιών που έκοβαν και έραβαν, αντικαθιστώντας στοιχειώδεις κανόνες του λεγόμενου banking…Οι πολιτικές και άλλες πιέσεις που ασκούνται τώρα..έχουν σαν στόχο να σταματήσουν οι πιέσεις στους κατόχους δανείων μαμούθ για πώληση περιουσιακών στοιχείων για να μην πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Το δήλωσε ξεκάθαρα και ο Νίκος Σιακόλας. (Ανδρέας Παράσχος, Τραγωδία και κάθαρση, σελ. 2, Καθημερινή 28/7/2013».

Μετά τις αποκαλύψεις, σε σχέση με τα αδιαφανή κριτήρια με βάσει τα οποία δίνονταν δάνεια, αλλά και τις προκλητικές διαγραφές δανείων πολιτικών προσώπων και άλλων παραγόντων που πρόσκεινται στα κόμματα, προστέθηκαν σημεία και τέρατα που ελάμβαναν χώρα και στα συνεργατικά ιδρύματα, και πιο συγκεκριμένα το προβληματικό δάνειο 11 εκ. περίπου, που πήρε από συγκεκριμένο συνεργατικό ίδρυμα ο Διευθυντής της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπεζας Ερωτόκριτος Χλωρακιώτης.

Ο ιδιωτικός δανεισμός στην Κύπρο, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, είναι ο μεγαλύτερος που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με βάση τα σημερινά δεδομένα (Πτώση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος ΑΕΠ και αύξηση ύψους δανείων) ίσως να ξεπερνά το 320% του ΑΕΠ. Τα τραπεζικά ιδρύματα στο σύνολο τους, εκμεταλλευόμενα την τεράστια ρευστότητα που υπήρχε, λόγω των μεγάλων καταθέσεων των ξένων και κυρίως Ρώσων, ενεργούσαν σαν money lenders, σαν monkey Bankers και όχι σαν επαγγελματίες τραπεζίτες με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε στην σημερινή τραγική κατάσταση.

Ο Χλωρακιώτης αφού πήρε 11 Εκατομμύρια Ευρώ από τον Συνεργατισμό με επιτόκιο 0% και τα έδωσε σε εταιρία της συζύγου του και στις θυγατέρες του για ανάπτυξη γης και με κατάθεση σε άλλο τραπεζικό οργανισμό με ψηλότερο τόκο 0% , με 3 χρόνια περίοδο χάριτος για το επιτόκιο, αλλά και με παράνομη ημερομηνία για εξόφληση του δανείου το 2037. Ο κύριος Χλωρακιώτης αφυπηρετεί, υπεραμύνεται για το τέλειο έργο του και μας δίνει και διαλέξεις για θέματα οικονομίας…

Στην Κύπρο, ως τα ξημερώματα της 16ης Μαρτίου 2013, οι σχέσεις κομμάτων και επιχειρηματιών και ορισμένων πολιτικών με υπεράκτιες εταιρείες φαίνονταν φυσιολογικές. Ήταν, έλεγαν οι πάντες, στο πλαίσιο του νόμου. Συνεπώς, όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έγινε γνωστό από τους «Financial Times» ότι ξεφορτώνονταν εκατομμύρια δολάρια σε μαύρες σακούλες στο αεροδρόμιο της Λάρνακας για λογαριασμό του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ουδείς έδωσε τη δέουσα πολιτική σημασία. Στην Κύπρο θα περνούσε απαρατήρητο αυτό το γεγονός αν η εν λόγω εφημερίδα δεν έγραφε ότι διαχειριστής για επενδύσεις στην Κύπρο αυτών των χρημάτων δεν ήταν άλλος από το δικηγορικό γραφείο τού μετέπειτα προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου.

Ήταν ίσως το μεγαλύτερο και πιο αξιόπιστο δικηγορικό γραφείο στο νησί αυτό που διατηρούσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και όλες τις σοβαρές υποθέσεις, ποινικές, αστικές, επιχειρηματικές και εφοπλιστικές, αυτό τις αναλάμβανε. Ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου κατέθεσε τότε αγωγή εναντίον των «Financial Times» ζητώντας αποζημίωση 250.000 λίρες, περίπου 430.000 ευρώ. Ήταν η πρώτη φορά που με ένα δημοσίευμα ξένης εφημερίδας ετίθετο θέμα διαπλοκής.

Υπήρχε, τα τελευταία χρόνια, μια απροσδιόριστη συνεργασία ανάμεσα στα κόμματα και στην επιχειρηματική διαπλοκή που φαινόταν ότι κανέναν δεν ενοχλούσε τη στιγμή που το βιοτικό επίπεδο στο νησί αυξανόταν, όπως αυξανόταν και το ΑΕΠ και διογκωνόταν ο τραπεζικός τομέας. Κανένας δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτά. Ακόμη και όταν η Επιτροπή κατά της Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης (γνωστή ως GRECO) ζήτησε πρότινος και με μεγάλη επιμονή από την Κύπρο διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων και τη θέσπιση ενός πλαισίου για την ποινικοποίηση του αδικήματος της δωροδοκίας, τίποτε το ουσιαστικό δεν έγινε. Οι διωκτικές αρχές στην Κύπρο συνέχιζαν να εφαρμόζουν την παλαιά νομοθεσία σχετικά με τα αδικήματα δωροδοκίας, η οποία, να σημειωθεί, δεν εναρμονιζόταν με τις απαιτήσεις της Ποινικής Σύμβασης και του Προσθέτου Πρωτοκόλλου της.

Οι τραπεζίτες και οι πρόεδροι 
Τη μεγαλύτερη ισχύ αποκτούσε η εκάστοτε κυβέρνηση μέσω του κεντρικού τραπεζίτη. Συνήθως ο κάθε πρόεδρος της Κύπρου τοποθετούσε ως κεντρικό τραπεζίτη άτομο της απολύτου εμπιστοσύνης του. Ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδης είχε τοποθετήσει τον κ. Χρ. Χριστοδούλου, πρώην υπουργό Εσωτερικών και εν συνεχεία Οικονομικών. Άνοιξε εμμέσως η πόρτα στον κ. Βγενόπουλου να εξαγοράσει τη Λαϊκή στην Κύπρο με την απομάκρυνση της HSBC από την Τράπεζα της Κύπρου. Ακολούθησαν «πράματα και θάματα» στις κυπριακές τράπεζες. Υπέρογκοι μισθοί, επιδόματα, υπερωρίες, αποζημιώσεις, έξοδα παραστάσεως και πιστωτικές κάρτες με απεριόριστο όριο και μπόνους στα golden boys. Ακόμη, χορήγηση εύκολων και γρήγορων δανείων από την Κύπρο προς την Ελλάδα. Και όμως, στην έκθεση της Alvarez Marshall ευθύνες επιρρίπτονται σε πολλά στελέχη της τότε Marfin, όχι όμως στον κ. Βγενόπουλο.

Στο τιμόνι της άλλης μεγάλης κυπριακής τράπεζας, της Τράπεζας Κύπρου, βρέθηκε και ο αυτοδημιούργητος banker κ. Ανδρέας Ηλιάδης, ο επονομαζόμενος «Τοπούζης» και «παιδί του λαού».. Επί οκτώ χρόνια ήταν διοικητής χωρίς κανείς ποτέ να τον αμφισβητήσει. Μετά την αποπομπή του όμως, οι κατηγορίες που εκτοξεύθηκαν εναντίον του έγιναν πρωτοσέλιδα στις κυπριακές εφημερίδες. Αν και επισήμως μέχρι πρότινος η διοίκηση της Τράπεζας Κύπρου τις διέψευδε, ωστόσο οι γνωρίζοντες πρόσωπα και καταστάσεις τον κατηγορούν ότι έριξε την τράπεζα «στα βράχια» με την αγορά ομολόγων το 2009, ότι παραπλάνησε τους μετόχους, αφού δεν τους είπε από την αρχή για την κρατική αύξηση που ζήτησε το κυπριακό Δημόσιο, ότι εξαγόρασε τη ρωσική τράπεζα Uniastrum, αφού προηγουμένως ωραιοποίησε τα στοιχεία της, ότι πήρε στεγαστικό δάνειο ύψους 2 εκατ. ευρώ και ότι ζήτησε ως αποζημίωση για την απόλυσή του 4 εκατ. ευρώ. Ο κ. Ηλιάδης είναι από τους πρώτους που κλήθηκαν για την οικονομική τραγωδία της Κύπρου.

Το παράδοξο με τις τραπεζικές επισφάλειες της Κύπρου είναι το ότι κάποιοι άνθρωποι έπαιξαν σ’ ένα προδιαγεγραμμένο για την κατάληξή του “παιχνίδι” και αυτοί είναι οι τραπεζίτες που όφειλαν να γνωρίζουν τους κινδύνους και τα ρίσκα αλλά αδιαφόρησαν. Ίσως η αδιαφορία τους αυτή που θα κληθεί να την πληρώσει η κοινωνία υπήρξε επωφελής για τους ίδιους, όμως εκτός από την “επιπόλαια διαχείρηση” που έκαναν δεν αντέδρασαν έγκαιρα για να “ξεφορτωθούν” τις επισφάλειες αν και είχαν όλο τον καιρό να το πράξουν. Την ώρα που η κοινωνία της Κύπρου θα καλείται να πληρώσει τα “σπασμένα” κάποιοι θα απολαμβάνουν τα πλούτη τους σε ιδιόκτητες νησιωτικές πολυτελείς επαύλεις, πίνοντας με τους φίλους τους «επενδυτές» το κρασί από τους προσωπικούς τους αμπελώνες και πάντα εις υγείαν των κορόιδων.

Ο Ανδρέας Ηλιάδης (Τοπούζης) φόρτωσε την Τράπεζα Κύπρου με ελληνικά ομόλογα δισεκατομμυρίων παίζοντας σε επικίνδυνες ζώνες “με τα λεφτά των άλλων”, ενώ δεν επένδυσε ούτε ένα ευρώ από την προσωπική του περιουσία σε τέτοιες επισφάλειες. Κατά τα άλλα, ο κ. Ηλιάδης παίζει άριστα το παιχνίδι της προσωπικής του προβολής με πληρωμένες από την τράπεζα καταχωρήσεις για τις “επιτυχίες” του, είναι πάμπλουτος από τεράστιες ετήσιες απολαβές αλλά και από άλλες “πηγές” που δεν μπορούμε να ξέρουμε καθώς τα τραπεζικά άδυτα είναι απύθμενα και συνάμα αδηφάγα.

Με τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα να τρέχουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, ήταν αναμενόμενο και οι αλλαγές στις διοικήσεις να είναι αντίστοιχα ηχηρές και κάθε δέκα χρόνια να υπάρχουν μεγάλες ανακατατάξεις. Η ιστορία κάθε φορά επαναλαμβάνεται, αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Η Τράπεζα Κύπρου, το πιστωτικό ίδρυμα της χώρας που τα προηγούμενα χρόνια ταυτίστηκε με τα «τζάκια», έχει σπάσει το ρεκόρ στις πολύχρονες θητείες των συμβούλων της, από 20 έως 40 χρόνια, και στα πολυμελή διοικητικά συμβούλια, που φθάνανε τα 18 μέλη.

Ξεχωρίζει ακόμη γιατί δύο πρόεδροι που πέρασαν από το Διοικητικό Συμβούλιο ήταν επιχειρηματίες. Ο Θεόδωρος Αριστοδήμου και ο Βασίλης Ρολόγης, που για πολλά χρόνια είχαν την ιδιότητα του συμβούλου, βρέθηκαν στα ηνία του συγκροτήματος. Η Τράπεζα Κύπρου άλλαξε τρία διοικητικά συμβούλια σε ενάμιση χρόνο λόγω των εξελίξεων από το 2012 και μέχρι πρόσφατα λόγω της αλλαγής της μετοχικής σύνθεσης. Για πρώτη φορά η Τράπεζα που έχει ως σλόγκαν το «κοινό Κυπρίων» έχει δεκαμελές Δ.Σ. και οι Κύπριοι θα είναι μειοψηφία αντανακλώντας τα νέα δεδομένα στη μετοχική σύνθεση. Οι αλλαγές προσώπων και καταστάσεων δεν είναι σημερινό φαινόμενο.

Η πρώτη μεγάλη αλλαγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα έγινε το 2005 και ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η Τράπεζα Κύπρου θα πορευότανε χωρίς τον Σόλωνα Τριανταφυλλίδη και η Ελληνική Τράπεζα θα προχωρούσε χωρίς τον Πάνο Γαλανό. Ένα χρόνο αργότερα αποχώρησε από τη Λαϊκή ο Κίκης Λαζαρίδης. Ήταν οι εποχές που οι πρόεδροι των τραπεζών είχαν και εκτελεστικές ιδιότητες και η εταιρική διακυβέρνηση δεν υπήρχε στη ζωή των τραπεζών. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια ακόμη και πριν μια δεκαετία ήταν το αδύνατο σημείο του τραπεζικού συστήματος και σε ορισμένες των περιπτώσεων η αλλαγή των διοικητικών συμβουλίων έγινε για τον λόγο αυτό με συνοπτικές διαδικασίες. Ο δεύτερος λόγος ήταν η εταιρική διακυβέρνηση που επικαλέστηκε αρκετές φορές ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Χριστόδουλος Χριστοδούλου για να αρχίσει η διαδικασία των αλλαγών και η ανάγκη ύπαρξης εξειδικευμένων γνώσεων και τραπεζικής πείρας μεταξύ των διοικητικών συμβούλων.

Η πρώτη τομή στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών έγινε πριν από δέκα χρόνια περίπου και άρχισε να μπαίνει η ορολογία της εταιρικής διακυβέρνησης. Μετά από διαδικασίες που εξελίχθηκαν σε έντονο κλίμα για την εποχή, η «παλιά φρουρά» της Τράπεζας Κύπρου με πρόεδρο τον κ. Τριανταφυλλίδη αποχωρεί από το Διοικητικό Συμβούλιο, μια εποχή που κρίνεται ότι ήταν από τις καλύτερες του συγκροτήματος. Ήταν μέλος του Δ.Σ. της Τράπεζας από το 1962 και πρόεδρος του συγκροτήματος από το 1988 μέχρι το 2005, έχοντας παρουσία 43 ετών στο Συμβούλιο και 18 χρόνια με την ιδιότητα του προέδρου. Από τη σύνθεση του Δ.Σ. της περιόδου του 2005 μέχρι και το 2012, που ήρθαν τα πάνω κάτω, πολλοί από τους συμβούλους είχαν χρόνια παρουσία αποδεικνύοντας ότι η εταιρική διακυβέρνηση δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Ο επιχειρηματίας και πρώην πρόεδρος της Τράπεζας Κύπρου, Θεόδωρος Αριστοδήμου, ήταν από το 1991 μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας και από το 2009 μέχρι το 2012 πρόεδρος, έχοντας παρουσία 21 ετών στα διοικητικά δρώμενα του μεγαλύτερου εγχώριου συγκροτήματος. Τον Σεπτέμβριο του 2006 υπέβαλε την παραίτησή του από πρόεδρος του Δ.Σ. της Τράπεζας Κύπρου ο Βασίλης Ρολόγης, που ήταν και επιχειρηματίας, μετά την έντονη κριτική που ασκήθηκε στη διοίκηση της Τράπεζας Κύπρου για τους χειρισμούς του θέματος της Εμπορικής και κατ’ επέκταση της πρότασης συνεργασίας της Τράπεζας Πειραιώς. Ο κ. Ρολόγης βρισκόταν στο τιμόνι της Τράπεζας από τις 18 Μαΐου 2005, ενώ από το 1988 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Προτού εκλεγεί στη θέση του μη εκτελεστικού προέδρου, διετέλεσε αντιπρόεδρος του Συγκροτήματος για ένα χρόνο. Αποχώρησε από την Τράπεζα Κύπρου το 2012 συμπληρώνοντας παρουσία 24 χρόνων στο Διοικητικό Συμβούλιο.

Ο πρόεδρος της Τράπεζας Κύπρου Ελευθέριος Ιωάννου εξελέγη πρόεδρος τον Σεπτέμβριο του 2006, μετά την αποχώρηση του κ. Ρολόγη από την προεδρία και παρέμεινε μέχρι το 2008. Και για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα, πρόεδρος της Τράπεζας Κύπρου στις 30 Αυγούστου 2012 έγινε ο Ανδρέας Αρτέμη προς αντικατάσταση του κ. Αριστοδήμου και παραιτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2013. Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Συγκροτήματος από τον Μάρτιο του 2000, έχοντας διοικητική θητεία 13 ετών.

Και το ερώτημα για κάποια τζάκια παραμένει. Πόσο μέσο είχαν οικογένειες για να ωθήσουν την Τράπεζα Κύπρου και να βυθίσουν την Λαϊκή Τράπεζα; Δηλαδή, είναι πιο «πολύτιμες» ή έχουν πιο γερές πλάτες από την οικογένεια Λανίτη και Παπαδόπουλου, των οποίων τα συμφέροντα στη Λαϊκή αγνοήθηκαν με αποτέλεσμα να υποστούν τεράστιες ζημιές; Ή απλά τιμωρήθηκαν λόγω Βγενόπουλου;

Μυρίζομαι ενδοιαστικό πόλεμο στο βάθος…

Αλεξία Καφετζή

20/01/2019Πηγή: 24h.com.cy

Η οικογενειοκρατία της Τράπεζας Κύπρου – Από την τοκογλυφία στην Τράπεζα Κύπρου

February 15, 2019, 3:51 am

≫ Next: Σχέσεις δικαστών, δικηγορικών γραφείων και τραπεζών

≪ Previous: Όταν τα «τζάκια» διηύθυναν τις τράπεζες του τόπου

$

0

0

Της Αλεξίας Καφετζή

Η ανάγκη για τη δημιουργία ενός τραπεζικού συστήματος προέκυψε από την αλλαγή του οθωμανικού δικαίου επί Αγγλοκρατίας. Σύμφωνα με το οθωμανικό δίκαιο ο χρεώστης φυλακιζόταν για τα χρωστούμενα του με αποτέλεσμα οι τοκογλύφοι να ήταν ανήμποροι να οικειοποιηθούν εύκολα γη. Η «ασφαλιστική δικλίδα» που υπήρχε γύρω από τη γη των αγροτών διαφοροποιήθηκε όταν επί Αγγλοκρατίας το βρετανικό σύστημα προνοούσε την κατάσχεση της ιδιοκτησίας για τα καθυστερημένα δάνεια.

Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής στο σύστημα ήταν η μια εξελικτική πορεία, από τον 18ο αιώνα μέχρι και τις αρχές του 20ου, νομιμοποιήσεις της τοκογλυφίας μέσω της δημιουργίας του τραπεζικού συστήματος, με τις ευλογιές πάντα της εκκλησιάς. Η αστική τάξη της Κύπρου, η οποία προερχόταν από τον περίγυρο της εκκλησιάς, αναπτύχτηκε γύρω από το νοίκιασμα των χώρων αφού λειτουργούσαν των 18ο αι. ως φοροσυλλέκτες και μετέπειτα τον 19ο αι και στις αρχές του 20αι ως τοκογλύφοι.

Η μετάβαση από τους φοροσυλλέκτες στους τοκογλύφους πρόεκυψε από τη διαμάχη που είχε ξεσπάσει μεταξύ των δυο αυτών κατηγοριών για το ποιοι θα είχαν την προτεραιότητα στην κατάσχεση των φόρων- της γης. Για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των τοκογλύφων μιας και αριθμητικά ήταν περισσότεροι, με το πρόσχημα της προστασίας των αγροτών, ο Ν. Ρώσσος, μέλος του νομοθετικού συμβούλιου, κατέθεσε νόμο με τον οποίο απέκλειε την κατάσχεση της γης από τους φοροσυλλέκτες, αγνοώντας επιμελώς την οποιαδήποτε αναφορά στην κατάσχεση της γης από τους τοκογλύφους.

Οι Βρετανοί όμως θέλοντας να εξορθολογήσουν το σύστημα των δανείων και των χρεών, ανέπτυξαν τις τοπικές τράπεζες. Οι τοπικές τράπεζες όμως είχαν ως ιδρυτές κυρίως τοκογλύφους. Για τους τοκογλύφους, η δημιουργία τραπεζών ήταν το καλύτερο σύστημα οργάνωσης των δραστηριοτήτων τους συμφώνα με το νέο θεσμικό πλαίσιο που προωθούσαν οι Βρετανοί, δηλαδή χρησιμοποιούσαν το τραπεζικό σύστημα για να νομιμοποιήσουν τη τοκογλυφία τους. Στο νέο αυτό πλαίσιο, δημιουργήθηκε το 1899 το Ταμιευτήριο Λευκωσίας το οποίο μετατράπηκε το 1912 στη σημερινή Τράπεζα Κύπρου. Και κάπως έτσι άρχισε να αναπτύσσεται ένα πανίσχυρο λόμπι συμφερόντων και διαπλοκής, μια πολιτική ελίτ.

Το γενεαλογικό δέντρο της Τράπεζας Κύπρου 
Ο Αντώνης και ο Θεοφάνης Θεοδότου, ανιψιοί και αναστήματα του αρχιεπισκόπου Σωφρόνιου, αποτελούν την απαρχή του γενεαλογικού δέντρου μιας οικογενείας που εδώ και ένα αιώνα διαχειρίζεται τη Τράπεζα Κύπρου. Ο Αντώνης Θεοδότου, γνωστός τοκογλύφος συμφώνα με τις φήμες της εποχής, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Τράπεζας Κύπρου, ο «επιφανής» της εποχής υπήρξε από μέλος του νομοθετικού συμβούλιου (1906-1911) μέχρι και Δήμαρχος Λευκωσίας. Ο αδερφός του, Θεοδόσης ήταν από τα ηγετικά στελέχη των αδιάλλακτων εθνικιστών και παρ’ όλες τις εθνικιστικές του πεποιθήσεις διατηρούσε άριστες σχέσεις με τη βρετανική αποικιοκρατία με μεγάλη ταύτιση των οικονομικών και πολιτικών απόψεων του, αλλά και της ντόπιας πολίτικης ελίτ με τους Βρετανούς.

Ο Θεοδόσης είχε νυμφευτεί την Στυλιανή Χ. Σεβέρη και η κόρη των δύο Λούλλα παντρεύτηκε τον Αντώνη Τριανταφυλλίδη, γνωστό μεγαλοδικηγόρο της εποχής, μέλος του Νομοθετικού Συμβούλιου (1930) και στενό φίλο του Κυβερνήτη Στρος. Απόγονοι της Λούλλας Θεοδοσιου και του Αντώνη Τριανταφυλλιδη είναι ο Σόλων Τριανταφυλλιδης, ο οποίος υπήρξε πρόεδρος Διοικητικού Συμβούλιου της Τράπεζας Κύπρου 1988-2005, ο Μιχαλάκης Τριανταφυλλίδης πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου – Γενικός Εισαγγελέας και ο Άντης, μεγαλοδικηγόρος εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου. Παιδιά του Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη είναι ο Κρις Τριανταφυλλίδης επίσης μεγαλοδικηγόρος, ηγετικό στέλεχος του ΔΗΣΥ και πρώην πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ και η Στέλλα Κυριακίδου, βουλευτής
του ΔΗΣΥ.

Η οικογένεια Τριανταφυλλίδη διεύρυνε το γενεαλογικό της δέντρο και ολοκλήρωσε τη συνεργασία της με το δικηγορικό γραφείο του Χρυσαφίνη όταν ο Κοκής Πολυβίου νυμφεύτηκε την κόρη του Γ. Χρυσαφίνη, αντιπρόεδρου της Τράπεζας Κύπρου από το 1936 και με τη σειρά του ο γιος τους Πόλυς Πολυβίου νυμφεύτηκε την κόρη του Σόλωνα
Τριανταφυλλίδη. Καθιστώντας έτσι τον Χρυσαφίνη και τον Πολυβίου διαχρονικούς δικηγόρους της Τράπεζας Κύπρου. Την περίοδο κατά την οποία ο Πολύς Πολύβιου είχε διπλή ιδιότητα ως μέλος του Διοικητικού συμβούλιου αλλά και δικηγόρος της Τράπεζας Κύπρου ήταν εντονότερο το φαινόμενο της αλληλοκάλυψης των οικογενειών.

Το εάν οδηγηθήκαμε στην οικονομική κρίση στα πλαίσια εξυπηρέτησης των συμφερόντων μιας πολίτικης ελίτ που εξελίχθητε με τη μορφή της οικογενειοκρατίας, δημιουργώντας τους Rothschild και Rockfellers της Κύπρου, εναπόκειται στην αντικειμενική κρίση του καθενός μας.

Αλεξία Καφετζή

19/01/2019 

Πηγή: 24h.com.cy

---

Σχέσεις δικαστών, δικηγορικών γραφείων και τραπεζών

February 15, 2019, 4:39 am

≫ Next: Πώς υφαίνεται ο χρόνος, Σοφίας Δημοπούλου

≪ Previous: Η οικογενειοκρατία της Τράπεζας Κύπρου – Από την τοκογλυφία στην Τράπεζα Κύπρου

$

0

0

ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ. ΧΑΡΑΥΓΗ 14-04-2013

Aπ’ αφορμή το διορισμό του εν ενεργεία δικαστή Ανδρέα Κραμβή, μέλους του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην ερευνητική επιτροπή για τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με την κατάσταση στην οποίαν περιήλθε το τραπεζικό σύστημα και γενικά η οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας, δημοσιεύουμε σήμερα κατάλογο δικαστών που έχουν συγγενικούς δεσμούς είτε εξ αίματος, είτε εξ αγχιστείας.

Oπως είναι γνωστό Πρόεδρος της Επιτροπής διορίστηκε ο κ. Γεώργιος Πικής και μέλη οι κ.κ. Παναγιώτης Καλλής και Γιαννάκης Κωνσταντινίδης, πρώην δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου. O τελευταίος αποσύρθηκε επικαλούμενος λόγους υγείας και στη θέση του διορίστηκε ο κ. Κραμβής μέλος του ΑνωτάτουΔικαστηρίου.

Oταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διόριζε τα μέλη της Ερευνητικής Επιτροπής είχε δηλώσει και τα ακόλουθα: "Και επειδή αυτές τις ημέρες ευρίσκομαι και ο ίδιος υπό κρίση, σας παρακαλώ όπως κατά προτεραιότητα εξετάσετε με αυξημένη αυστηρότητα τα όσα αμέσως ή εμμέσως μου αποδίδονται και μην περιοριστείτε σας παρακαλώ στους εξ’ αγχιστείας συγγενείς μου, αλλά επεκτείνετε την έρευνά σας και εις τις συναλλαγές του Δικηγορικού Γραφείου του οποίου μέχρι πρότινος ήμουν συνέταιρος…"

Ποιες είναι όμως οι σχέσεις δικαστών με μεγαλοδικηγορικά γραφεία ή με τράπεζες ή τραπεζίτες; Παραθέτουμε πιο κάτω με κάθε επιφύλαξη κατάλογο δικαστών, δικηγόρων και τραπεζιτών ή ατόμων που ασχολούνται στον τραπεζικό τομέα οι οποίοι έχουν
δεσμούς συγγένειας μεταξύ τους.

1) Πέτρος Αρτέμη, Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου. (www.supremecourt.gov.cy)
Σχέση: Ο αδελφός του Ανδρέας Αρτέμη είναι ο αναπληρωτής πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της τράπεζας Κύπρου. (www.bankofcyprus.com)

2) Ανδρέας Κραμβής, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Ενεργούσε ως πρόεδρος για την έκδοση της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου για θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account): Οργανισμός Χρηματοδοτήσεων Παγκυπριακή Λτδ Vs Μαρία Συρίμη, Πολιτική Εφεση 315/2007, Ημερομηνία απόφασης 12.7.2010.
Ελληνική Τράπεζα Vs Γ. Καλλικάς, Πολιτική Εφεση 21/2008, Ημερομηνία απόφασης 14.7.2010.
Σχέσεις: Συμπέθερος του Πόλυ Πολυβίου, ο οποίος είναι διευθύνων σύμβουλος του
δικηγορικού γραφείου Χρυσαφίνης & Πολυβίου.

Πόλυς Πολυβίου, είναι ο γαμπρός του Σόλων Τριανταφυλλίδη ο οποίος ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της τράπεζας Κύπρου για πολλά χρόνια. Το δικηγορικό γραφείο Χρυσαφίνη & Πολυβίου είναι νομικοί σύμβουλοι της Τράπεζας Κύπρου, της Alpha Bank Cyprus Ltd (www.alphabank.com.cy) και άλλων τραπεζών στην Κύπρο. Αυτό το δικηγορικό γραφείο ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts).

Ο Μιχάλης Κραμβής είναι γιος του Ανδρέα Κραμβή και παντρεύτηκε την Κλειώ Πολυβίου-Κραμβή η οποία είναι κόρη του Πόλυ Πολυβίου. Ο Μιχάλης Κραμβής και η σύζυγος του Κλειώ Πολυβίου-Κραμβή είναι δικηγόροι στο δικηγορικό γραφείο Χρυσαφίνη & Πολυβίου.

Η Κλειώ Πολυβίου-Κραμβή ενεργούσε ως δικηγόρος του δικηγορικού γραφείου Χρυσαφίνη & Πολυβίου στην υπόθεση Τράπεζα Κύπρου Vs Παναγιώτη Ζερβού, Θεοδώρα Ζερβού, Αριθμός αγωγής 2172/2005, Ημερομηνία απόφασης 30.6.2008.

3) Γιώργος Ερωτοκρίτου, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Ελαβε μέρος για την έκδοση των αποφάσεων για θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account): Οργανισμός Χρηματοδοτήσεων Παγκυπριακή Λτδ Vs Μαρία Συρίμη, Πολιτική Εφεση 315/2007, ημερομηνία απόφασης 12.7.2010. 

Ελληνική Τράπεζα Vs Γ. Καλλικάς, Πολιτική Εφεση 21/2008, Ημερομηνία απόφασης 14.7.2010.
Σχέσεις: Ο γιος του Αλέξης Ερωτοκρίτου είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Χρύση Δημητριάδη, (www.demetriades.com).
Το δικηγορικό γραφείο Χρύση Δημητριάδη είναι νομικός σύμβουλος για διάφορες τράπεζες και ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts).

4) Κώστας Κληρίδης, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Ελαβε μέρος για την έκδοση των αποφάσεων για θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account):
Οργανισμός Χρηματοδοτήσεων Παγκυπριακή Λτδ Vs Μαρία Συρίμη, Πολιτική Εφεση 315/2007, Ημερομηνία απόφασης 12.7.2010.
Ελληνική Τράπεζα Vs Γ. Καλλικάς, Πολιτική Εφεση 21/2008, Ημερομηνία απόφασης 14.7.2010.

Οταν ήταν πρόεδρος Επαρχιακού Δικαστηρίου έκδωσε την πιο κάτω απόφαση υπέρ τράπεζας, για θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account): Μαρφίν Λαϊκή τράπεζα Vs Ανδρέα Γεωργίου Θωμά, Αριθμός αγωγής 86/2002, ημερομηνία απόφασης 31.1.2008.

Σχέσεις: Εξάδελφος του Μάριου Κληρίδη ο οποίος είναι Γενικός Διευθυντής της Ελληνικής τράπεζας (www.hellenicbank.com). Εξάδελφος του Τάκη Κληρίδη ο οποίος αρχικά ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της USB Bank, (www.usbbank.com.cy), μετά παραιτήθηκε και διορίστηκε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Τράπεζας Πειραιώς (Κύπρου) Λτδ, www.piraeusbank.com.cy).

Οι δύο αυτές τράπεζες έλαβαν δικαστικά μέτρα εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts). Ο Τάκης Κληρίδης ήταν και Υπουργός Οικονομικών επί διακυβέρνησης ΔΗΣΥ Γλ. Κληρίδη την περίοδο της μεγάλης λεηλασίας στο Χρηματιστήριο Κύπρου. Ενα οικονομικό έγκλημα για το οποίο κανένας δεν τιμωρήθηκε.

5) Στέλιος Ναθαναήλ, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου από τον Ιανουάριο 2008. Οταν ήταν πρόεδρος Επαρχιακού Δικαστηρίου εξέδωσε την πιο πάνω απόφαση υπέρ της τράπεζας για θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account): Λαϊκή Τράπεζα Vs Αιμίλος Κούλλουρος, αριθμός αγωγής 6559/2002, ημερομηνία απόφασης 18.1.2008.
Σχέση: Η κόρη του είναι η Μαλβίνα Ναθαναήλ η οποία είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Χρυσαφίνη και Πολυβίου.

6) Κώστα Παμπαλλής, Δικαστής επαρχιακού δικαστηρίου Σχέση: Η σύζυγός του είναι η Μαρία Μαλακτού- Παμπαλλή η οποία είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Χρύση Δημητριάδη.

7) Aνδρέας Πασχαλίδης, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου από τον Αύγουστο 2009.
Σχέση: Ο γιος του Λούκας Πασχαλίδης είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Αντη Τριανταφυλλίδη (www.triantafyllides.com). Το δικηγορικό γραφείο Αντη Τριανταφυλλίδη είναι νομικός σύμβουλος διαφόρων τραπεζών και ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts).

Ο Λούκας Πασχαλίδης ήταν δικηγόρος της τράπεζας στην υπόθεση Εθνική τράπεζα της Ελλάδος (Κύπρου) Λτδ Vs Μιχάλη Χατζηττοφή, αριθμός αγωγής 2162/2007, ημερομηνία απόφασης 21.5.2010. Ο άλλος γιος του, Χαράλαμπος είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Αντώνη

Πασχαλίδη & Σία (www.paschalides.com)
Το δικηγορικό γραφείο Αντώνη Πασχαλίδη & Σία είναι νομικός σύμβουλος διαφόρων τραπεζών, ειδικά της Ελληνικής τράπεζας και ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts).

8) Παρπαρίνος Λεωνίδας, Πρόεδρος επαρχιακού δικαστηρίου.
Εξέδωσε την πιο κάτω απόφαση υπέρ τράπεζας για θέματα επενδυτικών δανείων
(margin account/ investor account): Μαρφίν Λαϊκή τράπεζα Vs Ανδρέας Παστελλάς, αριθμός αγωγής 6312/2005, ημερομηνία απόφασης 30.6.2010.
Σχέση: Ο γιος τους Λούκας Παρπαρίνος είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Μαρκίδη & Μαρκίδη.

Το δικηγορικό γραφείο Μαρκίδη & Μαρκίδη είναι νομικός σύμβουλος διαφόρων τραπεζών, ειδικά της Ελληνικής Τράπεζας και ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts).

Ο Λούκας Παρπαρίνος ήταν δικηγόρος της τράπεζας στην υπόθεση Ελληνική Τράπεζα Vs Αναστάσιος Νικολάου, αριθμός αγωγής 13726/2002. Ο άλλος γιος του είναι ο Σωκράτης Παρπαρίνος ο οποίος είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Παρπαρίνος & Μυλωνάς.

Το δικηγορικό γραφείο Παρπαρίνος & Μυλωνάς έχει μακρά και δυνατή σχέση με τις πιο σημαντικές τράπεζες στην Κύπρο.

9) Δέσπω Μιχαηλίδου, Πρόεδρος επαρχιακού δικαστηρίου, δικαστής.
Εξέδωσε τις πιο κάτω αποφάσεις υπέρ τραπεζών για θέματα επενδυτικών δανείων
(margin account/ investor account): Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (Κύπρου) Λτδ Vs Γιαννάκη Παναγιώτου Λοΐζου, αριθμός αγωγής 3521/2004, ημερομηνία απόφασης 24.3.2010. Δικηγόρος της τράπεζας αυτής ήταν η κα Κ. Κακουλλή. Ελληνική τράπεζα Λτδ Vs Ανδρέα Πατσαλίδη, αριθμός αγωγής 6975/2003 ημερομηνία απόφασης 13.3.2009.

Σχέση: Η εν λόγω δικαστής εργαζόταν για πολλά χρόνια στο δικηγορικό γραφείο
Κακογιάννη στη Λεμεσό, μαζί με την κα Κακουλλή, με την οποία διατηρεί στενές
κοινωνικές και φιλικές σχέσεις. Οι εργασίες του δικηγορικού γραφείου Κακογιάννη μεταφέρθηκαν στο δικηγορικό γραφείο Χρύση Δημητριάδη.

10) Αντώνης Λιάτσος, Πρόεδρος επαρχιακού δικαστηρίου, δικαστής.
Εξέδωσε την πιο κάτω απόφαση υπέρ τράπεζας για θέματα επενδυτικών δανείων
(margin account/ investor account): Εμπορική Τράπεζα (Κύπρου) Λτδ, Vs Παναγιώτη Ζερβού, αριθμός αγωγής 10165/2003, ημερομηνία απόφασης 29.5.2009.
Σχέση: Η σύζυγός του είναι η Ελένη Λιάτσου η οποία είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Τριανταφυλλίδης & Χριστοφόρου.

Το δικηγορικό γραφείο Τριανταφυλλίδης & Χριστοφόρου είναι νομικός σύμβουλος
διαφόρων τραπεζών και ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών
πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts).

11) Γιασεμής Γιασεμή, Πρόεδρος επαρχιακού δικαστηρίου, δικαστής.
Εξέδωσε την πιο κάτω απόφαση υπέρ τράπεζας/ χρηματοδοτικού οργανισμού για
θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account): Euroinvestment & Finance Ltd Vs Παναγιώτης Ζερβός.
Σχέση: Η σύζυγός του είναι η Μαρία Αντωνίου η οποία εργάζεται στο δικηγορικό γραφείο Χρυσαφίνη & Πολυβίου.

12) Χάρης Μαλακτός, Δικαστής επαρχιακού δικαστηρίου.
Εξέδωσε την πιο κάτω απόφαση υπέρ τραπεζών για θέματα επενδυτικών δανείων
(margin account/ investor account): Euroinvestment & Finance Ltd Vs Ανδρέας Σωκράτους, αριθμός αγωγής 2557/2002, ημερομηνία απόφασης 10.10.2005.
Σχέση: Η αδελφή του είναι η Μαρία Μαλακτού- Παμπαλλή η οποία είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Χρύση Δημητριάδη,

13) Μαρίνα Παπαδοπούλου, Δικαστής επαρχιακού δικαστηρίου.
Εξέδωσε την πιο κάτω απόφαση υπέρ τραπεζών/ χρηματοδοτικών οργανισμών για
θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account): Ellinas Finance Ltd Vs Μιχάλης Χατζηγαβριήλ, αριθμός αγωγής 7417/2004, ημερομηνία απόφασης 28.5.2009. Ellinas Finance Ltd Vs Ελευθέριος Μαρκίδης, αριθμός αγωγής7430/2005, ημερομηνία απόφασης 28.1.2011.

Σχέση: Τα ξαδέλφια της είναι η Αναστασία Παπαδοπούλου και Νικόλας Παπαδόπουλος οι οποίοι είναι ιδιοκτήτες του δικηγορικού γραφείου Τάσσος Παπαδόπουλος & Συνεργάτες και παιδιά του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας, Τάσσου Παπαδόπουλου. Το δικηγορικό γραφείο Τάσσος Παπαδόπουλος & Συνεργάτες είναι νομικός σύμβουλος διαφόρων τραπεζών, ειδικά της Λαϊκής τράπεζας και ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts). Εργαζόταν στο δικηγορικό γραφείο Τάσσος Παπαδόπουλος & Συνεργάτες, προτού διοριστεί δικαστής.

14) Νικόλας Σάντης, Ανώτερος επαρχιακός δικαστής.
Εξέδωσε τις πιο κάτω αποφάσεις υπέρ τραπεζών/ χρηματοδοτικών οργανισμών για
θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account):
Τράπεζα Κύπρου Vs Παναγιώτης Ζερβός, Θεοδώρα Ζερβού, αριθμός αγωγής 2172/2005, ημερομηνία απόφασης 30.6.2008. Τράπεζα Κύπρου Vs Ιωάννης Ζερβός, Παναγιώτης Ζερβός, αριθμός αγωγής 3468/2005, ημερομηνία απόφασης 30.12.2008. Τράπεζα Κύπρου Vs Παναγιώτης Κωστή, αριθμός αγωγής 6974/2004, ημερομηνία απόφασης 30.1.2009.

Σχέση: Η σύζυγός του είναι νομικός σύμβουλος της Τράπεζας Αναπτύξεως.
Ο εξάδελφός του είναι ο Μάρκος Γεωργιάδης ο οποίος είναι δικηγόρος, συνέταιρος στο δικηγορικό γραφείο Γεωργιάδη & Πελίδη. Το δικηγορικό γραφείο Γεωργιάδη & Πελίδη είναι νομικός σύμβουλος διαφόρων τραπεζών και ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts).

15) Αλέξανδρος Παναγιώτου, Ανώτερος Επαρχιακός δικαστής.
Εξέδωσε την πιο κάτω απόφαση υπέρ χρηματοδοτικού οργανισμού για θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account): Ellinas Finance Ltd Vs Φοίβος Ξενοφώντος, αριθμός αγωγής 9587/2002, ημερομηνία απόφασης 13.10.2005.
Σχέση: Η σύζυγός του Μύρια Αγαθοκλέους είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Παμπορίδη.

Το δικηγορικό γραφείο Παμπορίδη είναι νομικός σύμβουλος διαφόρων τραπεζών και ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts).

16) Tεύκρος Οικονόμου, Δικαστής
Εξέδωσε την πιο κάτω απόφαση υπέρ τράπεζας για θέματα επενδυτικών δανείων
(margin account/ investor account): Τράπεζα Κύπρου Vs Μιτσικουρίδου, αριθμός αγωγής 6/2003, ημερομηνία απόφασης 16.11.2004.

Οργανισμός Χρηματοδοτήσεως Παγκυπριακή λτδ Vs Πανίκος Σενέκης, αριθμός αγωγής 657/2004, ημερομηνία απόφασης 6.5.2008. Λαϊκή τράπεζα Vs Νικόλαος Σάββα, αριθμός αγωγής 2949/2003, ημερομηνία απόφασης 4.10.2006.
Σχέση: Οταν εξέδωσε την πιο πάνω απόφαση Τράπεζα Κύπρου Vs Μιτσικουρίδου, η σύζυγός του ήταν διευθύντρια στην Tράπεζα Κύπρου.

17) Λεμονιά Καουτζάνη, Δικαστής Εξέδωσε την πιο κάτω απόφαση υπέρ χρηματοδοτικού οργανισμού για θέματα επενδυτικών δανείων (margin account/ investor account):
Σχέση: Η κόρη της είναι η Θάλια Καουτζάνη η οποία εργάζεται στο δικηγορικό γραφείο Χρυσαφίνη & Πολυβίου.

18) Νάταλυ Ταλλαρίδου- Κοντοπούλου, Δικαστής
Σχέση: Ο πατέρας της είναι ιδιοκτήτης του δικηγορικού γραφείου Κίκης Ταλλαρίδης. Το δικηγορικό γραφείο Κίκης Ταλλαρίδης είναι νομικός σύμβουλος διαφόρων τραπεζών, ειδικά της Λαϊκής τράπεζας και ενεργεί εκ μέρους τραπεζών για αγωγές εναντίον πολλών πολιτών σε σχέση με επενδυτικά δάνεια (margin accounts/ investor accounts).

19) Σοφία Κλεόπα Χατζηκυριάκου, Δικαστής
Σχέση: Ο πατέρας της Μιχάλης Κλεόπας ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου και γραμματέας της USB Bank.

Εν κατακλείδι, οι επαΐοντες οφείλουν ν'απαντήσουν στο για αιώνες ερώτημα ηθικής τάξης που εγείρεται: Η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να είναι τίμια, δεν θα πρέπει όμως να φαίνεται πως είναι και τίμια, αδέκαστη και αμερόληπτη;

Δεκέμβριος 28, 2014

Πηγή : Δανειοληπτης σε ελβετικο φραγκο -κυπρος  (Facebook)

Πώς υφαίνεται ο χρόνος, Σοφίας Δημοπούλου

February 15, 2019, 9:04 am

≫ Next: Η Μέση Ανατολή και η Τουρκία

≪ Previous: Σχέσεις δικαστών, δικηγορικών γραφείων και τραπεζών

$

0

0

Το τελευταίο βιβλίο της Σοφίας Δημοπούλου - Πύρζα

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το πέμπτο βιβλίο της Σοφίας Δημοπούλου «Πώς υφαίνεται ο χρόνος», ένα πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο ιστορικό και κοινωνικό μυθιστόρημα.

Λίγα λόγια
Η Νάνα, μια αρχιτεκτόνισσα που πάσχει από κρίσεις πανικού, βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της, όπου καλείται να πάρει κάποιες σημαντικές αποφάσεις, όπως το να κρατήσει το παιδί που κυοφορεί. Σε μια αναπαλαίωση του αρχοντικού της οικογένειας του Ιωάννη Αντωνόπουλου στην Καλλιθέα, ανακαλύπτει ένα παλιό χειρόγραφο μέσα από το οποίο μαθαίνει πολλά για την ιστορία της οικογένειας, που εντέλει συνδέεται με την ιστορία και της δικής της.

Μέσα από το χειρόγραφο μαθαίνει επίσης και για την ιστορία της Ανθής Γεραμάκη, που λόγω των προκαταλήψεων της κοινωνίας του τέλους του 19ου αιώνα, αναγκάζεται να στερηθεί το βασικό δικαίωμά της ως γυναίκας, τη μητρότητα, και να αλλάξει ακόμα και την ταυτότητά της. Η τέχνη της –είναι πολύ καλή υφάντρα– και το πείσμα της για ζωή θα τη βοηθήσουν να ξαναβρεί τα κομμάτια του εαυτού της. Η Νάνα θα εμπλακεί συναισθηματικά με την ιστορία της Ανθής και αυτή η εμπλοκή θα τη μεταμορφώσει.

Γύρω από τους κεντρικούς ήρωες, τα ιστορικά πρόσωπα –η Ελληνίδα ζωγράφος Σοφία Λασκαρίδου, ο «καταραμένος» ποιητής Περικλής Γιαννόπουλος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ο Χαρίλαος Τρικούπης– και τα ιστορικά γεγονότα συμπορεύονται με τα φανταστικά και τα καθορίζουν.

Πώς υφαίνεται ο χρόνος; Με λάθη, με πάθη, με αγώνα, με διαψεύσεις, με οράματα, κάποτε με απελπισία, άλλοτε με ελπίδα και πίστη. Κάποιες φορές με αίμα και δάκρυα. Και όλα μαζί υφαίνουν τον κρουστό ιστό της άχρονης ζωής μας.

Βιβλία της Σοφίας Δημοπούλου είναι:

1.Το "Lapis Lazuli, η πέτρα που λείπει" (2012). 

2. Άλμα θα πει ψυχή (2013). 

3. Σε σωστή ώρα νυχτώνει (2014) 

4. Η ζωή απέναντι (2016) 

5. Πώς υφαίνεται ο χρόνος (2019) 

Lapis lazuli - η πέτρα που λείπει 

Δημοπούλου-Πύρζα, Σοφία 

Έτος έκδοσης: 2012 

Περίληψη
Η Μάρω και η Κλαίρη, δυο γυναίκες που έζησαν σε διαφορετικές εποχές, φτάνουν στα όρια του εαυτού τους μέσα από αντίστοιχες εξωσυζυγικές σχέσεις.

Δυο γυναίκες, δυο ιστορίες, δυο διαφορετικές εποχές, συνδέονται με ένα μεταβατικό αντικείμενο, ένα βραχιόλι που ταξιδεύει στο χρόνο με μια έλλειψη: μια πέτρα που του λείπει, το lapis lazouli (λάπις λάζουλι).

Το ερωτικό παιχνίδι, το πάθος, η συζυγική πίστη μεταβάλλονται ανάλογα με το χρονικό πλαίσιο της κάθε εποχής και τα πρόσωπα που περιβάλλουν τις δυο γυναίκες. Φιλίες που δοκιμάζονται, σχέσεις που κλυδωνίζονται. Άλλες μένουν σταθερές, ακλόνητες, άλλες σαρώνονται και διαλύονται με τραγικό τρόπο. Δυο ιστορίες ίδιες στο βάθος, με διαφορετική όμως εξέλιξη ανάλογα με την εποχή που διαδραματίζονται. Πόσο η εποχή και οι αντιλήψεις της επηρεάζουν την εξέλιξη της κάθε ιστορίας; Πόσο οι άνθρωποι αλλάζουν με τον καιρό;

Η Μάρω μεταβιβάζει στην εγγονή της την Κλαίρη, όχι μόνο τα γονίδια της, αλλά και τη συναισθηματική της "μοίρα"μέσω του βραχιολιού που της χαρίζει. Η αντικατάσταση της χαμένης του πέτρας θα σημάνει και το κλείσιμο του κύκλου της ιστορίας των δυο γυναικών.
Ένα μυθιστόρημα για τη φιλία, τον έρωτα και τη συγχώρεση. Ένα βιβλίο για τις απώλειες και για ό,τι αξίζει στη ζωή να κρατηθεί για πάντα.

Άλμα θα πει ψυχή 

Έτος έκδοσης: 2013 

Περίληψη
Η Ισμήνη, μ'έναν παράξενο, μοιραίο τρόπο, θα γνωρίσει τον Μύρωνα, έναν εντυπωσιακό νέο που η εικόνα του θα αποτυπωθεί στην ψυχή της και θα την στοιχειώσει μ'έναν περίεργο τρόπο. Δεν ήταν παρά μία φορά που τον είδε, κι όμως κάτι αόρατο τους συνέδεσε... 

Η γνωριμία της με τον δίδυμο αδελφό του, τον Στέφανο, θα γίνει στην ουσία το μέσον για να προσεγγίσει την προσωπικότητα αυτού του άνδρα που κρύβει ένα μυστικό. Ένα μυστικό που τον οδήγησε στην αυτοχειρία. Μέσα από κάποια κείμενα, η Ισμήνη κι ο Στέφανος θα προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο της άγνωστης καλλονής που πέρασε από τη ζωή του Μύρωνα...

Πού θα οδηγήσει αυτή η αναζήτηση; Τι είναι αυτό το παράξενο δέσιμο ανάμεσα στην κοπέλα και στα δυο αδέλφια;

Σε σωστή ώρα νυχτώνει 

Έτος έκδοσης: 2014 

Περίληψη
Αχαΐα 1889-1918.
Οι ζωές δύο αδερφών μπλέκονται ολοένα και περισσότερο, άλλοτε συγκλίνοντας και άλλοτε δραματικά αποκλίνοντας ερήμην τους. Μέχρι η τύχη να αποφασίσει τον τελικό αποχωρισμό ή την επανένωσή τους. Τότε μονάχα θα κλείσει ο κύκλος της ιστορίας τους, όπως μόνο η ζωή ξέρει να κλείνει τους κύκλους των ανθρώπων. Στη σωστή ώρα…

Περιγραφή βιβλίου
Πάτρα, 1889. Δύο οικογένειες, δύο γυναίκες αντιμέτωπες με τη Μοίρα τους και την Ιστορία.

Η οικογένεια του σταφιδέμπορου Καραμάνου υποδέχεται με χαρά το νέο, υιοθετημένο μέλος της. Η όμορφη Χρυσάνθη Καραμάνου και η παραμάνα φροντίζουν το μωρό με λατρεία. Όμως γρήγορα οι καιροί δυσκολεύουν. Οι καλές εποχές τελειώνουν· το εμπόριο της σταφίδας παρακμάζει· τα πριμαρόλια μένουν δεμένα στο λιμάνι· οι κυβερνήσεις, η μια μετά την άλλη, πέφτουν· οι ταραχές δεν έχουν τέλος· ο θάνατος της Χρυσάνθης βυθίζει την οικογένεια στο πένθος...

Σ’ ένα χωριό λίγο έξω από την Πάτρα, η Μυγδαλιά και η οικογένειά της πασχίζουν να επιβιώσουν, καθώς η σταφίδα στην οποία στηρίζονται μένει στα αζήτητα. Θα δανειστούν από έναν τοκογλύφο, μα δεν θα μπορέσουν να ξεπληρώσουν το δάνειο, κι η ζωή τους θα αλλάξει ριζικά. Ενώ η αδελφή της Μυγδαλιάς, αποκομμένη από την οικογένεια εξαιτίας ενός νεανικού παραστρατήματος, θα παντρευτεί έναν άνθρωπο σκοτεινό κι αμφιλεγόμενο, και θα μπει σε έναν άλλο κόσμο — έναν κόσμο με τον οποίο η Μυγδαλιά έχει ήδη συγκρουστεί.

Το πέρασμα του χρόνου φέρνει στην επιφάνεια μυστικά καθώς οι δύο οικογένειες άλλοτε συγκλίνουν κι άλλοτε αποκλίνουν στον ανελέητο χορό της μοίρας. Την τελική έκβαση της ιστορίας τους θα αποφασίσει η ζωή, έτσι όπως μόνο εκείνη ξέρει να αποφασίζει για τις ιστορίες των ανθρώπων — και πάντα στη σωστή ώρα, ούτε λεπτό νωρίτερα.

Η ζωή απέναντι

Έτος έκδοσης: 2016

Περίληψη
Αθήνα, 2014. Ένα τρακάρισμα θα γίνει η αφορμή να ξαναβρεθούν δυο γυναίκες, η Δάφνη και η Άννα. Κάποτε, σε μια θύελλα γεγονότων, οι ζωές τους είχαν διασταυρωθεί. Η συνάντησή τους θα ξεδιαλύνει γεγονότα που έμειναν για χρόνια ασαφή: οικογενειακά μυστικά έρχονται λίγο λίγο στην επιφάνεια, πολιτικά απόρρητα αποκαλύπτονται, οι αθώοι και οι ένοχοι του παρελθόντος αλλάζουν ρόλους.

Περιγραφή βιβλίου
Στη δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της χούντας, σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, μεγαλώνει η Δάφνη, μοναχοκόρη ενός συντηρητικού δάσκαλου. Όταν στο υπόγειο διαμέρισμα του σπιτιού της έρχεται μια άλλη οικογένεια, όλα αλλάζουν, όλα όσα θεωρούσε σταθερά στη ζωή της μεταβάλλονται: οι οικογενειακές σχέσεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, τα πρότυπα, το παρόν και το μέλλον.

Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καχυποψίας και φόβου, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αγωνίζονται, ερωτεύονται, ενηλικιώνονται, ωριμάζουν, ενώ απ’ το απέναντι σπίτι η γειτόνισσα η Ζωή παρακολουθεί τα πρόσωπα, υφαίνει έναν υπόγειο ιστό και επεμβαίνει ως καταλύτης στην εξέλιξη της ιστορίας.

Έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει πάντα την τελευταία λέξη.  

ΗΣοφία Δημοπούλου – Πύρζαένας αξιόλογος άνθρωπος των γραμμάτων, καλλιεργημένη, δημιουργική, παραγωγική και ανεξάντλητη γράφει από τότε που θυμάται τον εαυτό της παιδί. Ως ενεργός πολίτης, έχει πλήρη επίγνωση των ανθρώπων, της κοινωνίας και του κόσμου. Γι’ αυτό, ξέρει καλά, ότι δεν είναι εύκολο, να αλλάξει τον κόσμο. Προσπαθεί όμως, να τον κατανοήσει και να τον κάνει καλύτερο και πιο ανθρώπινο.Στοχαστική, ταλαντούχα και χαρισματική γράφει ασταμάτητα και με μεράκι τα βιβλία της, πλέκοντας ιστορίες με ένα ευφάνταστο τρόπο, προσπαθώντας να προσφέρει ότι μπορεί στα πνευματικά δρώμενα του τόπου. Ο λογοτεχνικός της λόγος λιτός, κατανοητός και καθαρός, γεμάτος ευαισθησίες, αποτελεί εργαλείο μετάδοσης στους άλλους, λίγης έστω από τη δική της αγάπη για τη ζωή.

Σοφία Δημοπούλου – Πύρζα

Facebook

Η Σοφία Δημοπούλου - Πύρζα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Η καταγωγή της είναι από τα Λουσικά, ένα μικρό χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό πόλεων και κτιρίων. Εργάστηκε ως μηχανικός στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα διατηρεί δικό της γραφείο στο Παλαιό Φάληρο.

Κατά τη θητεία της στο Υπουργείο Περιβάλλοντος μελετούσε την αποκατάσταση παλιών διατηρητέων κτιρίων - καθένα με την ιστορία του, καθένα με τη δική του μνήμη. Κατανοώντας ότι ο αδυσώπητος χρόνος, γερνάει τα κτίρια όπως και τους ανθρώπους, μέσα απ'τη συγγραφή -που ήταν πάντα η μεγάλη της αγάπη- προσπαθεί να τον ξορκίσει, να κρατήσει τις δικές της μνήμες ζωντανές.

Ασχολείται με τη συγγραφή και την ποίηση και παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής, έχοντας ολοκληρώσει το πρόγραμμα «Δημιουργική ανάγνωση και γραφή της πεζογραφίας», του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έχει γράψει πέντε μυθιστορήματα, ενώ διηγήματά της έχουν κατά καιρούς συμπεριληφθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, σε ηλεκτρονικά περιοδικά (themachine.gr, fractal.gr, diastixo.gr) και σε εφημερίδες. Διηγήματα και ποιήματά της υπάρχουν και στον ιστότοπό της www.sophiadimopoulou.gr.

Έχει λάβει μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς με αρκετές διακρίσεις.

Η Μέση Ανατολή και η Τουρκία

February 17, 2019, 10:57 pm

≫ Next: Η σημασία της συνθήκης εγγυήσεως για την Τουρκία

≪ Previous: Πώς υφαίνεται ο χρόνος, Σοφίας Δημοπούλου

$

0

0

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*

Για όσους γνωρίζουν την ιστορία της Μέσης Ανατολής, στην περιοχή διαδραματιζόταν πάντα ένα μεγάλο παιχνίδι ισχύος. Καθώς πρόκειται για μια νευραλγική περιοχή, σταυροδρόμι πολιτισμών, θρησκειών και εμπορικών δρόμων, με τεράστιο ενεργειακό πλούτο, έχει μια ξεχωριστή γεωπολιτική και γεωστρατηγική αξία και είναι πεδίο τεράστιων ανταγωνισμών. Το παιχνίδι ισχύος αφορά τοπικούς και διεθνείς παίκτες, αφορά μεγάλα συμφέροντα που διακυβεύονται σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, συμμαχίες που αλλάζουν με μεγάλη ταχύτητα, υπόγειους ανταγωνισμούς με θρησκευτικό-ιδεολογικό πρόσημο αλλά και με γεωπολιτικό πρόσημο που πολλές φορές εκτοπίζει το πρώτο.

Αν αφήσουμε κατά μέρος το Ισραήλ που αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίπτωση, βασικά οι κύριοι τοπικοί παίκτες που ανταγωνίζονται αυτή τη στιγμή στην περιοχή είναι τρεις: Το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία. Η κάθε μια από αυτές τις χώρες διεκδικεί ρόλο περιφερειακής δύναμης. Το Ιράν εκπροσωπεί το σιιτικό Ισλάμ το οποίο είναι μειονοτικό και καταπιεσμένο στις περισσότερες χώρες που κυριαρχεί το σουνιτικό Ισλάμ. Δεν πρόκειται μόνο για θρησκευτική καταπίεση αλλά και για κοινωνικο-οικονομική. Η Σαουδική Αραβία εκπροσωπεί το πιο συντηρητικό και φονταμενταλιστικό Ισλάμ με προεκτάσεις κοινωνικών ανισοτήτων. Η Τουρκία φιλοδόξησε στις αρχές της εξουσίας του Ερντογάν να παρουσιάσει ένα μοντέλο φιλελεύθερου Ισλάμ συμβατού με τη δυτική δημοκρατία, αλλά γρήγορα στράφηκε προς το φονταμενταλιστικό Ισλάμ και κάπου εκεί συγκρούστηκε με τη Σαουδική Αραβία. 

Οι διαφορές, όμως, με τη Σαουδική Αραβία είναι βαθύτερες καθότι το τουρκικό οθωμανικό Ισλάμ αντιμετωπίστηκε πάντα ως ξένο από τον αραβικό κόσμο με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεται και το σιιτικό ιρανικό Ισλάμ. Πίσω όμως από τις θρησκευτικές-ιδεολογικές ταμπέλες κρύβονται βαθύτερα ανταγωνιστικά συμφέροντα με γεωπολιτικό ή οικονομικό πρόσημο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Τουρκία στήριζε στην Αίγυπτο το ισλαμικό καθεστώς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ενώ η Σαουδική Αραβία βοήθησε τον σημερινό Πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι να το ανατρέψει. Χαρακτηριστική επίσης είναι η υπόγεια συμμαχία Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας εναντίον του Ιράν, με τις ευλογίες του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ που ανέτρεψε την πολιτική του προκατόχου του Μπαράκ Ομπάμα.

Από τις τρεις αυτές χώρες, η Τουρκία είναι σήμερα η χώρα με τα περισσότερα προβλήματα και τις περισσότερες αδυναμίες επειδή δεν διαθέτει ούτε την τεράστια οικονομική δύναμη της Σαουδικής Αραβίας, ούτε την ιδεολογική συνέπεια του Ιράν. Ούτε και εμπνέει εμπιστοσύνη στους λαούς της περιοχής με τις συνεχείς μεταλλάξεις της πολιτικής της όλα αυτά τα χρόνια της ηγεμονίας του Ερντογάν. Η μόνη σταθερά της τουρκικής πολιτικής είναι οι επεκτατικές της επιδιώξεις σε βάρος των γειτόνων της, κάτι που προκαλεί την απέχθεια και την εχθρότητά τους. Επιπλέον, έχασε την εμπιστοσύνη και την «έξωθεν καλή μαρτυρία» στις σχέσεις της με τους μεγάλους διεθνείς παίκτες της περιοχής, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, ακόμη και την Κίνα. 

Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι για την ώρα δεν έχει καταφέρει να εκπληρώσει τους βασικούς στόχους της που έθεσε για τη Συρία. Με τις χώρες αυτές οι όποιες σχέσεις είναι περιστασιακές, στο μέτρο που εξυπηρετούνται αμοιβαία συμφέροντα. Με την Ευρώπη επιφανειακά οι σχέσεις παρουσιάζονται καλύτερες, αλλά η εχθρότητα των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στην Τουρκία μεγαλώνει και αυτό περιορίζει τις ευρωτουρκικές σχέσεις σε ένα μερκαντιλίστικο επίπεδο. Παρ'όλα αυτά πρέπει να αναγνωριστεί στην Τουρκία μια συνέπεια στους μακροπρόθεσμους νεοοθωμανικούς στόχους της.

Σε ό,τι μας αφορά, ως Ελλάδα και Κύπρος, έχουμε μια καλύτερη εικόνα στη διεθνή σκηνή απ'ό,τι η Τουρκία. Και αυτό γιατί παρά τις όποιες αδυναμίες παρουσιάζει η εξωτερική πολιτική των δύο χωρών, βρίσκει μια νομιμοποίηση στη βάση των κυρίαρχων διεθνών αξιών και του διεθνούς δικαίου. Αυτό φαίνεται και από τα ερείσματα που έχουν και οι δύο χώρες στον αραβικό και τον μουσουλμανικό κόσμο καθώς και από τη συμμετοχή τους σε πληθώρα περιφερειακών σχημάτων συνεργασίας και διευθετήσεων ασφάλειας (οι τριμερείς συμμαχίες στρατηγικού χαρακτήρα με Ισραήλ και Αίγυπτο, η Σύνοδος των MED 7 –των μεσογειακών κρατών-μελών της Ε.Ε.–, η προώθηση του αγωγού EastMed και άλλα).

Αντίθετα, η τουρκική εξωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται από σπασμωδικές ενέργειες και έναν συνεχή νεοοθωμανικό ρητορικό αναθεωρητισμό, καθώς και από την υιοθέτηση τυχοδιωκτικών πολιτικών αντίθετων με το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική. 

Ενώ δε ενισχύεται η γεωπολιτική σημασία τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, ειδικά δε η Ελλάδα παρουσιάζεται ως πόλος σταθερότητας, αυξάνεται η διεθνής αναξιοπιστία της Τουρκίας. Αυτή η αναξιοπιστία ενισχύεται και από το σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα που τη χαρακτηρίζει, την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη φυλάκιση χιλιάδων πολιτών, συμπεριλαμβανομένων δημοσιογράφων, συγγραφέων, πανεπιστημιακών και στρατιωτικών.

Φυσικά όλα αυτά δεν απαλλάσσουν ούτε τη Λευκωσία ούτε την Αθήνα από τις ευθύνες τους για μια πιο ενεργή εξωτερική πολιτική, περισσότερο ισορροπημένη και πολυδιάστατη. Ειδικά δεν απαλλάσσεται η Λευκωσία των ευθυνών της, που με τα φοβικά της σύνδρομα συνεχίζει την ίδια αδιέξοδη πολιτική στο Κυπριακό, στη λογική των τουρκικών προδιαγραφών και παραμέτρων. Επί της ουσίας η Λευκωσία δεν επωφελείται των τουρκικών αδυναμιών ούτε και των δικών της ερεισμάτων για την υιοθέτηση μιας πολιτικής που να ανατρέπει τους τουρκικούς σχεδιασμούς και τα κατοχικά δεδομένα. 

Αντίθετα, υιοθετεί τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα μέτρα «καλής γειτονίας» με το κατοχικό καθεστώς, κάτι που εδραιώνει την κατοχή και ευνουχίζει την όποια αντίσταση των Τουρκοκυπρίων στην πολιτική αφομοίωσής τους από τους εποίκους και την Άγκυρα. Η προσκόλληση όμως σε μια παρωχημένη πολιτική άλλων εποχών εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον του τόπου.

Στέφανος Κωνσταντινίδης

Facebook
stephanos.constantinides@gmail.com

*Πανεπιστημιακός, διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Ερευνών Καναδά-ΚΕΕΚ
και μέχρι πρόσφατα επιστημονικός συνεργάτης του ΕΔΙΑΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος 17.2.2019

Η σημασία της συνθήκης εγγυήσεως για την Τουρκία

February 17, 2019, 11:50 pm

≫ Next: Έκθεση Ζωγραφικής "Μινωικός Πολιτισμός &μνημεία της Κρήτης"

≪ Previous: Η Μέση Ανατολή και η Τουρκία

$

0

0

Του Χρήστου Ιακώβου

Στην επίλυση μιας μακράς διένεξης, όπως είναι το Κυπριακό, τα θέματα ασφαλείας είναι τα πλέον καθοριστικά για την βιωσιμότητα και αποτελεσματικότητα της όποιας λύσης. Μέχρι στιγμής, το σχέδιο Ανάν μάς προσέφερε όχι μόνο το πλαίσιο αλλά και μία συγκεκριμένη μορφή για το πώς η Τουρκία εννοεί τα θέματα ασφαλείας αλλά και για το πώς οι διεθνείς μεσολαβητές συμπεριφέρονται υποστηρικτικώς προς την Τουρκία, όταν αυτή προβάλλει τις αντιλήψεις της επί του θέματος στο πλαίσιο λύσης του προβλήματος.

Ήδη από την δεκαετία του 1950, όταν η Τουρκία μπήκε δυναμικώς στο παιγνίδι του Κυπριακού, διαμορφώνοντας υψηλή στρατηγική σε βάθος χρόνου, συνέδεσε την στρατηγική στο ζήτημα με τη δική της αντίληψη για την ασφάλεια. Μέσω αυτής της στρατηγικής, η Τουρκία επιδιώκει το γεωστρατηγικό έλεγχο της Κύπρου αλλά και ευρύτερα της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Είναι αυτή την πτυχή που αγνοούν όλοι αυτοί που εντελώς λανθασμένα επικεντρώνονται στην εσωτερική διάσταση του Κυπριακού, προσπαθώντας να ανακαλύψουν ή να εφεύρουν δήθεν σφαγές Τούρκων από Έλληνες στην Κύπρο, ανάγοντας τέτοιου είδους γεγονότα ως την ουσία του κυπριακού ζητήματος.

Με τη δημιουργία του ανεξαρτήτου κυπριακού κράτους, η Τουρκία, μέσω του Συντάγματος, κατόρθωσε να μετατρέψει και να νομιμοποιήσει την τουρκική μειονότητα ως κοινότητα και να την εξισώσει με την ελληνική πλειονότητα μέσω του βέτο του αντιπροέδρου. Επιπλέον, μέσω της συνθήκης εγγυήσεως και της συνθήκης συμμαχίας πέτυχε να αποκλείσει την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η ίδια να καταστεί μια από τις εγγυήτριες δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, να διαθέτει μόνιμα στο νησί στρατιωτικό απόσπασμα, να συμμετέχει μέσω του τριμερούς στρατηγείου στο σχεδιασμό και διεξαγωγή της άμυνας της Κύπρου και να εξασφαλίσει τα λεγόμενα «επεμβατικά δικαιώματα» των εγγυητριών δυνάμεων.

Τι είναι όμως στην ουσία η συνθήκη εγγυήσεως; Η Ελλάς, η Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο εγγυήθηκαν: α) την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, β) την απαγόρευση της Ενώσεως όλης ή μέρους της Κύπρου με άλλο κράτος και γ) την απρόσκοπτη εφαρμογή του Συντάγματος του 1960. Σε περίπτωση παραβίασης των τριών αυτών προνοιών, οι εγγυήτριες δυνάμεις όφειλαν να διαβουλευθούν μεταξύ τους, ούτως ώστε να αναλάβουν από κοινού, δηλαδή συμπεφωνημένη δράση με μόνο στόχο την αποκατάσταση των πραγμάτων σύμφωνα με τις τρεις προαναφερθείσες πρόνοιες. Κατά συνέπεια, οι εγγυήτριες δυνάμεις δεν μπορούσαν να προσφύγουν στη βία, αν προηγουμένως δεν είχαν τη σύμφωνο απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η Τουρκία δεν είχε κανένα δικαίωμα στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο. Η συγκεκριμένη ενέργεια της Τουρκίας αντίκειται στο άρθρο 2.4 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί διάταξη αναγκαστικού δικαίου και δεν επιτρέπεται η παραβίαση του κάτω από όποιες συνθήκες.

Σήμερα, ενόψει της πιθανότητας συζήτησης του κρισίμου θέματος των εγγυήσεων στη Γενεύη είναι καλό να προσέξουμε το ακόλουθο. Στη συνθήκη εγγύησης υπάρχει το άρθρο 4 το οποίο λέει ότι «... Εκάστη των εγγυητριών δυνάμεων επιφυλάσσει εις εαυτήν το δικαίωμα να ενεργήσει (to take action) προς τον αποκλειστικό σκοπό της αποκατάστασης της τάξης των πραγμάτων της καθιερουμένης διά της παρούσας συνθήκης». Υπήρξαν πολλές ερμηνείες σχετικώς με το ότι η διατύπωση αυτή δεν έδινε κανένα δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης στις εγγυήτριες δυνάμεις, με πιο χαρακτηριστική αυτή της νομικής υπηρεσίας του ΟΗΕ άμα τη υποβολή εντάξεως της Κυπριακής Δημοκρατίας στον διεθνή οργανισμό. Πιο συγκεκριμένως, μετά την υπογραφή της, η συνθήκη εγγυήσεως κατετέθη στη Γραμματεία του ΟΗΕ, συμφώνως με το άρθρο 102 του καταστατικού του χάρτη. 

Η Γραμματεία την έστειλε στη νομική υπηρεσία του Οργανισμού προκειμένου να γνωματεύσει στο κατά πόσο η φράση «to take action» περιελάμβανε και το ενδεχόμενο ανάληψης στρατιωτικής δράσης. Η απάντηση της νομικής υπηρεσίας ήταν κατηγορηματική και έχει ως εξής: «Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ανάληψη στρατιωτικής δράσης». Το 1974 όταν η Τουρκία πραγματοποίησε εισβολή στην Κύπρο αυτή η διατύπωση του ΟΗΕ εξατμίστηκε μπροστά στη δυναμική των γεγονότων αφού κανένας διεθνής παράγοντας δεν απέτρεψε την ανάληψη τουρκικής στρατιωτικής δράσης.

Σήμερα, η Τουρκία θέλει να διατηρήσει το πλεονέκτημα των εγγυήσεων του 1960.Αυτό μπορεί να το πετύχει με δύο τρόπους: Είτε να διατηρηθεί η συνθήκη εγγυήσεως ως έχει, είτε μέσω του ομόσπονδου κρατικού σχήματος, στο οποίο οι δύο ισότιμες πολιτείες θα ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα για όλα τα θέματα που δεν ανήκουν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και κατά συνέπεια να μπορεί να επικαλεσθεί το νόμιμο της επεμβάσεώς της έπειτα από πρόσκληση της τουρκοκυπριακής Πολιτείας στο μελλοντικό ομοσπονδιακό κρατικό μόρφωμα. 

Συνεπώς, θα ήταν ολέθριο σφάλμα εκ μέρους της ελληνικής πλευράς να δεχθεί είτε τη μία είτε την άλλη επιλογή, για τις οποίες η Τουρκία θα επιμένει μέχρι τέλους στην τελική διαπραγμάτευση. 

Χρήστος Ιακώβου
Facebook

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος 17.2.2019  

Έκθεση Ζωγραφικής "Μινωικός Πολιτισμός &μνημεία της Κρήτης"

February 18, 2019, 12:00 am

≫ Next: Το Φόρεϊν Όφις μας ηπάτησε ξανά. Τώρα, για τους έποικους

≪ Previous: Η σημασία της συνθήκης εγγυήσεως για την Τουρκία

$

0

0