Quantcast
Channel: Phivos Nicolaides

Ζωή Ζενιώδη: «…Αυστραλία. Είναι ένα μέρος που οι άνθρωποι είναι άνθρωποι…»

$
0
0

Τα παιδιά και η Αυστραλία στο βλέμμα της παγκόσμιας μαέστρου

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης• gkoul@naftemporiki.gr
Η Ζωή Ζενιώδη,η διάσημη μαέστρος με τη διαρκή και έντονη παγκόσμια παρουσία, που ο διεθνής Τύπος αποκαλεί «Ms. Dynamite», έχει δει το ντοκιμαντέρ «Maestra» που αναφέρεται στη ζωή και την καριέρα της να κερδίζει το δεύτερο βραβείο κοινού στο Tribeca Film Festival της Νέας Υόρκης ενώ, τον περασμένο Νοέμβριο, ανέλαβε τον ρόλο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του El Sistema Greece. Η συνεργασία της αυτή σηματοδοτεί ένα σημαντικό ορόσημο στην πορεία του Οργανισμού ως προς τη συνέχιση και ενίσχυση της αποστολής του για την κοινωνική ένταξη παιδιών και νέων μέσα από την παροχή δωρεάν μουσικής εκπαίδευσης υψηλού επιπέδου.

Το περασμένο καλοκαίρι συνεργάστηκε με την Opera Queensland για την παρουσίαση του «Cosi fan tutte» του Μότσαρτ, ενώ το ερχόμενο καλοκαίρι θα διευθύνει την ορχήστρα της μεγαλύτερης όπερας της Αυστραλίας -και αυτή θα είναι η πρώτη φορά για μαέστρο από την Ελλάδα.

Είχαμε τη μεγάλη χαρά να μιλήσουμε μαζί της.
Κυρία Ζενιώδη, είστε πλέον η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του El Sistema Greece αλλά έχετε, ταυτόχρονα, και μία έντονη διεθνή παρουσία. Λίγα λόγια σας για όλα αυτά που κάνετε στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

«Νιώθω ευτυχής που μπορώ αυτή τη στιγμή να συνδυάζω μία έντονη καριέρα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το El Sistema Greece είναι ένας εξαιρετικός Οργανισμός με χρηματοδότηση κυρίως από το εξωτερικό, ο οποίος προσφέρει δωρεάν μουσική εκπαίδευση και μουσικά όργανα σε όλα τα παιδιά. Διδάσκουμε όλα τα όργανα ορχήστρας σε καθημερινή βάση, κάνουμε πολλές συναυλίες και ταξίδια, έχουμε ορχήστρες και χορωδίες και συνεργαζόμαστε με πολλούς φορείς της χώρας και του εξωτερικού έτσι ώστε να ανοίξουμε χώρο για όλο και περισσότερα παιδιά. Έχουμε πάνω από 500 παιδιά κάθε χρόνο που μαθαίνουν δωρεάν μουσική στα μέρη που λειτουργούμε. Νιώθω υπέροχα που μπορώ να προσφέρω στη χώρα μου και στα παιδιά με τέτοιο τρόπο. Η μουσική είναι ένας τόπος του “μαζί”, ένας τόπος έκφρασης, σύνδεσης, ευθύνης και δημιουργίας που όλοι αξίζουμε να βιώνουμε.

Ταυτόχρονα, η παρουσία μου στο εξωτερικό, ως συνεργάτης μαέστρος πολλών Οργανισμών με τεράστιο κύρος τα τελευταία χρόνια, είναι πραγματικά πολύ δυνατή και συνεχώς εξελίσσεται. Οι τελευταίες συνεργασίες μου περιλαμβάνουν χώρους όπως το Teatro Colon στo Buenos Aires και τη Philharmonie στο Παρίσι, μεγάλες ορχήστρες όπως η Philharmonia Orchestra, η Orchestre de Paris, η Φιλαρμονική της Βρέμης, η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Κολομβίας και όπερες όπως η Lyric Opera of Chicago, η Santa Fe Opera και η Opera Queensland στην Αυστραλία, μεταξύ πολλών άλλων. Συγκεκριμένα, στο εμβληματικό Teatro Colon του Buenos Aires θα βρεθώ πάλι πολύ σύντομα γιατί με προσκάλεσαν κατευθείαν μετά το τέλος της συναυλίας μου να επιστρέψω, πράγμα που είχε συμβεί και στην Opera Queensland και σε πολλά άλλα μέρη, και πράγμα το οποίο, αναμφισβήτητα, αποδεικνύει την αξία κάποιου. Το να λαμβάνει κάποιος πρόσκληση επερχόμενης συνεργασίας ακριβώς την στιγμή που κατεβαίνει από τη σκηνή δείχνει σίγουρα τη σοβαρή και σκληρή εργασία του και τον αντίκτυπο της τέχνης του στο κοινό, την ορχήστρα και τους διευθυντές οργανισμών.

Το πρώτο μισό του 2024 θα με βρει να ταξιδεύω ξανά στο Teatro Colon του Buenos Aires, ανοίγοντας μάλιστα τη σαιζόν εκεί, στην Avignon, την Κύπρο, το Valladolid, το Montevideo και το Porto Alegre (για τις ομώνυμες ορχήστρες) καθώς και σε διεθνείς όπερες, όπως η Όπερα του Λος Άντζελες και η Όπερα του Sydney».

Από όλα τα ταξίδια σας, ποιο θα λέγατε ότι σας έχει εντυπωσιάσει και που θα επιλέγατε να ζήσετε;

«Ταξιδεύω από πολύ μικρή και έχω, σχεδόν, ταξιδέψει παντού. Αγαπώ τα ταξίδια και λατρεύω να μπορώ να συνδυάζω αυτή την αγάπη μου με τη μουσική. Ίσως επειδή μιλάω και τη γλώσσα, πάντα νιώθω πολύ όμορφα σε ισπανόφωνες χώρες. Όμως, ξεκάθαρα και δίχως δεύτερη σκέψη, το μέρος που έχω αγαπήσει περισσότερο από όλα, το μέρος στο οποίο θα μετακόμιζα αύριο το πρωί, το μέρος που πραγματικά θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να ζήσω για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι η Αυστραλία. Είναι ένα μέρος που οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, ο σεβασμός προς όλους και τη φύση είναι απλά απεριόριστος, η εργασία γίνεται σε εξαιρετικές συνθήκες, οι ρυθμοί ζωής είναι φυσιολογικοί, ο κόσμος είναι χαρούμενος και το γνωρίζει και φέρεται ανάλογα, η δημιουργικότητα και η παραγωγικότητα βρίσκονται σε τεράστια ανάπτυξη, τα παιδιά μεγαλώνουν ευτυχισμένα, το κλίμα είναι εξαιρετικό. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την πολυεπίπεδη ομορφιά αυτής της ηπείρου. Και της ίδιας της χώρας αλλά και των ανθρώπων της.

Έχω ήδη βρεθεί δύο φορές στην Αυστραλία και συγκεκριμένα στο Brisbane για να διευθύνω παραγωγές όπερας προσκεκλημένη από την Opera Queensland, έναν εξαιρετικό Οργανισμό με ιδιαίτερες και πολύ επιτυχημένες παραστάσεις. Η πρώτη φορά ήταν στον Σεπτέμβριο του 2022 και πήγε τόσο καλά η συνεργασία μας που με προσκάλεσαν επιτόπου και βρέθηκα εκεί ξανά τον Ιούλιο και Αύγουστο του 2023. Είχα λοιπόν την δυνατότητα, μέσα σε συνολικά τρεις μήνες, να απολαύσω το Brisbane και το Queensland στο έπακρο.

Η πόλη του Brisbane είναι η ιδανική πόλη για να ζήσει κάποιος. Είμαι απόλυτα ειλικρινής όταν λέω ότι αυτή τη στιγμή θα μετακόμιζα εκεί επιτόπου, χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι η πιο οργανωμένη, ζωντανή, όμορφη, καθαρή, ελεύθερη, χαρούμενη, χαλαρή πόλη που έχω ποτέ βιώσει μέχρι τώρα -και αυτό περιλαμβάνει και το εξαιρετικό κλίμα του Queensland.

Το κέντρο του Brisbane, το CBD, είναι ένας όμορφος, πεζοδρομημένος χώρος, στον οποίο, σε καμία περίπτωση δε νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε αντίστοιχο κέντρο πόλης. Επικρατεί μια γενική ησυχία και μία χαρούμενη, ευγενική φλυαρία, με ελαφρείς ήχους ομιλιών, τροπικών πουλιών -ναι, βρίσκονται παντού και τραγουδούν όλη μέρα και κάνουν βόλτες ανάμεσα στα πόδια σου-, και ήχων μικρής πόλης. Έχει παντού περιποιημένα καταστήματα, τα περισσότερα καινούριας αρχιτεκτονικής, το μέταλλο και το γυαλί επικρατούν, εστιατόρια και καφετέριες, και είναι όλα γεμάτα όλη μέρα και νύχτα! Κυκλοφορείς άνετα με τα πόδια και έχει και ένα εξαιρετικό δίκτυο μέσων μεταφοράς, καθώς και πάμπολλα ποδήλατα και πατίνια. Δεν υπάρχει πουθενά βιασύνη και οι άνθρωποι είναι διαρκώς χαμογελαστοί και εμφανώς ξεκούραστοι.

Το CBD βρίσκεται στην επάνω όχθη του ποταμού Brisbane και ακριβώς από κάτω βρίσκεται το Southbank, ένα από τα πιο ευχάριστα και καλά σχεδιασμένα σημεία πόλης που έχω ποτέ δει. Το Southbank, με ορόσημο έναν μεγάλο τροχό -όπως και στο Λονδίνο- καλύπτει αρκετά χιλιόμετρα στα οποία βρίσκονται το QPAC (Queensland Performing Arts Centre), και σχεδόν όλα τα Μουσεία του Brisbane. Είναι εκπληκτικά καλά σχεδιασμένα όλα έτσι ώστε να επικοινωνούν. Εκεί βρίσκεται και μεγάλο μέρος του Πανεπιστημίου του Brisbane καθώς και η όπερα στην οποία εργάστηκα. Εντυπωσιακό είναι το ότι εκεί ακριβώς, ουσιαστικά στο κέντρο της πόλης, βρίσκεται μία τεράστια παιδική χαρά, μια δημοτική πισίνα και παραλία! -ειδικά σχεδιασμένη πάνω στις όχθες του ποταμού- καθώς και χιλιόμετρα πεζοδρομημένα δίπλα σε κήπους, εστιατόρια, πάρκα όπου κινούνται πεζοί και ποδηλάτες όλες τις ώρες απολαμβάνοντας την ομορφιά του ποταμού.

Οι βοτανικοί κήποι του Brisbane είναι μοναδικής ομορφιάς, ακόμη και τον χειμώνα που τους επισκέφτηκα εγώ. Υπάρχει πολύ έντονο ελληνικό στοιχείο στο Brisbane με κέντρο το West End -που από παράδοση ζούσαν όλοι οι Έλληνες-, και την Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου με το Greek Club όπου γίνονται όλες οι συναντήσεις φίλων και γνωστών. Και, φυσικά, υπάρχουν και πολλά ακόμη εστιατόρια όπως το Καφενείο, με εξαιρετική κουζίνα. Και, μαζί με τις υπόλοιπες εκπλήξεις του, το Brisbane έχει μία πολύ ενδιαφέρουσα βραδινή ζωή και πολλά εξαιρετικά μπαρ και εστιατόρια όλων των γούστων.

Το Brisbane, μαζί με τα υπέροχα προάστιά του με υπέροχα σπίτια νέου τύπου και παλιού (τα γνωστά Queenslander) έχει έναν υπέροχο τεράστιο χώρο, το Lone Pine Sanctuary, ο οποίος φιλοξενεί ελεύθερα πολλά είδη πουλιών, ζώων και είναι ουσιαστικά το σπίτι εκατοντάδων κοάλα και καγκουρό. Το επισκέφτηκα συνολικά τρεις φορές περνώντας πολλή ώρα παρατηρώντας όλα αυτά τα πανέμορφα ζώα, αγκαλιάζοντας κοάλα και ταΐζοντας καγκουρό πέντε διαφορετικών ειδών.

Και δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στις εξοχές του Brisbane. Παίρνοντας ένα μικρό καραβάκι από το λιμάνι του Cleveland, μέσα σε 50 λεπτά βρίσκεται κάποιος στο ειδυλλιακό Stradbroke Island, ένα μέρος που θα παρομοίαζα με τη δική μας Αίγινα, με τη διαφορά ότι εκεί έχει αδέσποτα καγκουρό αντί για γάτες και πολλά άλλα ζώα, καθώς και εκπληκτικές παραλίες -στις οποίες βέβαια είναι σημαντικό κάποιος να προσέχει, όχι τόσο τους καρχαρίες, όσο τα θαλάσσια ρεύματα που είναι πραγματικά επικίνδυνα-. Το νησί είναι γλυκύτατο, ένας τόπος απόλυτης ξεκούρασης και ηρεμίας.

Ένα δεύτερο, απίστευτα εντυπωσιακό νησί είναι το Moreton Island, ένας επίγειος παράδεισος. Στο νησί αυτό μπορείς να βρεθείς μέσα σε μόλις 2 ώρες, παίρνοντας ένα μικρό καραβάκι από σχεδόν το κεντρικό σημείο της πόλης, το οποίο αρχικά διασχίζει τον ποταμό Brisbane και βγαίνει στο Moreton Bay, φθάνοντας μετά από λίγο σε ένα μέρος που δεν περιγράφεται με λέξεις. Το 98% του Moreton Island είναι αδιαπέραστο δάσος και το υπόλοιπο είναι, ουσιαστικά, μία ξενοδοχειακή μονάδα που ονομάζεται Tangalooma. Πέραν της λευκής άμμου, της υπέροχης σμαραγδένιας θάλασσας και της ατελείωτης βόλτας που κάποιος μπορεί να κάνει στα εκατοντάδες ελεύθερα χιλιόμετρα του νησιού εξερευνώντας από αστερίες και κουφάρια θαλάσσιας χελώνας στην ακτή μέχρι και τα γνωστά ναυάγια της περιοχής, ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω βιώσει είναι το τάισμα ελεύθερων δελφινιών κάθε απόγευμα και η συνάντηση με τη μεγάπτερη φάλαινα. 

Τα πολλά ελεύθερα δελφίνια των θαλασσών γύρω από το νησί εμφανίζονται κάθε απόγευμα με το που πέσει ο ήλιος και γνωρίζουν ότι θα υπάρχει τροφή για αυτά. Μαζεύεται κόσμος στην όχθη και αυτά βγαίνουν μέχρι σχεδόν την άμμο, αρπάζουν από το χέρι σου τα μικρά ψαράκια και φεύγουν. Κάθε βράδυ, τα δελφίνια αυτά γνωρίζουν ότι οι φίλοι τους από το νησί θα τα περιμένουν εκεί.
Η μεγάπτερη φάλαινα είναι μία φάλαινα η οποία κάθε χρόνο φεύγει από την Ανταρκτική και ανεβαίνει στον μεγάλο κοραλλιογενή ύφαλο για να γεννήσει. Κάθε χρόνο, λοιπόν, η διαδρομή της μεγάπτερης διασχίζει τα ανατολικά του Moreton Island. Την ημέρα που εγώ βγήκα με το καράβι για να συναντήσουμε τις φάλαινες, μία πολύ τυχερή ήμερα όπως μας είπε ο καπετάνιος, είδα τουλάχιστον 20 διαφορετικές φάλαινες σε απόσταση ακόμη και τριών μέτρων. Ήρθαν παρέες φαλαινών, οι οποίες μας έκαναν βουτιές και άλματα, δείχνοντάς μας τις λευκές όμορφες κοιλιές τους. 

Ειλικρινά, είναι από τις εμπειρίες που πολύ δύσκολα μπορεί να περιγράψει κάποιος. Αυτή η, όσο πιο άμεση γίνεται, επαφή με αυτά τα υπέροχα ζώα, ξεκάθαρα στο φυσικό τους περιβάλλον, είναι μοναδική.
Θα μπορούσα να αναφερθώ για πολύ ακόμη στην ομορφιά και την αίσθηση αυτής της υπέροχης χώρας που πολύ χαίρομαι που θα επισκεφτώ ξανά σε λίγους μήνες, αυτή τη φορά διευθύνοντας στην Όπερα του Sydney και ανακαλύπτοντας και εξερευνώντας και αυτή την πόλη, αλλά θα κλείσω εδώ λέγοντας: πάρτε το πρώτο αεροπλάνο και επισκεφτείτε την, ή, απλά, βρείτε τρόπο να μετακομίσετε τώρα εκεί.

Οι ίδιοι οι Αυστραλοί και οι άνθρωποι που την επέλεξαν ως τόπο διαμονής γνωρίζουν πολύ καλά πόσο τυχεροί είναι και το ονομάζουν κάθε στιγμή».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης 
Αναδημοσίευση από τη Ναυτεμπορική
Δευτέρα, 5 Φεβρουαρίου 2024 

Διάλεξη Μαρίας Ευθυμίου

Υπάρχουν άνθρωποι πραγματικά ωκεανοί

Πριν τη Μεγάλη Αναχώρηση: Βιέννη, Σημείο Συνάντησης Τουρισμού και Επιστήμης για την αποστολή AMADEE-24

$
0
0
Της δημοσιογράφου Lilith Haroutiounian
Ερεβάν Αρμενία

Μετά την εναρκτήρια διαστημική πτήση, ιδιαίτερα το ταξίδι στον Άρη, μεγάλοι διεθνείς διαστημικοί φορείς και επιστημονικοί οργανισμοί έδωσαν προτεραιότητα στις εξερευνήσεις του Κόκκινου Πλανήτη. Οντότητες όπως ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA), ο Ινδικός Οργανισμός Διαστημικής Έρευνας (ISRO), μεταξύ άλλων οργανισμών από διάφορες χώρες, ιδίως η NASA με τη διάσημη αποστολή της "Moon to Mars", έχουν σημειώσει σημαντικές επιτυχίες σε αυτή την αποστολή. 

Το Αυστριακό Διαστημικό Φόρουμ (OeWF) συμμετέχει επίσης ενεργά στην προώθηση της εξερεύνησης του Άρη μέσω της υλοποίησης της Αναλογικής Αποστολής του Άρη (AMADEE). Η επερχόμενη έκτη αποστολή, «AMADEE-24», έχει προγραμματιστεί από τις 5 Μαρτίου έως τις 5 Απριλίου στην Αρμενία, με στόχο την προετοιμασία για μελλοντικές ανθρώπινες και ρομποτικές αποστολές εξερεύνησης στον Άρη.

Μέχρι την αναλογική ερευνητική αποστολή "AMADEE-24"στον Άρη, η αντιπροσωπεία της Αρμενικής Αεροδιαστημικής Υπηρεσίας και του Αρμενικού Διαστημικού Φόρουμ, συνοδευόμενη από ασκούμενους και έμπειρους ηγέτες, επισκέφθηκε την Αυστρία από τις 25 έως τις 29 Ιανουαρίου. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης, τα μέλη της αντιπροσωπείας , μαζί με ομάδες από το Αυστριακό Διαστημικό Φόρουμ (OeWF), συμμετείχαν στις δεύτερες και τελευταίες δοκιμές επιστημονικών πειραμάτων, καθώς και σε επίσημες συναντήσεις.
Για μένα, όλα ξεκίνησαν με το βαθύ ενδιαφέρον μου για την εξερεύνηση του Άρη (θα σας πω γιατί σε άλλα άρθρα μου). Γοητευμένη από τα μυστήρια του κόκκινου πλανήτη, άδραξα την ευκαιρία να συμμετάσχω στην αρμενική αποστολή στο ταξίδι τους στη Βιέννη για τις αναλογικές δοκιμές του Άρη. Ανέλαβα αυτό το ταξίδι με σκοπό να δω τα πάντα με τα μάτια μου, βυθίζοντας τις αισθήσεις μου σε αυτή τη μοναδική εμπειρία.

Ήταν η δεύτερη επίσκεψή μου στη Βιέννη. Την τελευταία φορά, κατάφερα να επισκεφτώ τα πιο διάσημα μέρη και να απολαύσω την Όπερα της Βιέννης. Στη δεύτερη επίσκεψή μου, εξερεύνησα την Albertina, έψαξα στους θησαυρούς της βιβλιοθήκης, θαύμασα τις πεταλούδες στο αφιερωμένο μουσείο, περιπλανήθηκα στις αίθουσες του ιστορικού κτιρίου του πανεπιστημίου, ανακάλυψα την τέχνη στο Secession της Βιέννης και χάθηκα στους ατελείωτους κεντρικούς δρόμους . 
Επισκέφτηκα και το τεχνικό μουσείο. Η Βιέννη είναι πραγματικά μια πόλη που πρέπει να ανακαλύψετε με τους άπειρους χώρους της. Είχα περπατήσει στην Karlsplatz στην προηγούμενη επίσκεψή μου, αλλά δεν είχα ανέβει τα σκαλιά στην κορυφή του καθεδρικού ναού. Αυτή τη φορά, αποφάσισα να καλύψω όλα τα κενά της προηγούμενης εμπειρίας μου, βυθίζοντας πλήρως τον εαυτό μου σε κάθε πτυχή της πόλης. Οι βόλτες μου στα γραφικά δρομάκια της Βιέννης τελείωναν τώρα στο γραφείο της OeWF ή στον αναλογικό χώρο δοκιμών του Άρη.

Φαντάζεστε; Σε ένα απομακρυσμένο σημείο της πόλης, όπου τα σπίτια με χαμηλή στέγη δίνουν τη θέση τους στον ορίζοντα, εκεί παίρνει σάρκα και οστά το όνειρο του Άρη. Σε αυτό το χώρο δοκιμών, εμποτισμένο με μια μυστηριώδη αύρα, ένιωσα το κάλεσμα του διαστήματος και τη συγκίνηση της περιπέτειας. Είναι εδώ που Αρμένιοι επιστήμονες και ειδικοί στο διάστημα ενώθηκαν μαζί μας, προσθέτοντας μια νέα διάσταση στο ταξίδι μου.
Από το Κέντρο Υποστήριξης Αποστολών στη Βιέννη, η αρμενική αντιπροσωπεία διαδραμάτισε κρίσιμο ρόλο στον σχεδιασμό και την εκτέλεση της εν εξελίξει αποστολής του Άρη, παρέχοντας εξ αποστάσεως επιστημονική υποστήριξη και συμμετέχοντας ενεργά σε επιχειρήσεις στο πεδίο. Οι Αρμένιοι ασκούμενοι αποδείχθηκαν πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία, φέρνοντας επιχειρησιακή τεχνογνωσία και ενδελεχή γνώση των λεπτομερειών της αποστολής. Μέσα από παθιασμένες συζητήσεις και σχολαστικές τεχνικές προσομοιώσεις, η αρμενική ομάδα συνεργάστηκε στενά με στελέχη του Κέντρου Υποστήριξης Αποστολών για να επανεξετάσει και να προσαρμόσει τις διαδικασίες των επιστημονικών πειραμάτων με βάση τα πραγματικά αποτελέσματα δοκιμών πεδίου. 

Η συμβολή τους δεν περιοριζόταν σε διοικητικά καθήκοντα. Συμμετείχαν επίσης σε πρακτικές δραστηριότητες όπως το να φορούν διαστημικές στολές και να ασκούν κίνηση για αναλογικούς αστροναύτες. Κάθε μέρα ήταν γεμάτη με μεταδοτική ενέργεια καθώς τα μέλη της αρμενικής αποστολής ενίσχυαν τη σύνδεσή τους με την αποστολή του Άρη, πέρα από τα συνηθισμένα. Η δέσμευση και η αποφασιστικότητά τους ήταν βασικά στοιχεία για την επιτυχία αυτού του φιλόδοξου εγχειρήματος, υπογραμμίζοντας τη σημασία της διεθνούς συνεργασίας στην εξερεύνηση του διαστήματος.
Ταυτόχρονα πραγματοποιήθηκαν επίσημες συναντήσεις, με έμφαση στη σημασία αυτής της διεθνούς διοργάνωσης. Ο Αρμένιος Πρέσβης στην Αυστρία, Armen Papikyan, καλωσόρισε θερμά τα μέλη της αποστολής και τόνισε τη σημασία της φιλοξενίας μιας τέτοιας εκδήλωσης στην Αρμενία. Τόνισε τη συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, αναφέροντας ότι η πρωτοβουλία ενισχύει τους δεσμούς σε τομείς αμοιβαίου ενδιαφέροντος. «Ενισχυμένοι με τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες για να οργανώσουμε μια αναλογική αποστολή, επιστρέφουμε στην Αρμενία. Ετοιμαζόμαστε ανυπόμονα να υποδεχτούμε αστροναύτες, προσωπικό υποστήριξης και επιστήμονες που φτάνουν στην Αρμενία. Μέχρι τότε, θα έχουμε ολοκληρώσει την τελική εργασία στο Αραράτ. 

Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη Βιέννη, γίναμε μάρτυρες της συνεργασίας ολόκληρης της ομάδας του Αυστριακού Διαστημικού Φόρουμ και Αρμένιων πειραματιστών, καθώς και επιστημονικών εμπειρογνωμόνων, μαζί με ακαδημαϊκές ομάδες από διάσημα διεθνή πανεπιστήμια. Όλα αυτά υπογραμμίζουν τη σημασία της ανταλλαγής διαστημικών τεχνολογιών και διαπολιτισμικών επιστημονικές εμπειρίες. Τα λέμε τον Μάρτιο, στην Αρμενία», λέει η Gayane Hakobyan, επικεφαλής του προγράμματος «AMADEE-24» στην Αρμενία.
Ένας από τους Αρμένιους πιλότους, ο Marat Hayrapetyan, ο οποίος είναι μέλος της ομάδας ελέγχου πτήσης "AMADEE-24", προσπαθούσε συνεχώς να εξηγήσει πιο ξεκάθαρα στον δημοσιογράφο μου τι συνέβαινε εκεί, πέρα από τις διαστημικές επιστήμες. Στη συνέχεια είπε, «Το 2021, όταν μετακόμισα στην Αρμενία και έμαθα ότι η αποστολή στον Άρη θα γινόταν εδώ, ήμουν πολύ χαρούμενος που κατάφερα να συμμετάσχω σε αυτήν με κάποιο τρόπο. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να συμμετάσχω σε αποστολές στον Άρη γιατί είμαι πεπεισμένος ότι πρέπει να ανακαλύψουμε νέους πλανήτες για την εξέλιξη και την ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Όταν φτάσουμε στον αποικισμό του Άρη, που δεν είναι μακριά, θα μας προσφέρει την ευκαιρία να μελετήσουμε και να εφαρμόσουμε επιστημονικές τεχνολογίες αιχμής».

«Στη φάση General Rehearsal 2, δεκάδες ειδικοί, όλοι ειδικοί στον τομέα τους, βυθίστηκαν στις οθόνες των υπολογιστών τους και προσάρμοσαν τις παραμέτρους. Εργαζόμαστε σε αυτήν την αποστολή για πάνω από δύο χρόνια, και τώρα είναι η ώρα να διασφαλίσουμε ότι όλα λειτουργούν άψογα. Μόνο αν είναι έτσι θα περάσουμε στην επόμενη φάση, την αποστολή της Δευτέρας στην Αρμενία με τα κοντέινερ. Εκεί θα επιβεβαιώσουμε την ομοιότητα της με τη λειτουργία του Άρη. Έτσι είναι η τελευταία στιγμή που έρχονται όλα τα μέλη της ομάδας. Δεν πρόκειται μόνο για τεχνικές δοκιμές, διεπαφές, επιστήμη και τεχνολογία, αλλά και μια κρίσιμη πτυχή της οικοδόμησης ομάδας», λέει ο Gernot Grömer, διευθυντής του Αυστριακού Διαστημικού Φόρουμ.

Αυτές οι απροσδόκητες συναντήσεις εμπλούτισαν την εμπειρία μου στη Βιέννη, επιτρέποντάς μου να ανακαλύψω όχι μόνο τα θαύματα της πόλης αλλά και τα παθιασμένα άτομα που εργάζονται στα παρασκήνια για να επιτύχουν εξαιρετικά επιστημονικά επιτεύγματα.

Τώρα, με την αντίστροφη μέτρηση για την αναχώρηση για την Αρμενία σε εξέλιξη, ο ενθουσιασμός είναι στο αποκορύφωμά του. Η 12η Μαρτίου θα σηματοδοτήσει την έναρξη της πολυαναμενόμενης αποστολής, όπου έξι αναλογικοί αστροναύτες θα ζήσουν απομονωμένοι σε έναν προσομοιωμένο διαστημικό σταθμό για ένα μήνα.

Lilith Haroutiounian (Facebook)

Μέλισσα και μέλι

$
0
0

 Το μέλι είναι μια υψηλής θερμιδικής αξίας τροφή, που δε χαλάει ποτέΟι μέλισσες συλλέγουν γύρη και νέκταρ και παράλληλα παράγουν μέλι, βασιλικό πολτό, πρόπολη και κερί, χρήσιμα και θρεπτικά συστατικά τα οποία επίσης χρησιμοποιούνται ως διεγερτικά καθώς και στην παρασκευή καλλυντικών. Το μέλι είναι μια υψηλής θερμιδικής αξίας τροφή, που δε χαλάει ποτέ.

Πώς παράγεται το μέλι από τις μέλισσες;

Οι εργάτριες μέλισσες (οι οποίες αποτελούν το 98% τουλάχιστον του πληθυσμού των κυψελών) είναι εκείνες που παράγουν το μέλι μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία. Απαιτείται ένας μεγάλος αριθμός εργατριών μελισσών, και καμία μέλισσα δεν μπορεί μόνη της να παράγει μέλι χωρίς τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Με λίγα λόγια, κάποιες μέλισσες πετάνε έξω από την κυψέλη, αναζητώντας νέκταρ. 

Στη συνέχεια, ρουφάνε το νέκταρ από τα λουλούδια και το αποθηκεύουν στο δεύτερο ειδικό στομάχι που έχουν (σχεδιασμένο ειδικά για την αποθήκευση του μελιού) ενώ πετούν πίσω στην κυψέλη. Μόλις φτάσουν στην κυψέλη, παραδίδουν το νέκταρ σε μια άλλη ομάδα μελισσών για να το “μασήσουν”. 

Οι μέλισσες που ”μασάνε” συλλέγουν το νέκταρ και το μασούν για περίπου 30 λεπτά. Κατά τη διάρκεια της μάσησης, ένζυμα μετατρέπουν το νέκταρ σε μια ουσία που περιέχει μέλι μαζί με αρκετό νερό. Μετά από το μάσημα, οι εργάτριες διαχέουν την ουσία σε κηρήθρες, έτσι ώστε το νερό να μπορεί να εξατμιστεί, και να κάνει έτσι το μέλι πιο πυκνό και παχύρευστο. Η εξάτμιση του νερού επιταχύνεται καθώς άλλες μέλισσες κάνουν αέρα με τα φτερά τους. Μόλις η παραγωγή του μελιού τελειώσει, μια άλλη ομάδα μελισσών είναι υπεύθυνη για να σφραγίσει τις κυψελίδες με κερί, έτσι ώστε το προϊόν να προστατεύεται. 

Οι μέλισσες παράγουν και αποθηκεύουν τα προϊόντα τους (μέλι, βασιλικό πολτό, πρόπολη κ.λπ.) για δική τους χρήση. Μπορούν να επιβιώσουν τρώγοντας μέλι κατά τη διάρκεια του χειμώνα και σε άλλες περιόδους όταν η γύρη δεν είναι διαθέσιμη. Οι μελισσοκόμοι στην πραγματικότητα “κλέβουν” ένα μέρος αυτού του αποθέματος έκτακτης ανάγκης, όταν συγκομίζουν το μέλι. Αλλά εάν η συγκομιδή γίνεται σε λογικά πλαίσια, οι μέλισσες θα αντισταθμίσουν την «κλοπή» και θα υποκαταστήσουν την ποσότητα μελιού που χάνουν από τον άνθρωπο, συνεχίζοντας τον κύκλο ζωής τους χωρίς περαιτέρω προβλήματα.

Γνωρίζατε ότι ένα από τα πρώτα νομίσματα στον κόσμο είχε σύμβολο μέλισσας;

Γνωρίζατε ότι το μέλι περιέχει μια ουσία που βοηθά τον εγκέφαλο να λειτουργεί καλύτερα;
Γνωρίζατε ότι είναι ένα από τα λίγα τρόφιμα στον κόσμο που μπορεί να συντηρήσει μόνο μια ανθρώπινη ζωή;

Μια κουταλιά μέλι είναι αρκετή για 24 ώρες ζωής.
Γνωρίζατε ότι η πρόπολη που παράγεται από τις μέλισσες είναι ένα από τα ισχυρότερα φυσικά ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ;

Γνωρίζατε ότι το μέλι δεν έχει ημερομηνία λήξης;
Γνωρίζατε ότι τα σώματα των μεγάλων αυτοκρατόρων θάφτηκαν σε χρυσά φέρετρα και επικαλυμμένα με μέλι για να αποφευχθεί η φθορά;

Γνωρίζατε ότι μια μέλισσα ζει λιγότερο από 40 ημέρες, επισκέπτεται τουλάχιστον 1000 λουλούδια και παράγει λιγότερο από ένα κουταλάκι μέλι σε όλη της τη ζωή;

Γνωρίζατε ότι υπάρχουν ζωντανά ένζυμα στο μέλι;

Γνωρίζατε ότι αυτά τα ένζυμα πεθαίνουν σε επαφή με μεταλλικό κουτάλι; Ο καλύτερος τρόπος να φας μέλι είναι με ξύλινο ή πλαστικό κουτάλι. 

Ο τάφος του Rudolf Nureyev στο Παρίσι

$
0
0

Ένα μωσαϊκό που αναπαράγει ένα ανατολίτικο χαλί

Πρόκειται για τον τάφο του Rudolf Nureyev στο Παρίσι, στο ορθόδοξο νεκροταφείο Saint Genevieve des Bois.

Ο Nureyev ήταν γνωστός συλλέκτης ανατολιτικων χαλιών και ήταν γνωστό ότι με αυτά ζεσταίνονταν (ριγμένα στον ώμο του) πριν τις εμφανίσεις του.

Ο τάφος, ένα καυκασιακο χαλί ριγμένο πάνω από μια σαρκοφάγο,δημιουργήθηκε με ειδικές τεχνικές που αναπαριστούν τις πτυχές του και το ψηφιδωτό διανύει την κάθε πτυχή με μοναδική λεπτομέρεια που θυμίζει την χάρη και την μοναδικότητα του χορευτή.

Το δικαίωμα της επιλογής ένδυσης ακόμα και στο δικαστήριο

$
0
0
Δικαίωμα ένδυσης στο δικαστήριο, 9 Νοεμβρίου του 1938 στις ΗΠΑ

Η Helen Hulic, μια νεαρά νηπιαγωγός 28 χρόνων, κλήθηκε μάρτυρας κατηγορίας στο δικαστήριο του Σικάγο για μια διάρρηξη με κλοπή που έγινε στο σπίτι της . Αυτή παρουσιάζεται στο δικαστήριο φορώντας παντελόνια. Ο δικαστής, Arthur S. Guerin, σταματά την δίκη και την αναβάλλει προτρέποντας την Helen να παρουσιαστεί την επόμενη φορά ντυμένη ευπρεπώς γυναικεία.

Στη συνέντευξη της στους Los Angeles Times δηλώνει : "πείτε στον δικαστή ότι θα πρέπει να σεβαστεί τα δικαιώματα μου. Εάν με διατάσσει να φορέσω φόρεμα δεν θα το κάνω. Μου αρέσουν τα παντελόνια γιατί είναι άνετα".

Στις 14 Νοεμβρίου η Helen ξαναπαρουσιαζεται στο δικαστήριο με τα παντελόνια και εξοργίζει τον δικαστή που της λέει: "την τελευταία φορά που παρουσιαστηκατε ενώπιον αυτής της έδρας, ντυμένη όπως τώρα, αποσπάσατε την προσοχή των παρευρισκομένων, των φυλακισμένων και των δικαστών περισσότερο από την ίδια την δίκη. Σας ζητήθηκε να επιστρέψετε με ένα ένδυμα παραδεκτό για την δίκη. Σήμερα επιστρεψατε φορώντας παντελόνια προκαλώντας ανοιχτά το δικαστήριο (.....) Εάν επιμένετε το ένδυμα σας αυτό θα σας εμποδίσει να καταθέσετε (....) αλλά θα είστε και έτοιμη να υποστείτε κυρώσεις για εξύβριση του δικαστηρίου". 

Η Helen δεν εκφοβιζεται και απαντά "θα επιστρέψω με παντελόνια και αν μπω φυλακή ελπίζω αυτό να βοηθήσει τις γυναίκες να ελευθερωθούν για πάντα από αυτούς που δεν αποδέχονται να φορέσουν οι ίδιες ότι τους αρέσει".

Στην τρίτη κλήση με τον δικηγόρο της, William Katz, που είχε φέρει μαζί του τέσσερις τόμους με διάφορες αναφορές στο δικαίωμα της επιλογής ένδυσης ακόμα και στο δικαστήριο, η Helen παρουσιάζεται ξανά με παντελόνια. Ο δικαστής την καταδικάζει σε πέντε μέρες φυλακή. 

Ο δικηγορος της φέρνει την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο το οποίο δέχεται το δικαίωμα της Helen όπως και κάθε γυναίκας να φορά παντελόνια ακόμα και στο δικαστήριο.

Το ότι σήμερα ανεξάρτητες ντυνόμαστε, εργαζόμαστε και αμοιβόμαστε ισότιμα με τους άντρες το οφείλουμε σε κερδισμένες μάχες ανώνυμων μικρών και μεγάλων γυναικών.

Χρυσό μετάλλιο για πολιτική ανδρεία στον Maurizio Estate

$
0
0

Θύμα της Μαφίας

17 Μαΐου 1993. Είκοσι εννέα χρόνια πριν ο Maurizio Estate εργαζόμενος σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων στην Napoli είδε δύο μαφιόζους να ληστεύουν έναν άνθρωπο και ενώ θα μπορούσε να γυρίσει από την άλλη και να προσποιηθεί ότι τίποτα δεν συμβαίνει αρχίζει να ουρλιάζει, τρέχει προς το μέρος τους και παρεμβαίνει ώστε να αποτρέψει τη ληστεία. Ήταν ένας ήρωας, και αυτό φαινόταν φυσιολογικό.

Λίγες ώρες αργότερα, η Καμόρα επιστρέφει στο πλυντήριο αυτοκινήτων για να πάρει εκδίκηση. Θα γαζωσουν με τα αυτόματα το πλυντήριο και τον νεαρό. «Ο Maurizio γεμάτος σφαίρες πεθαίνει στην αγκαλιά του πατέρα του, που δούλευε και αυτός εκεί».

Ο Maurizio ήταν μόλις 23 ετών. Μετά θάνατον του απονεμήθηκε το χρυσό μετάλλιο για πολιτική ανδρεία, λόγω του παραδείγματος για την αίσθηση του καθήκοντος και του θάρρους.
Το να θυμομαστε άνδρες, σαν το Mauricio είναι καθήκον για να μην χάνουμε την ανθρώπινη φύση μας και το δρόμο μας.
Maurizio Estate (1970 – Naples, 17 May 1993) was an Italian man who was a victim of the Camorra, gold medal for civil valor.

On May 17, 1993, Maurizio was working at his father's car wash, when two criminals entered to rob a customer present inside the business. Maurizio reacts to the robbery by managing to scare the two away without them succeeding in their aim.

After half an hour, the two kidnappers return to the car wash, and one of them fires a gunshot, hitting Maurizio full in the chest, who dies shortly afterwards. After a few days the police arrest the two murderers, the first, the one who shot, is Luigi Ragosta, the second, the one who was driving the Vespa, is Giuseppe Bendinelli, tracked down in the Marche region. Both were sentenced to 20 years, 6 months and 24 years in prison respectively.

Titles
On May 17, 2005, the municipality of Naples under the administration of mayor Rosa Russo Jervolino, named a square after Maurizio Estate in the Scampia district, between via Baku and via Ghisleri. On 15 January 2018, on the twenty-fifth anniversary of his death, the municipality of Naples, under the administration of mayor Luigi De Magistris, named the gardens of via Vetriera in the Chiaia district and walled up a plaque. The garrison of Libera di Chiaia, Posillipo and San Ferdinando was named after Maurizio.

Honors
Gold medal for civil valor - ribbon for ordinary uniform
Gold medal for civil valour

«"Despite his young age and careless of his own safety, he managed to foil a robbery against an entrepreneur, but was then barbarically murdered, in revenge, by one of the criminals. A splendid example of human solidarity and elected civic virtues, pushed to the limit 'extreme sacrifice. Naples, 17 May 1993.'"
— 22 November 1993

Οι αρχαίοι Έλληνες ύμνησαν το Κάλλος

$
0
0

Το κάλλος στην αρχαία Ελλάδα

Οι αρχαίοι Έλληνες ύμνησαν το Κάλλος σαν ένα από τα ιερά κρόσσια της ζωής και του φωτός και το λάτρεψαν σαν εξιδανικευμένο ημίθεο. Σαν έναν μεταβλητό μετανάστη του εφήμερου, που ιχνηλατούσε κάτω απ'τη χλωμή παρηγοριά τού λύχνου και γινόταν δέσμη από πολλαπλασιασμένες δυνάμεις και ξώριασμα αστροκέντητο.

Γιατί το εκτυφλωτικό Κάλλος είναι τρομακτικό και δεν οράται κατάματα! Είναι θράσος αυθαίρετο γιατι είναι από μόνο του ορισμός ύπερθεν. Η αλήθεια του εμπεριέχει τους αναρίθμητους κι ανεξερεύνητους τόπους του σύμπαντος μαζί με τις χωροχρονικές του διαστάσεις κι είναι μέγεθος ασύλληπτο για την κατανόησή μας.Ταχυδρόμος της αιωνιότητας που μπαίνει εκ φύσεως σε τροχιά Αθανασίας!

Ίσως γι'αυτο ο Όμηρος δεν έδωσε ποτέ μια σαφή περιγραφή της Ωραίας Ελένης... έγραφε μόνο πως ηταν "λευκώλενος" (αυτή που έχει άσπρα χέρια) και "καλλίκομος" (με ωραία μαλλιά). Ήθελε να την πλασει ο καθένας στην φαντασία του ως το δικό του εξιδανικευμένο όνειρο...

Γιατί η Ελένη δεν ήταν απλώς μια όμορφη θνητή. Την χαρακτήριζε το στοιχείο του απείρου που διακρίνει τις Ιδέες κι έτσι ήταν αδύνατον να φυλακιστεί σε προεξοφλημένες περιγραφές!
Εικαστικοί της εποχής που κληθηκαν να την απεικονίσουν παρέδωσαν, λένε, λευκό καμβά!
Δεν υπήρχε, είπαν, πουθενά μορφή που να της μοιάζει...

Συνθήκη της Λωζάνης – Τι ακριβώς υπογράψαμε πριν από 100 χρόνια;

$
0
0

Ακριβώς έναν αιώνα μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης, οι άγνωστες λεπτομέρειες και το παρασκήνιο πίσω από τη συμφωνία που άλλαξε τον ρου της ιστορίας της Ελλάδας

Περιεχόμενα

Ο συμβιβασμός

Συνθήκη της Λωζάνης – Τι είχε προηγηθεί

Οι δυσκολίες του «established-etabli»

Ο κίνδυνος για την Αλεξανδρούπολη

Ο στρατός του Εβρου

Διπλωματικό όπλο στη φαρέτρα του Βενιζέλου

Συνθήκη «αυξημένης τυπικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε άλλου νόμου»

Τα κέρδη της Τουρκίας

Η αναγνώριση της ελληνικής κυριαρχίας

Το κομβικό άρθρο 16

Η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών

Βενιζέλος: «Υπέγραψα με την συναίσθησιν ότι προσφέρω υπηρεσίαν εις την χώραν»

«Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το πετρέλαιο»

Συνθήκη της Λωζάνης, ένα μικρό κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία. Ένα μεγάλο στην ιστορία της πατρίδας μας κι αυτό που διαμόρφωσε εν πολλοίς την Ελλάδα ως είναι σήμερα. Η εν λόγω συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας μια μέρα σαν κι αυτή, στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-18), τη Μικρασιατική εκστρατεία (1919-22) και συμμετείχαν στη Συνθήκη των Σεβρών, συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη.

Με μια υπογραφή τελείωσε οριστικά το βενιζελικό όνειρο της Ελλάδας «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».

Με μια υπογραφή μετακινήθηκαν, ένθεν κι ένθεν, εκατομμύρια κάτοικοι.

Με μια υπογραφή γράφτηκε, ούτως ή άλλως, ιστορία…

Ο συμβιβασμός

Η Συνθήκη της Λωζάνης (κλικάροντας το link διαβάζετε το πλήρες κείμενό της στα ελληνικά…) κατήργησε πρακτικά τη Συνθήκη των Σεβρών που δεν είχε γίνει αποδεκτή από τη νέα κυβέρνηση της Τουρκίας, η οποία διαδέχθηκε τον Σουλτάνο της Κωνσταντινούπολης. Μετά την εκδίωξη από τη Μικρά Ασία του ελληνικού στρατού από τον τουρκικό, και υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ, στρατό προέκυψε η ανάγκη για αναπροσαρμογή της συνθήκης των Σεβρών.

Στις 20 Οκτωβρίου 1922 ξεκίνησε το συνέδριο που διακόπηκε μετά από έντονες διαμάχες στις 4 Φεβρουαρίου 1923 για να ξαναρχίσει στις 23 Απριλίου. Το τελικό κείμενο υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου μετά από 7,5 μήνες διαβουλεύσεων.

Συνθήκη της Λωζάνης – Τι είχε προηγηθεί

Το διπλωματικό τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ως τελικής φάσης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επισφραγίζεται με την ανακωχή των Μουδανιών, όπου στις 11 Οκτωβρίου 1922 αφενός η Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και αφετέρου η Τουρκία υπογράφουν την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης από ελληνικό στρατό και Αρχές και την παράδοσή της στην Τουρκία. Η Ελλάδα διά του στρατηγού Κωνσταντίνου Μαζαράκη, παρόντων των συνταγματαρχών Νικολάου Πλαστήρα και Πτολεμαίου Σαρηγιάννη, αρνείται αρχικά να την υπογράψει, προσχωρεί δε σε αυτήν τελικά την 13η Οκτωβρίου μόνον όταν πείστηκε πως οι σύμμαχοι είχαν ειλημμένη απόφαση για την εφαρμογή των όρων της ανακωχής, έστω και με απουσία και μη σύμπραξη της Ελλάδας. Η εκκένωση υπό τον στρατηγό Κωνσταντίνο Νίδερ αρχίζει τη 15η Οκτωβρίου 1922, οπότε συμπτύσσονται τα ελληνικά στρατεύματα περί τις 80.000 άνδρες δυτικά του Έβρου ποταμού.

Έναν περίπου μήνα μετά – στις 21 Νοεμβρίου 1922 – αρχίζει η Συνδιάσκεψη Ειρήνης της Λωζάνης, την οποία προέβλεπε η ανακωχή των Μουδανιών, μεταξύ των εκπροσώπων της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Ρουμανίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας, του Βελγίου, της Πορτογαλίας, της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ.

Για τη της Συνθήκη της Λωζάνης παρίσταντο ο Ρεϋμόν Πουανκαρέ, επικεφαλής της γαλλικής αντιπροσωπείας ως πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, εκπρόσωπος της μεγαλύτερης τότε στρατιωτικής δύναμης του κόσμου, ο λόρδος Τζορτζ Κόρζον επικεφαλής της αγγλικής ως υπουργός Εξωτερικών και ο Μπενίτο Μουσολίνι, από τριών εβδομάδων μόλις πρωθυπουργός της Ιταλίας. Επιπλέον προσκλήθηκε η Σοβιετική Ένωση να μετάσχει αλλά μόνο όταν θα συζητούνταν το καθεστώς των Στενών της Κωνσταντινούπολης, ενώ επετράπη στη Βουλγαρία να εκθέσει τις απόψεις της περί εξόδου στο Αιγαίο και περί καθεστώτος των Στενών. Στη διάσκεψη παρέστη και Αμερικανός αντιπρόσωπος και στη δεύτερη φάση ο Αμερικανός Πρεσβευτής στη Βέρνη ως παρατηρητές. Την Ελλάδα αντιπροσώπευσε ο τέως πρόεδρος της κυβέρνησης Ελευθέριος Βενιζέλος και την Τουρκία ο Ισμέτ Ινονού ως υπουργός Εξωτερικών.
Η Συνθήκη της Λωζάνης διήλθε από δύο στάδια: το πρώτο διαρκεί μέχρι την 4η Φεβρουαρίου 1923, οπότε διακόπτονται οι διαπραγματεύσεις με σφοδρή σύγκρουση Τουρκίας-Αγγλίας, το δεύτερο διαρκεί από 23 Απριλίου μέχρι τις 24 Ιουλίου 1923, όπου υπογράφεται 3 και 30 τα ξημερώματα στη μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου της Λωζάνης η ομώνυμη Συνθήκη.

Οι δυσκολίες του «established-etabli»

Στη Λωζάνη οι συζητήσεις είχαν μακρά διάρκεια και συχνά οξύτατο χαρακτήρα εξαιτίας της τουρκικής αδιαλλαξίας και της υπεροψίας με την οποία προσήλθε η τουρκική αντιπροσωπεία. Ο Λόρδος Κόρζον ήταν πρόεδρος της πρώτης επιτροπής των εδαφικών και στρατιωτικών ζητημάτων, οι άλλες δύο επιτροπές ήταν η επιτροπή του καθεστώτος για τους αλλοδαπούς και τις μειονότητες στην Τουρκία με πρόεδρο τον Ιταλό αντιπρόσωπο Μαρκήσιο Γκαρόνι, η τρίτη δε επιτροπή αφορούσε τα δημοσιονομικά και οικονομικά ζητήματα με πρόεδρο τον Γάλλο αντιπρόσωπο Καμίλ Μπαρέρ.
Ο Κόρζον διέκοψε τη συνδιάσκεψη στο τέλος της πρώτης φάσης στις αρχές Φεβρουαρίου του 1923 και ο κίνδυνος για επανάληψη των εχθροπραξιών μεταξύ της ελληνικής στρατιάς του Έβρου και του τουρκικού στρατού ήταν προ των πυλών. Τελικά η επανάληψη των εργασιών της συνδιάσκεψης στα τέλη Απριλίου ολοκληρώθηκε με τις εργασίες της τρίτης επιτροπής στα τέλη του μήνα.

Ενδιάμεσα, στις 30 Ιανουαρίου 1923, υπογράφτηκαν μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής αντιπροσωπείας δύο συμφωνίες.

Μία περί ανταλλαγής των αιχμαλώτων και αποδόσεως των πολιτικών κρατουμένων από τις τριετείς πολεμικές επιχειρήσεις 1919-22 και μία περί ανταλλαγής των πληθυσμών. Η σύμβαση αυτή δημιούργησε ανυπέρβλητες δυσκολίες γύρω από την ερμηνεία του όρου «μόνιμα εγκατεστημένος στην τουρκική χώρα» (σ.σ. established-etabli). Κατά την ελληνική άποψη υποδηλούτο με αυτόν τον όρο όποιος διέμενε μόνιμα στην περιφέρεια νομαρχίας Κωνσταντινούπολης προ της 30ης Οκτωβρίου 1918 και όχι μόνο όποιος ήταν γραμμένος στα ληξιαρχικά βιβλία της, συνολικά 126.633 ελληνορθόδοξοι και ελληνικής ιθαγένειας. Οι Τούρκοι, αντίθετα, υποστηρίζαν πως ως εγκατεστημένοι δικαιούνται να θεωρηθούν μόνο οι εγγεγραμμένοι στο δημοτολόγιο της Κωνσταντινούπολης.

Η ελληνική κυβέρνηση προσέφυγε στην Κοινωνία των Εθνών που εξουσιοδότησε τη μεικτή Επιτροπή Ανταλλαγής να ρυθμίσει το ζήτημα, το οποίο και παραπέμφθηκε με πρωτοβουλία της Επιτροπής ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης με αποτέλεσμα τη δικαίωση της ελληνικής άποψης.

Μόλις με τη Σύμβαση του 1930 επετράπη τελικά η επανεγκατάσταση των Ελλήνων στην περιφέρεια της Κωνσταντινούπολης. Όμως η σύμβαση καταγγέλθηκε παράνομα από την Τουρκία το 1964 με αφορμή το Κυπριακό, με αποτέλεσμα την άμεση απέλαση ως και 50.000 Ελλήνων. Έτσι ολοκληρώθηκε το πογκρόμ του Σεπτεμβρίου 1955 που είχε ως αποτέλεσμα τη φυγή τότε 60.000 Ελλήνων.

Ο κίνδυνος για την Αλεξανδρούπολη

Με την επανέναρξη των εργασιών, οι Τούρκοι ζήτησαν να επανέλθουν τα ελληνικά σύνορα στον Έβρο (κάτι που είχε γίνει de facto) και να διεξαχθεί δημοψήφισμα στη Δυτική Θράκη. Ύστερα από πολλές συζητήσεις απορρίφθηκε η δεύτερη τουρκική απαίτηση. Τότε, ο Ισμέτ Ινονού πρότεινε να δοθεί στους Τούρκους το τρίγωνο του Κάραγατς και υποστήριξε το αίτημα της Βουλγαρίας να αποκτήσει διέξοδο προς το Αιγαίο. Ο κίνδυνος για την Αλεξανδρούπολη ήταν προφανής. Ο επικεφαλής της βρετανικής αντιπροσωπείας λόρδος Κόρζον απέρριψε και αυτή την πρόταση.

Κατόπιν ο Ινονού ζήτησε να ουδετεροποιηθούν και να γίνουν αυτόνομα τα νησιά Ίμβρος, Τένεδος, Σαμοθράκη, Λέσβος, Λήμνος, Χίος, Σάμος και Ικαρία με το πρόσχημα ότι η Ελλάδα είχε πάντα επεκτατικές βλέψεις απέναντι στην Τουρκία. Η χώρα μας αρνήθηκε και δέχτηκε μόνο την αποστρατικοποίηση των νησιών που βρίσκονται κοντά στις μικρασιατικές ακτές. Τελικά, η Τουρκία υποχώρησε στο ζήτημα της αυτονομίας των άλλων νησιών, εκτός της Ίμβρου, της Τενέδου και της Σαμοθράκης.

Ως ημέρα για την υπογραφή της γενικότερης συμφωνίας για τη Συνθήκη της Λωζάνης ορίστηκε η 4η Φεβρουαρίου 1923. Ξαφνικά, ο Ινονού, κατά την έναρξη της συνεδρίασης ζήτησε πολεμική αποζημίωση πολλών εκατομμυρίων χρυσών λιρών. Ο Κόρζον αντέδρασε και η συνεδρίαση διαλύθηκε. Οι Τούρκοι, που από την αρχή των διαπραγματεύσεων ήταν απαιτητικοί και αλαζόνες, είχαν προκαλέσει την οργή όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και των συμμάχων με διάφορες αξιώσεις τους (για τη Μοσούλη, την Αλεξανδρέτα κλπ.).

Ο στρατός του Εβρου


Στο μεταξύ η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Άγκυρας απέρριψε στις 7 Μαρτίου το σχέδιο της συνθήκης και πρόβαλε νέες παράλογες απαιτήσεις, όπως την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων από τη χώρα μας για τις ζημιές που προκάλεσε ο ελληνικός Στρατός.

Η ελληνική πλευρά, βλέποντας ότι τα πράγματα οδηγούνταν σε αδιέξοδο και καθώς η στρατιά του Έβρου είχε πλήρως συγκροτηθεί και ήταν ετοιμοπόλεμη, αποφάσισε να καταφύγει στη λύση των όπλων.

Η Επαναστατική Επιτροπή, μόλις ανέλαβε την εξουσία, έριξε όλο το βάρος της στην ανασυγκρότηση του στρατού που είχε συγκεντρωθεί στη Θράκη. Αριθμητικά, οι δυνάμεις ήταν αρκετές. Ποιοτικά όμως, βρίσκονταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο.

Ο Νικόλαος Πλαστήρας, απευθύνθηκε στον Θεόδωρο Πάγκαλο για να αναλάβει την ανασυγκρότηση του στρατού αυτού. Ο Πάγκαλος του απάντησε ότι αρνείται γιατί «τους θεωρεί (εννοούσε τους ηγέτες της Επανάστασης) χαλβάδες» (!). Την αποστολή ανασυγκρότησης ανέλαβε αρχικά ο Νίδερ. Όταν όμως αρρώστησε, ο Πάγκαλος, αφού επέβαλε τους όρους του, ανέλαβε το αξίωμα του αρχιστρατήγου της στρατιάς του Έβρου. Με μεγάλη αυστηρότητα, καθώς δεν δίσταζε να δώσει εντολές να εκτελεστούν στρατιώτες και πολίτες για καταχρήσεις και μεθοδικότητα, κατάφερε να μετατρέψει ένα απειθάρχητο σύνολο, σε οργανωμένο στρατό. Σύντομα το ηθικό και το φρόνημα των στρατιωτών αναπτερώθηκαν, ενώ επανήλθε και η χαμένη τους αξιοπρέπεια.

Το σχέδιο ενέργειας της στρατιάς, προέβλεπε αιφνιδιαστική διάβαση του Έβρου, γενική επίθεση κατά του όγκου των τουρκικών δυνάμεων, την ανατροπή της αμυντικής γραμμής Τσατάλτζας και την εγκατάστασή της στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου. Δύο μεραρχίες με τη βοήθεια του στόλου θα αποβιβάζονταν στον κόλπο του Ξηρού. Όλα αυτά βέβαια, με την προϋπόθεση ότι οι σύμμαχοι δεν θα αντιδρούσαν…
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, βλέποντας την απαράδεκτη τουρκική στάση στις διαπραγματεύσεις, δεν ήταν πλέον αντίθετος στην επανάληψη των εχθροπραξιών, αλλά ζητούσε να εξασφαλιστεί η υποστήριξη της Γιουγκοσλαβίας, για να αποτραπεί ενδεχόμενη βουλγαρική επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Κάτι που επιδιώχθηκε αλλά δεν επετεύχθη.

Στο μεταξύ, μετά από έντονες πιέσεις, οι διαπραγματεύσεις στη Λωζάνη ξανάρχισαν στις 23 Απριλίου 1923, αλλά η τουρκική αδιαλλαξία είχε εκνευρίσει τους πάντες. Μια νέα ελληνοτουρκική σύγκρουση όμως, έβρισκε αντίθετους τους συμμάχους.

Ο Βενιζέλος, που έβλεπε ότι οι σύμμαχοι δεν ήταν θετικά διακείμενοι σε μια ελληνική επίθεση με απώτερο στόχο είχε την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης αντιπρότεινε να δοθεί στην Τουρκία το τρίγωνο του Κάραγατς ως αντάλλαγμα για τις τουρκικές απαιτήσεις.

Διπλωματικό όπλο στη φαρέτρα του Βενιζέλου

Στις 25 Μαΐου συναντήθηκαν για δύο ώρες Βενιζέλος και Ινονού χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο πρωθυπουργός Στυλιανός Γονατάς τηλεγράφησε στον Πάγκαλο να είναι έτοιμος για επίθεση στις 27 Μαΐου. Ενημερώθηκε ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ και ο Βενιζέλος ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει τη Λωζάνη. Ανήσυχοι οι σύμμαχοι ζήτησαν να συναντηθούν στις 26 Μαΐου εκπρόσωποί τους με Έλληνες, Τούρκους και τον Γιουγκοσλάβο εκπρόσωπο (μετά από πίεση του Βενιζέλου). Παράλληλα, ζήτησαν από τον Κρητικό πολιτικό να παρατείνει τη διαμονή του ως τις 28 Μαΐου. Ο Βενιζέλος δέχτηκε.

Στις Ελευθερές της Καβάλας όμως στις 28 Μαΐου 1923, άρχισε η επιβίβαση ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων στα μεταγωγικά. Ο Πάγκαλος έστειλε στον ναύαρχο Αλέξανδρο Χατζηκυριάκο τηλεγράφημα με την οδηγία να είναι έτοιμοι για ταυτόχρονη ενέργεια τη νύχτα της 28ης προς 29η Μαΐου (ίσως η επιλογή της 29ης Μαΐου να ήταν συμβολική…).

Στον Έβρο οι λεμβόζευκτες γέφυρες ήταν έτοιμες και ο στόλος ανέμενε την εντολή για να πλεύσει προς τα Στενά. Από την άλλη πλευρά, το ηθικό του τουρκικού στρατού, είχε πέσει κατακόρυφα.

Στη μυστική σύσκεψη της 26ης Μαΐου, οι Τούρκοι έδειχναν πάλι ανυποχώρητοι. Τελικά, ο Ινονού δήλωσε ότι η Τουρκία ικανοποιείται με την παραχώρηση του Κάραγατς και των προαστίων του και την απόδοση των τουρκικών εμπορικών πλοίων που είχαν κατασχεθεί το 1918. Ο Βενιζέλος δήλωσε ότι αποδέχεται τις τουρκικές προτάσεις και έτσι επιτεύχθηκε μια καταρχήν συμφωνία – η Συνθήκη της Λωζάνης έπαιρνε σάρκα και οστά.
Όταν πληροφορήθηκαν τις εξελίξεις οι στρατιωτικοί, έμειναν έκπληκτοι. Ειδικά ο Πάγκαλος και ο Χατζηκυριάκος «έπεσαν του πεθαμού» όπως γράφει ο Γιάνης Κορδάτος. Τελικά ο Πάγκαλος αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 23 Ιουνίου 1923 ενώ η Συνθήκη της Λωζάνης υπογράφτηκε. Η ιστορία έγραψε πως η μια στρατιά που δεν πολέμησε ποτέ, αυτή του Έβρου, αποτέλεσε μέγιστο διπλωματικό όπλο στη φαρέτρα του Βενιζέλου. Όσο για το τι θα επακολουθούσε αν ξεκινούσε ένας νέος ελληνοτουρκικός πόλεμος το 1923, δεν θα το μάθουμε ποτέ…

Συνθήκη «αυξημένης τυπικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε άλλου νόμου»

Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι μια πολυμερής Διεθνής Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από τη μια μεριά και υπό την προστασία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη. Ήτοι, η Τουρκία ήταν μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Το κείμενο στη Συνθήκη της Λωζάνης αναφέρεται ρητά στις υποχρεώσεις που έχει η Τουρκία να σεβαστεί, μεταξύ άλλων, τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.

Το άρθρο μάλιστα 37 ορίζει ότι η Συνθήκη της Λωζάνης είναι «αυξημένης τυπικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε άλλου νόμου ή κανονισμού ή εσωτερικής επίσημης πράξης» που θα μπορούσε να ισχύσει στην Τουρκία. Δηλαδή, η Τουρκία στερήθηκε από κάθε δικαίωμα να ψηφίζει μόνη της νόμους ενάντια στις υποχρεώσεις που ανέλαβε με τη συνθήκη.

Επί πλέον, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η τουρκική αντιπροσωπεία επέμενε φορτικά (και τελικά επέβαλε) να μην υπάρχουν (δηλαδή να μην αναγνωρίζονται) εθνικές μειονότητες αλλά μόνο θρησκευτικές, κάτι που ζητούσε για τον φόβο των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία. Είναι αυτονόητο όμως ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους Μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης που ζουν την Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 45 της Συνθήκης περί «αμοιβαιότητας» (το οποίο επίσης πολύ τακτικά επικαλείται η Τουρκία).

Τα κέρδη της Τουρκίας

Η Τουρκία ανέκτησε, με τη Συνθήκη της Λωζάνης, την Ανατολική Θράκη (η οποία έμεινε εντέλει ελληνική για ελάχιστο χρονικό διάστημα), την Ίμβρο και Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών, η οποία όμως θα έμενε αποστρατιωτικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης.
Από την άλλη, με τη Συνθήκη της Λωζάνης η Τουρκία παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.

Ένα σημείο διαφωνίας στη Συνθήκη της Λωζάνης ήταν η καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων από την Ελλάδα, κάτι για το οποίο η τελευταία δήλωνε αδυναμία. Τελικά η Τουρκία δέχθηκε να της αποδοθεί το τρίγωνο του Κάραγατς στη Θράκη, γνωστό και ως Παλαιά Ορεστιάδα, αντί αποζημιώσεων.

Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες (το 1926 η τουρκική κυβέρνηση ακύρωσε με νόμο αυτή τη διάταξη).

Ο, δε, Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς.

Η αναγνώριση της ελληνικής κυριαρχίας

Σε αντάλλαγμα, με τη Συνθήκη της Λωζάνης η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία – στα… χαρτιά, όπως απέδειξε η μετέπειτα ιστορία.
Παράλληλα, αναγνώρισε ρητώς την ελληνική κυριαρχία επί όλων των νησιών της ανατολικής Μεσογείου και ιδία της Λέσβου, Σαμοθράκης, Λήμνου, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας με την οποία επικυρώνεται η ληφθείσα απόφαση της 13ης Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιάσκεψης του Λονδίνου (σε εκτέλεση των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17-30 Μαΐου 1913 και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1-14 Νοεμβρίου 1913), επομένως οι νίκες του στρατού και ναυτικού μας κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Η Ελλάδα προς εξασφάλιση της ειρήνης υποχρεούται, όπως γράφει η Συνθήκη της Λωζάνης, σε Χίο, Μυτιλήνη, Σάμο και Ικαρία να μην εγκαταστήσει ναυτική βάση ή ανεγείρει οχυρωματικό έργο. Επίσης απαγορεύεται η ελληνική στρατιωτική αεροπλοΐα να υπερίπταται του εδάφους της Ανατολίας και αντίστοιχα η τουρκική να υπερίπταται των ειρημένων νησιών.

Το κομβικό άρθρο 16

Εξαιρετικής σημασίας τυγχάνει το άρθρο 16 στη Συνθήκη της Λωζάνης με το οποίο η Τουρκία δηλώνει expressis verbis ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη τα οποία κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων των οποίων η κυριαρχία έχει αναγνωριστεί σε αυτήν δια της παρούσης συνθήκης, της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.

Ναι, το άρθρο που η ερντογανική Τουρκία αγνοεί ή διαστρεβλώνει…

Επίσης, με τα άρθρα 6 και 12, η Τουρκία αποδέχεται το μονομερή καθορισμό και περιορισμό των θαλασσίων συνόρων της, καθώς μόνο τα νησιά και νησίδες που κείνται σε μικρότερη απόσταση των τριών μιλίων από την ασιατική ακτή παραμένουν υπό τουρκική κυριαρχία. Τα νησιά αυτά έχουν αιγιαλίτιδα ζώνη τρία ναυτικά μίλια αντίστοιχα μετρούμενα από την ακτή τους προς την ανοιχτή θάλασσα. Αντίστοιχη δέσμευση δεν υφίσταται για τα ελληνικά νησιά, καθώς σε κάθε περίπτωση η απόσταση των τριών μιλίων έχει σημείο αναφοράς μόνο την ηπειρωτική ακτή της Μικράς Ασίας ή Ανατολίας.

Η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών

Με ξεχωριστή συμφωνία, δε, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών από τις δύο χώρες και η «μη εγκατάσταση ναυτικής βάσεως» κάποιων νησιών του Αιγαίου (Λήμνος, Σαμοθράκη, Σάμος, Χίος, Λέσβος, Ικαρία). Αργότερα με τη Συνθήκη του Μοντρέ, στην οποία η Ελλάδα ήταν συμβαλλόμενο μέρος, η Τουρκία ξαναπέκτησε το δικαίωμα στρατιωτικοποίησης των Στενών, της Ίμβρου, Τενέδου, και αντίστοιχα η Ελλάδα της Λήμνου και Σαμοθράκης.
Η ανταλλαγή μειονοτήτων που πραγματοποιήθηκε προκάλεσε μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη στην Ελλάδα 1.650.000 Οθωμανοί υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος.

Η θρησκεία και όχι η εθνικότητα αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για την ανταλλαγή. Σύμφωνα με το άρθρο 2β της συνθήκης χρησιμοποιήθηκε ο όρος Μουσουλμάνοι και όχι Τούρκοι. Αυτό οφείλεται στο ότι κατά την οθωμανική αυτοκρατορία η θρησκεία μετρούσε πολύ περισσότερο από ότι η εθνικότητα και από την άλλη πλευρά η Τουρκία ήθελε όλοι οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης να παραμείνουν. Στα Βαλκάνια χρησιμοποιείται ο όρος «Τούρκος» αρκετές φορές ως συνώνυμο με τον μουσουλμάνο επειδή στο σύστημα των Οθωμανικών μιλέτ (ήταν κύριο στοιχείο στη διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) όλοι οι μουσουλμάνοι ανήκαν σε μια ενιαία κοινότητα.

Μεταξύ των ανταλλάξιμων περιελαμβάνονταν επίσης οι Έλληνες του Πόντου, αλλά και τουρκόφωνοι Έλληνες, όπως τουρκόφωνοι Πόντιοι και Καραμανλήδες (ως αποκαλούνταν οι τουρκόφωνοι Έλληνες Μικρασιάτες Ορθόδοξοι Χριστιανοί που κατοικούσαν στην Καραμανία της αρχαίας Κιλικίας), καθώς και ελληνόφωνοι Μουσουλμάνοι, όπως Τουρκοκρητικοί και Βαλαάδες (σ.σ. Έλληνες που είχαν εξισλαμισθεί κατά την ύστερη περίοδο της τουρκοκρατίας – οι ίδιοι αποκαλούσαν τους εαυτούς τους ως Φούτσηδες).

Μαζί με τους Έλληνες, πέρασε στην Ελλάδα και αριθμός Αρμενίων και Συροχαλδαίων. Εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή οι Ρωμιοί κάτοικοι της νομαρχίας της Κωνσταντινούπολης (οι 125.000 μόνιμοι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των περιχώρων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι πριν από τις 30 Οκτωβρίου του 1918) και οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου (6.000 κάτοικοι), ενώ στην Ελλάδα παρέμειναν 110.000 Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.

Η Συνθήκη της Λωζάνης έμεινε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη μετακίνηση των πληθυσμών στην ιστορία έως και τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…
Βενιζέλος: «Υπέγραψα με την συναίσθησιν ότι προσφέρω υπηρεσίαν εις την χώραν»

Ο Βενιζέλος υπέγραψε χλωμός, αλλά πολύ ψύχραιμος. «Εις τα χείλη του δε εσημειώθη το αχώριστόν του μειδίαμα» έγραψε η εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» για τη Συνθήκη της Λωζάνης. «Χθες την 3.30′ μ.μ. υπεγράφη η ειρήνη μετά της Τουρκίας» ήταν ο κύριος τίτλος της εφημερίδας που διηύθυνε ο Δημήτρης Λαμπράκης, ενώ στους υποτίτλους αναφέρονταν τα εξής:

«Νέαι υποσχέσεις του Ισμέτ διά την εκτέλεσιν της συνθήκης και της αμνηστείας – Αι δυνάμεις παρητήθησαν πάσης επεμβάσεως εις τα εσωτερικά μας ζητήματα – Ο κ. Βενιζέλος αναχωρεί αύριον εκ της Λωζάνης διά το Σαιν Μωρίς».

Ακολουθούσαν στο δημοσίευμα του πρωτοσέλιδου του «Ελευθέρου Βήματος» όλα όσα είχε προλάβει να μεταδώσει την προτεραία (24η Ιουλίου) ο ανταποκριτής της αθηναϊκής εφημερίδας, Γεώργιος Συριώτης για τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Μεταξύ αυτών, ο Συριώτης ανέφερε ότι ο Βενιζέλος αφενός μεν τον είχε βεβαιώσει ότι δεν επρόκειτο να απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό με αφορμή την υπογραφή της ειρήνης, αφετέρου δε του είχε υποσχεθεί πως θα έκανε σχετικές δηλώσεις στον ίδιον, τον ανταποκριτή του «Ελευθέρου Βήματος» στην ελβετική πόλη.
Αυτό όντως συνέβη, αργότερα εντός της ημέρας, κι έτσι στην τέταρτη και τελευταία σελίδα της εφημερίδας οι αναγνώστες της είχαν τη δυνατότητα να πληροφορηθούν κατ’ αποκλειστικότητα τις σκέψεις και τα συναισθήματα του μεγάλου πολιτικού ανδρός λίγες μόλις ώρες μετά την υπογραφή της περίφημης Συνθήκης της Λωζάννης. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε τα εξής:

«Με ερωτάτε ποία είνε η εντύπωσίς μου εκ της υπογραφής της ειρήνης. Πώς να σας κρύψω την βαθείαν μελαγχολίαν με την οποίαν υπογράφω την συνθήκην της Λωζάνης, δι’ ης οριστικώς καταργείται η συνθήκη των Σεβρών;

Εν τούτοις υπέγραψα με την συναίσθησιν ότι προσφέρω υπηρεσίαν εις την χώραν. Ηττήθημεν. Και μετά την πλήρη διπλωματικήν απομόνωσιν εις ην περιήλθομεν διά της πολιτικής η οποία ωδήγησεν εις την ήτταν, η επανάληψις του πολέμου ηδύνατο να οδηγήση εις πλήρη όλεθρον της Ελλάδος.

Ενώ διά της θαυμαστής αναδιοργανώσεως του στρατού, την οποίαν κατώρθωσεν η Επανάστασις, επετύχομεν ειρήνην επιτρέπουσαν εις το Έθνος να τερματίση την πολεμικήν περίοδον και ν’ αφοσιωθή εις το έργον της εσωτερικής ανασυντάξεως.

Εάν, καταπαύοντες τον εμφύλιον σπαραγμόν και επαναφέροντες την κανονικήν λειτουργείαν του Πολιτεύματος, κατορθώσωμεν δι’ ελευθέρων εκλογών την συγκρότησιν Εθνικής αντιπροσωπείας δυναμένης να δώση εις την χώραν Κυβέρνησιν ανάλογον των περιστάσεων, πιστεύω ότι δυνάμεθα να αποβλέπωμεν μετ’ εμπιστοσύνης εις το μέλλον».
«Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το πετρέλαιο»

Η Ελλάδα και η Τουρκία βρέθηκαν, με τη Συνθήκη της Λωζάνης, υπό τη διεθνή πίεση για συμβιβασμό. Ωστόσο αυτό που… έκαιγε περισσότερο τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής ήταν, φυσικά, το χρήμα. Το πετρέλαιο. Όπως αποκάλυψε στο βιβλίο του ο Τζορτζ Χόρτον, γενικός πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922, οι μεγάλες δυνάμεις ελάχιστα ασχολήθηκαν με τα εγκλήματα των Τούρκων και των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, αντιθέτως η μόνη τους έννοια ήταν πως οι εταιρίες τους θα μοιραστούν την «πίτα» του ορυκτού πλούτου στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία.

«Επεσε στα χέρια μου ένα γράμμα που μου έστειλε ένα από τα παιδιά μας. Υπηρετούσε σε κάποιο αμερικανικό αντιτορπιλικό στη Σμύρνη. Μου γράφει ότι έπρεπε να μένει αμέτοχος τη στιγμή που βάρβαροι Τούρκοι στρατιώτες άρπαζαν όμορφα κορίτσια και τα έσερναν βίαια μακριά από τις μανάδες τους. Τα κακοποιούσαν δημοσίως, στην προκυμαία της Σμύρνης. Ο νεαρός ναύτης είδε με τα μάτια του αυτούς τους βαρβάρους να πυροβολούν ανυπεράσπιστες γυναίκες που κρατούσαν αγκαλιά τα παιδιά τους. Να δέρνουν άγρια άοπλους άνδρες και να τους σκοτώνουν κυριολεκτικά στο ξύλο» θυμάται.

Όσο για τη Συνθήκη της Λωζάνης; Γράφει: «Μηδενός εξαιρουμένου, όσοι συμμετείχαν στη συνδιάσκεψη της Λωζάνης, είχαν αποφασίσει να ενεργήσουν με γνώμονα την προστασία των πετρελαϊκών συμφερόντων τα οποία και πρωταγωνιστούσαν παρασκηνιακά. Αυτά τα συμφέροντα ήταν τόσο ισχυρά, ώστε παραμέρισαν εντελώς τα ανθρωπιστικά συμφέροντα. Στον αγώνα δρόμου που έγινε για το ποιος θα εξασφάλιζε πρώτος την εύνοια της Τουρκίας, το νήμα κόπηκε από Αμερικανούς. Ένα στέλεχος της Standard Oil ήρθε στη Λωζάνη λίγο προτού αρχίσει η συνδιάσκεψη. Η Λωζάνη ήταν ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι όφειλε να είναι μια διεθνής συνδιάσκεψη. Όλα θυσιάστηκαν για σκοπιμότητες. Αντικείμενο όλων των διαπραγματεύσεων ήταν η Μοσούλη και το δικαίωμα για μια θέση στα πετρέλαια».

Πηγή Indronews

Η μάχη στο Δερβενάκι

$
0
0

 Στις 26 Ιουλίου 1822, έγινε η μάχη στα Δερβενάκια, όπου οι Έλληνες επαναστάτες πέτυχαν μεγάλο θρίαμβο επί της στρατιάς του Δράμαλη

Η μάχη ήταν μία από τις σημαντικότερες της Επανάστασης του ’21 και η στιγμή που καθιέρωσε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη αναδεικνύοντας τη στρατηγική του ιδιοφυΐα.

Είχε προηγηθεί η κατάληψη της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβριο του 1821 και η παράδοση του Ακροκόρινθου από τους Τούρκους τον Ιανουάριο του 1822. Στόχοι των επαναστατημένων Ελλήνων ήταν η Πάτρα και το Ναύπλιο. Ο Κολοκοτρώνης έλαβε εντολή από τον Κωλέττη να προχωρήσει σε πολιορκία της Πάτρας, κάτι που όμως δεν ήταν εύκολο να ολοκληρωθεί. Παρά τις νίκες στη Χαλανδρίτσα, το Σαραβάλι και το Γηροκομείο, τη Μονή έξω από την πόλη, το σχέδιο δεν προχωρούσε. Ο Κωλέττης ζήτησε από τον Κολοκοτρώνη να αφήσει την πολιορκία και να μεταβεί στη Δυτική Στερεά Ελλάδα. Εκείνος άφησε πίσω του τον Πλαπούτα και έπειτα από διαβουλεύσεις του επέτρεψαν να συνεχίσει την πολιορκία της Πάτρας. Από τότε φαινόταν ότι οι πολιτικοί υπονόμευαν τον Κολοκοτρώνη.

Την ίδια εποχή, οι Οθωμανοί κατάφεραν να απαλλαχθούν από τον Αλή πασά και να ενασχοληθούν πιο εντατικά με την Επανάσταση. Ο σουλτάνος ανέθεσε στον Χουρσίτ πασά την αρχηγία της επιχείρησης. Ο Χουρσίτ είχε νικήσει τον Αλή. Σύμφωνα με το σχέδιο που εκπονήθηκε πολυάριθμος στρατός θα έφτανε στον Ισθμό της Κορίνθου, θα περνούσε την Αργολίδα και θα πολιορκούσε την Τριπολιτσά, η ανακατάληψη της οποίας θα αποκαθιστούσε το γόητρο του σουλτάνου.

Ο Χουρσίτ, όρισε ως τόπο συγκέντρωσης των δυνάμεών του τη Λάρισα. Άφησε ένα μέρος του στρατού του να συνεχίσει να πολεμά με τους Σουλιώτες και στις 15 Ιουνίου 1822 έφτασε στη θεσσαλική πόλη προερχόμενος από τα Γιάννενα, επικεφαλής 4.000 ιππέων. Στη Λάρισα, αφού συμπλήρωσε τις δυνάμεις του, περίμενε διαταγή από την Υψηλή Πύλη να ξεκινήσει. Η διαταγή ήρθε, ωστόσο όριζε επικεφαλής της εκστρατείας τον Μαχμούτ πασά, γνωστό ως Δράμαλη.

Ο Δράμαλης συγκέντρωσε δύναμη από 30.000 άνδρες και μέσω Θήβας κατευθύνθηκε προς την Πελοπόννησο. Αφού πυρπόλησε την άδεια Θήβα (την είχαν εγκαταλείψει οι κάτοικοι), έστειλε 500 άνδρες στην Εύβοια για την ενίσχυση της και συνέχισε για τον Ισθμό. Θορυβημένοι από την τεράστια στρατιά του Δράμαλη, οι Αθηναίοι έστειλαν τα γυναικόπαιδα σε Αίγινα και Σαλαμίνα και μόνο 500 ταμπουρώθηκαν στην Ακρόπολη. Ωστόσο οι Τούρκοι δεν ασχολήθηκαν με την Αθήνα.

Όταν οι 600 Τριπολιτσιώτες που βρίσκονταν στα Γεράνεια Όρη είδαν τους χιλιάδες του Δράμαλη, εγκατέλειψαν έντρομοι τις θέσεις τους ζητώντας ενισχύσεις. Στις 6 Ιουλίου, μετά από επιστολή του Οδυσσέα Ανδρούτσου, όλοι είχαν πειστεί για το τι θα αντιμετώπιζαν. Οι κυβερνητικές δυνάμεις διασκορπίστηκαν και έμειναν οι 2.000 του Κολοκοτρώνη μαζί με 150 άνδρες του Ακροκόρινθου μαζί με κάποιους ντόπιους, για να ανακόψουν τις τουρκικές στρατιές. Στις 8 Ιουλίου, ο Ακροκόρινθος έπεσε στα χέρια του Δράμαλη. Τα στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης είχαν φύγει για τους Μύλους και ο Δράμαλης έπαιρνε και το Ναύπλιο.

Ο Κολοκοτρώνης μαζί με τη Γερουσία της Τρίπολης ανέλαβε να κάνει την επιστράτευση. Στις 10 Ιουλίου, έγινε πολεμικό συμβούλιο στο Ταβούλι. Εκεί, ο Κολοκοτρώνης εμφανίστηκε σίγουρος ότι ο Δράμαλης πρώτα θα κατευθυνθεί στην Αργολίδα και από εκεί, στο οροπέδιο της Τριπολιτσάς. Ο Αργείτης οπλαρχηγός Δημήτρης Τσόκρης (στενός φίλος του Κολοκοτρώνη και του Καποδίστρια), είχε φροντίσει λίγες μέρες νωρίτερα να καταστρέψει και να πυρπολήσει όλη την ετήσια σοδειά της περιοχής.

Καταλήφθηκαν επίκαιρες θέσεις στο Κιβέρι, στο Κεφαλάρι, στα Δερβενάκια, στο χωριό Ζαχαριά, νοτιοδυτικά των Δερβενακίων καθώς επίσης και στο Στεφάνι και το Αγιονόρι από το Νικηταρά, που ήρθε εσπευσμένα από τη Ρούμελη και τους Φλεσσαίους. Ο Δράμαλης φθάνοντας στο Άργος στις 12 Ιουλίου αντελήφθη την ερήμωση του κάμπου, ωστόσο αποφάσισε να στρατοπεδεύσει για να καταλάβει την ακρόπολη της πόλης, το κάστρο Λάρισα. Σταδιακά ο στρατός του άρχισε να αντιμετωπίζει επισιτιστικά προβλήματα.

Στρατηγικά, ο Κολοκοτρώνης αποφάσισε να προχωρήσει σε αποκλεισμό του εχθρού στον αργολικό κάμπο, με αποκλεισμό των στενών των Δερβενακίων. Στις 26 Ιουλίου ο Δράμαλης αποφάσισε να επιστρέψει προσωρινά στην Κόρινθο και κινήθηκε προς τα Δερβενάκια. Αυτό ήταν το ολέθριο λάθος του, μιας και είχε πέσει στην παγίδα. Η βασική διάβαση, με βάση το σχέδιο του Κολοκοτρώνη, φυλαγόταν από τον Αντώνη Κολοκοτρώνη και περίπου 1.500 άντρες.

Παράλληλα ο Θ. Κολοκοτρώνης είχε τοποθετήσει τον Πλαπούτα με περίπου 800 άντρες στο Σχινοχώρι για να φυλάει τη βορειοδυτική έξοδο της Αργολίδας προς τη Στυμφαλία, και τους Νικηταρά – Παπαφλέσσα στο Στεφάνι – Αγιονόρι, με άλλους 800 άντρες για να φυλάξουν την τρίτη διάβαση προς την Κλένια. Κάπως έτσι οι επαναστατημένοι είχαν κλείσει όλες τις άλλες διαβάσεις.

Ο Κολοκοτρώνης έφθασε στα Δερβενάκια στις 10.00. Επέλεξε τους 800 καλύτερα οπλισμένους άνδρες και τους έστειλε να καταλάβουν τις θέσεις Παληόχανο και Χρυσοκουμαριές. Στην Παναγόρραχη τοποθετήθηκαν ο Αντώνης Κολοκοτρώνης, ο Ζάκας και ο Ζέρβας με 700 άνδρες. Στον λόφο του Αγριλόβουνου, όπου είχε ανεγερθεί ισχυρό οχύρωμα κατά διαταγή του Έλληνα στρατηγού, έλαβε θέση ο Γ. Δημητρακόπουλος με 700 άνδρες. Ο τελευταίος έχαιρε της απόλυτης εμπιστοσύνης του Θ. Κολοκοτρώνη. Δυτικότερα στο χωριό Ζαχαριά, οχυρώθηκαν 150 άνδρες υπό τον ιερέα Δημήτριο Χρυσοβιτσιώτη για να ελέγχουν τον δρόμο προς τον Άγιο Γεώργιο.

Ο Γέρος για να μειώσει τις πιθανότητες αλλαγής πορείας των Τούρκων και σύγκρουσης με την ολιγάριθμη αυτή δύναμη, τοποθέτησε σε ένα ύψωμα μεταξύ των στενών του Αγίου Γεωργίου και των Δερβενακίων, ένα ψευδοστράτευμα με ζώα και με τις κάπες και τα φέσια των αγωνιστών, τα οποία από μεγάλη απόσταση έδιναν την εντύπωση συγκεντρωμένου στρατεύματος.

Ένας κακοτράχαλος δρόμος κι ένας καλός οδηγούσαν από το Άργος στην Κόρινθο. Ο καλός περνούσε από τα Δερβενάκια, στενά ιδανικά για ενέδρα. Εκεί σκόρπισε ο Κολοκοτρώνης 2.500 άνδρες. Τους έδωσε διαταγή να κρυφτούν και να μην πυροβολήσει κανένας τους, πριν να μπουν όλοι οι Τούρκοι στη δίοδο. Στις 14.30 η εμπροσθοφυλακή της τουρκικής στρατιάς, αποτελούμενη από Αλβανούς ιππείς, έφθασε μπροστά στο Παληόχανο. Στην θέση αυτή ο Κολοκοτρώνης είχε τοποθετήσει μόνο οπλαρχηγούς, οι οποίοι ήταν βέβαιο ότι κατά την κρίσιμη πρώτη επαφή δεν θα λιποψυχούσαν μπροστά στον όγκο του εχθρού.

Και τότε ακούστηκε η ιαχή του Κολοκοτρώνη που έμεινε στην ιστορία: “Απάνω τους Έλληνες! Μην τους φοβάστε!”.

Οι Τούρκοι της εμπροσθοφυλακής μπήκαν στο στενό πέρασμα και όταν έφτασαν στην έξοδο δέχτηκαν τα πυρά των κρυμμένων Ελλήνων. Λίγοι πέρασαν προς την πεδιάδα της Κουρτέσας και ο κύριος όγκος οπισθοχώρησε με μεγάλες απώλειες. Αφού αυτό το πέρασμα φυλαγόταν καλά από τους Έλληνες, η εμπροσθοφυλακή και το κύριο σώμα στράφηκαν προς το δεύτερο κοντινό πέρασμα, αυτό του Άγιου Σώστη, ανατολικά από την κύρια διάβαση. Ένα πέρασμα που ήταν όμως πολύ ανηφορικό και πιο δύσκολο για τους πεζούς και τα ζώα. Οι Τούρκοι το βρήκαν αφύλακτο και άρχισαν να περνούν προς την Κουρτέσα, ενώ τα τμήματα του Αντώνη Κολοκοτρώνη τους πλευροκοπούσαν.

Εν τω μεταξύ, το σώμα των Νικηταρά και Παπαφλέσσα, ανασυντάχθηκε και με γρήγορη πορεία έφτασε το απόγευμα στις κορυφές ανατολικά, πάνω από τον Αγιο Σώστη, όπου είδαν τους Τούρκους που περνούσαν προς την Κουρτέσα. Τότε επιτέθηκαν αμέσως στους Τούρκους οι οποίοι βρέθηκαν ανάμεσα σε δύο πυρά, ανατολικά ήταν οι νεοφερμένοι και δυτικά τα τμήματα του Α. Κολοκοτρώνη.

Η μάχη κράτησε μέχρι αργά τη νύχτα και οι Τούρκοι είχαν τρομακτικές απώλειες, σε ανθρώπους, ζώα και υλικά. Όταν σκοτείνιασε, η προσπάθεια των εναπομεινάντων Τούρκων σταμάτησε και γύρισαν στην Τίρυνθα όπου είχαν και πριν το στρατόπεδο τους. Οι απώλειες των Τούρκων, κατά την 26η Ιουλίου, και με βάση τη διασταύρωση απομνημονευμάτων και εγγράφων της εποχής, υπολογίζονται περίπου στους 2.500 – 3.000 νεκρούς και τραυματίες.

Σύντομα η καταστροφή του Δράμαλη έγινε τραγούδι και θρύλος σε πολλά δημώδη ελληνικά τραγούδια. Η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη ολοκληρώθηκε στη μάχη του Αγιονορίου, στις 28 Ιουλίου 1822. Τη νύχτα της 27ης προς 28η Ιουλίου, ο Δράμαλης αποφάσισε να κινηθεί προς το Αγιονόρι και από κει μέσω της Κλένιας να μεταβεί στην Κόρινθο. Έπεσε όμως σε νέα ενέδρα του Νικηταρά και του Νικήτα Φλέσσα. Επαναλήφθηκαν σκηνές των προηγούμενων ημερών και άλλοι 600 Τούρκοι έπεσαν νεκροί. Μεγάλη ήταν η συμβολή στη νέα ελληνική επιτυχία των γυναικών του Αγιονορίου.

Χωρίς όπλα και ηθικό, τα απομεινάρια της στρατιάς του Δράμαλη έφτασαν τελικά στην Κόρινθο. Χάθηκε περίπου το 1/5 των ανδρών, το μεγαλύτερο μέρος των πολεμικών αλόγων και των υποζυγίων, καθώς και όλα σχεδόν τα όπλα. 

Στις 26 Οκτωβρίου ο Δράμαλης πέθανε ξαφνικά. Οι διάδοχοί του Ερίπ Αχμέτ πασάς και Ντελή Αχμέτ, βλέποντας τον τύφο και την πείνα να θερίζουν τους στρατιώτες τους, κατάλαβαν ότι η παραμονή τους στην Κόρινθο ήταν ανώφελη και αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την Πελοπόννησο…

Το ΟΧΙ του 1940

$
0
0
Η Επέτειος του «ΟΧΙ» μνημονεύει την άρνηση της Ελλάδας στις ιταλικές αξιώσεις που περιείχε το τελεσίγραφο που επιδόθηκε από τον Ιταλό πρέσβη Γκράτσι στον Έλληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά την 28η Οκτωβρίου του 1940
Πολλοί λίγοι γνώριζαν ότι ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ της Ελλάδας ήταν σε συνεννόηση με τον βασιλιά της Ιταλίας, Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ’ ώστε να αποφευχθεί η ελληνοϊταλική σύγκρουση, πράγμα που δεν επετεύχθη λόγω του Μπενίτο Μουσολίνι. Όμως, έχοντας σχέσεις ο Γεώργιος με το ιταλικό παλάτι, ήλθε σε γνώση του ότι η ιταλική κατασκοπεία είχε διεισδύσει στο ελληνικό ΓΕΣ και συνέλεγε απόρρητα στοιχεία για τη διάταξη, τον οπλισμό και τον αριθμό των Ελλήνων στρατιωτών τόσο στη παραμεθόριο όσο και γενικότερα.

Την πληροφορία ο βασιλέας την μετέφερε στον Μεταξά και ο Μεταξάς στον Παπάγο, έτσι χρησιμοποιήθηκε υπέρ της Ελλάδας αφού άρχισε εσκεμμένα η ελληνική αντικατασκοπεία να διαρρέει παραπλανητικές πληροφορίες - μπλόφες τις οποίες οι Ιταλοί τις θεωρούσαν γνήσιες. Εξάλλου οι Ιταλοί υπολόγιζαν και στην συνεργασία των Γερμανόφιλων αξιωματικών, δηλαδή Ελλήνων αξιωματικών οι οποίοι προσπαθούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση Μεταξά για να τεθεί η Ελλάδα όταν θα ξεσπούσε ο πόλεμος στην πλευρά του Άξονα. Χωρίς να το αντιληφθούν οι Γερμανόφιλοι αξιωματικοί, μεταξύ των οποίων συμμετείχε και ο υπαρχηγός ΓΕΣ Κωνσταντίνος Πλατής, βρίσκονταν υπό παρακολούθηση κάτω από το άγρυπνο μάτι του υφυπουργού Δημοσίας Ασφαλείας Κωνσταντίνου Μανιαδάκη. Ο Παπάγος είχε φροντίσει να παρεισφρήσουν έμπιστοι δικοί του αξιωματικοί σε αυτήν την κάστα αξιωματικών οι οποίοι ενημέρωναν για τις κινήσεις των Γερμανόφιλων.

Η συνωμοσία των Γερμανόφιλων εκδηλώθηκε στις 3 Ιουνίου 1940, όταν ο Πλατής ζήτησε επισήμως την αντικατάσταση του Παπάγου στην ηγεσία του στρατού, καθώς δήθεν είχε ενημερωθεί από διπλωματικούς κύκλους ότι δεν ήταν αρεστός στη Γερμανία. Ο Παπάγος ενημέρωσε σχετικά τον Μεταξά, προσθέτοντας ότι θεωρούσε απίθανο η Γερμανία να εξέφραζε τέτοιου είδους απόψεις χωρίς να χρησιμοποιήσουν την επίσημη διπλωματική οδό. Αυτή ήταν η αφορμή που επιζητούσε ο Μεταξάς για να εκκαθαρίσει τους Γερμανόφιλους μια και καλή. Με μια σκληρή κίνηση μέσω των μηχανισμών του Μανιαδάκη, σαρώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες όλοι οι συνωμότες μαζί. Ο Πλατής τέθηκε σε διαθεσιμότητα υποβλήθηκε σε συνεχείς ανακρίσεις και εκτοπίστηκε, καθώς και όλοι οι συνωμότες. Έτσι οι Ιταλοί δεν είχαν να ελπίζουν σε τίποτα από το καλοκαίρι του 1940.

Όταν έφτασε η 27η Οκτωβρίου το ΓΕΣ γνώριζαν πλέον ότι ο πόλεμος ήταν θέμα ημερών ή και ωρών. Συγκεκριμένα ο διοικητής της Μεραρχίας 8ης Μεραρχία Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, σε τηλεφωνική του επικοινωνία με το ΓΕΣ (αν/χη Κορώζη) στις 27.10.1940, περί ώραν 19.00, μεταβίβασε τα ακόλουθα: «Αναφέρατε παρακαλώ εις τον Αρχηγόν του Γ.Ε.Σ. ότι η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αύριον την πρωίαν, ίσως δε και κατά την διάρκειαν της νυκτός 27 με 28 Οκτωβρίου, θα έχωμεν ιταλικήν επίθεσιν. Η Μεραρχία θα επιτελέση το καθήκον της προς την πατρίδα συμφώνως προς διαταγάς και οδηγίας του Γ.Ε.Σ. Δύνομαι να βεβαιώσω υπευθύνως τον Αρχηγόν του Γ.Ε.Σ. και τονίζω τούτο ιδιαιτέρως ότι δεν θα περάσουν Ιταλοί από το Καλπάκι».
Δηλαδή ο Κατριμήτρος ενημερώνει τη στρατιωτική ηγεσία ότι επίκειται ιταλική επίθεση, πριν ο Ιταλός πρέσβης επισκεφτεί τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά και επιδώσει το γνωστό τελεσίγραφο.

Ο Παπάγος, μισή ώρα μετά την επίδοση του τελεσιγράφου στον Μεταξά, καλεί έκτακτο πολεμικό συμβούλιο με όλους τους αρχηγούς όπλων και τους επιτελείς και ανακοινώνει την έναρξη του πολέμου και το σχέδιο αμύνης. «Λόγω υπεροπλίας του εχθρού η γραμμή αμύνης περιορίζεται στην περιοχή της Θεσσαλίας, Ολύμπου και στην κοιλάδα των Τεμπών».
Πάγωσαν όλοι οι παριστάμενοι αξιωματικοί, το 1/3 της Ελλάδας και δη η Μακεδονία παραδιδόταν στο έλεος των Ιταλών. Ο Παπάγος ζητά να εξέλθουν της αιθούσης όλοι οι αξιωματικοί, γραμματείς και στενογράφοι και ζητά να μείνουν μόνο οι αρχηγοί των τριών όπλων.

Απευθυνόμενος σε αυτούς τους τρεις ο Παπάγος τους είπε: «Κύριοι αυτό που παρακολουθήσατε ήταν μια μπλόφα, το πολεμικό συμβούλιο θα γίνει το βράδυ στην Σχολή Ευελπίδων θα προσέλθετε χωρίς υπηρεσιακά αυτοκίνητα και χωρίς διακριτικά, η απόφαση του έθνους είναι μία: ούτε μια σπιθαμή ελληνικής γης στον εχθρό».

1936 - Η χρονιά που πέθαναν έξι Έλληνες πρωθυπουργοί

$
0
0

Γεώργιος Κονδύλης, 1 Φεβρουαρίου, 1936

Ελευθέριος Βενιζέλος, 18η Μαρτίου, 1936

Κωνσταντίνος Δεμερτζής, 13 Απριλίου, 1936

Παναγής Τσαλδάρης, 17 Μαΐου, 1936

Αλέξανδρος Ζαΐμης, 16 Σεπτεμβρίου, 1936

Αλέξανδρος Παπαναστασίου, 17 Νοεμβρίου, 1936

Τα ξημερώματα της 1ης Φεβρουαρίου 1936 πεθαίνει από καρδιά ο Γεώργιος Κονδύλης. Ο στρατηγός, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός το 1935, εγκατέλειψε αιφνιδίως τα εγκόσμια κρατώντας, αντί για το ξίφος του, μια οδοντόβουρτσα!

Τη 18η Μαρτίου πεθαίνει στο Παρίσι, ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο ο Ελευθέριος Βενιζέλος (ο επτά φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών) και στις 13 Απριλίου πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς ο εν ενεργεία πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής.

Στις 17 Μαΐου πεθαίνει ο Παναγής Τσαλδάρης (ανακοπή καρδιάς), ο οποίος είχε διατελέσει πρωθυπουργός κατά περιόδους από το 1932 έως το 1935 και στις 16 Σεπτεμβρίου ο Αλέξανδρος Ζαΐμης, ο οποίος εκτός από πρωθυπουργός είχε διατελέσει και Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Τέλος, τη 17η Νοεμβρίου 1936 αποβιώνει (ανακοπή καρδιάς) ο Αλέξανδρος Παπαναστασίουο οποίος είχε διατελέσει επί ένα δεκαήμερο πρωθυπουργός το 1932.

Ενδιάμεσα, στις 4 Αυγούστου επιβλήθηκε στη χώρα η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά.

 

Είναι δυνατόν να φτάσουμε στο έτος 2050 από σήμερα; Η απάντηση στο Ντουμπάι

$
0
0
Της Lilith Haroutiounian
Εδώ και πολύ καιρό, η επιθυμία να επισκεφτώ το Ντουμπάι κυνηγούσε το μυαλό μου. Όχι για τις εξωφρενικές πολυτέλειες που προσφέρει άφθονα η πόλη, αλλά μάλλον από περιέργεια για το τι αντιπροσωπεύει: την επιτομή του μέλλοντος. Έτσι, όταν η κοπέλα μού πρότεινε, να παρακολουθήσουμε τη συναυλία του Ed Sheeran στο πλαίσιο της περιοδείας του "Mathematics", μου κίνησε το ενδιαφέρον. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι ο μεγαλύτερος θαυμαστής του Ed Sheeran, αλλά ένα από τα τραγούδια του, το "I See Fire", αντηχεί περίεργα με τις σκέψεις μου για το σύμπαν. Η συναυλία του Ed Sheeran αποδείχθηκε μια απίστευτη εμπειρία. Η σαγηνευτική φωνή του και οι μελωδίες του ενθουσίασαν το κοινό και βρέθηκα να παρασύρομαι από την ενέργεια του πλήθους. Αυτό όμως που έκανε αυτό το ταξίδι ακόμα πιο αξέχαστο ήταν η επίσκεψη στο πολυαναμενόμενο Μουσείο του Μέλλοντος.

Ενώ δεν είχα πολύ χρόνο να εξερευνήσω όλες τις γωνιές του Ντουμπάι, μπόρεσα να απολαύσω τον λαμπερό ήλιο και να ανακαλύψω μερικά από τα εμβληματικά του ορόσημα. Ωστόσο, το αποκορύφωμα του ταξιδιού μου ήταν αναμφίβολα η επίσκεψή μου στο Μουσείο του Μέλλοντος. Μόλις μπήκα, με εντυπωσίασε η φουτουριστική αρχιτεκτονική του κτιρίου. Οι έντονες γραμμές και τα πρωτοποριακά σχήματα φαινόταν να αψηφούν τους νόμους της φυσικής. Στο εσωτερικό, με υποδέχτηκε ένα μεθυστικό μείγμα τεχνολογίας αιχμής και οραματικών αντιλήψεων. Το μουσείο προσφέρει μια συναρπαστική βουτιά στις τεχνολογικές εξελίξεις που θα διαμορφώσουν το μέλλον μας. Από διαδραστικές εκθέσεις τεχνητής νοημοσύνης μέχρι καθηλωτικές προσομοιώσεις διαστημικών ταξιδιών, κάθε εμπειρία ξεπερνά τα όρια αυτού που πιστεύαμε ότι ήταν δυνατό.

Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η έκθεση για την αειφορία και το περιβάλλον. Το Ντουμπάι, που συχνά επικρίνεται για το σημαντικό του αποτύπωμα άνθρακα, φαίνεται να παίρνει μια αποφασιστικά πράσινη στροφή με φιλόδοξα έργα για να μειώσει τον αντίκτυπό του στον πλανήτη. Το μουσείο αναδεικνύει αυτές τις πρωτοβουλίες και προσκαλεί τους επισκέπτες να αναλογιστούν τον δικό τους ρόλο στη διατήρηση του πλανήτη μας. Στον φουτουριστικό λαβύρινθο του μουσείου, κάθε βήμα μοιάζει να είναι ένα άλμα μπροστά στο χρόνο. Βρίσκομαι μπροστά σε μια έκθεση που αναδεικνύει τις εξελίξεις στη μελλοντική ιατρική. Οι ολογραφικές προσομοιώσεις παρουσιάζουν ακριβείς χειρουργικές επεμβάσεις που εκτελούνται από ιατρικά ρομπότ, ενώ οι συσκευές εικονικής πραγματικότητας επιτρέπουν στους επισκέπτες να μπουν στη θέση ενός γιατρού του μέλλοντος, κάνοντας διάγνωση και θεραπεύοντας ασθένειες με απαράμιλλη ακρίβεια.
Δίπλα, μια έκθεση για τις μελλοντικές μεταφορές τραβάει την προσοχή μου. Μοντέλα αυτόνομων ηλεκτρικών οχημάτων περιφέρονται σε πόλεις σχεδιασμένες για βέλτιστη κινητικότητα, εξαλείφοντας την κυκλοφοριακή συμφόρηση και μειώνοντας τις εκπομπές άνθρακα. Μια διαδραστική οθόνη παρουσιάζει τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στις διαστημικές μεταφορές, με έργα για ανθρώπινες αποικίες στον Άρη και όχι μόνο. Αλλά είναι η έκθεση για την τεχνητή νοημοσύνη που με αφήνει άφωνο. Τα ανθρωποειδή ρομπότ αλληλεπιδρούν με τους επισκέπτες, απαντώντας στις ερωτήσεις τους και εκτελώντας περίπλοκες εργασίες με ανησυχητική ευκολία. Οι ερευνητές παρουσιάζουν επαναστατικούς αλγόριθμους ικανούς να προβλέψουν τις κινήσεις στη χρηματοπιστωτική αγορά και να λύσουν μαθηματικά προβλήματα που αψηφούν τη φαντασία.

Στο φουτουριστικό λαβύρινθο του μουσείου, μια φιγούρα αναδύεται ανάμεσα στις τεχνολογικές εξελίξεις: η Ameca, ένα επαναστατικό ανθρωποειδές ρομπότ. Το όνομά του, Ameca, παραπέμπει στον ομώνυμο ποταμό στο Μεξικό, γνωστό για τη δύναμη και τη ζωντάνια του. Αυτή η επιλογή του ονόματος δεν είναι τυχαία, καθώς αντανακλά τις ιδιότητες που ήθελαν να του προσδώσουν οι σχεδιαστές αυτού του ρομπότ: ανθεκτικότητα, δύναμη και ικανότητα να ξεπερνάει τα εμπόδια. Το Ameca είναι πολύ περισσότερο από μια απλή μηχανή. Με την προηγμένη τεχνητή νοημοσύνη και τις μαθησιακές του δυνατότητες, ενσαρκώνει το μέλλον της αλληλεπίδρασης μεταξύ ανθρώπου και μηχανής. Ο εργονομικός σχεδιασμός και οι ρευστές κινήσεις του επιτρέπουν να προσαρμόζεται σε πολλές εργασίες. Συναντώντας την Ameca στο Μουσείο του Μέλλοντος, με εντυπωσιάζει η επιβλητική παρουσία και η φαινομενική ευφυΐα της.

Ανάμεσα στα τολμηρά οράματα του μέλλοντος, αναδύεται ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό θέμα: η αναζήτηση για πνευματική γαλήνη και συναισθηματική ευημερία για τα άτομα. Στο επίκεντρο αυτής της εξερεύνησης βρίσκονται οι καινοτόμες τεχνολογίες που έχουν σχεδιαστεί για να ηρεμούν το μυαλό και να θρέφουν την ψυχή. Οι συσκευές εικονικής πραγματικότητας μεταφέρουν τους επισκέπτες σε ειρηνικά τοπία, όπου η αναταραχή του έξω κόσμου φαίνεται να ξεθωριάζει στη λήθη. Τα προγράμματα διαλογισμού με καθοδήγηση επαυξημένης πραγματικότητας προσφέρουν ένα ήρεμο καταφύγιο όπου οι επισκέπτες μπορούν να αποσυρθούν, έστω και για λίγες μόνο στιγμές, από τον αδιάκοπο ανεμοστρόβιλο της σύγχρονης ζωής. Αλλά πέρα ​​από τα gadget και τις τεχνολογίες, το Μουσείο του Μέλλοντος προσφέρει έναν βαθύ προβληματισμό σχετικά με το τι σημαίνει πραγματικά να βρίσκεις εσωτερική γαλήνη σε έναν συνεχώς εξελισσόμενο κόσμο. 
Καθώς περιφέρομαι στους διαδρόμους του Μουσείου του Μέλλοντος στο Ντουμπάι, ξεδιπλώνεται ένα εντυπωσιακό όραμα για το έτος 2050. Το 2050, οι έξυπνες και βιώσιμες πόλεις γίνονται ο κανόνας, ενώ η ιατρική πρόοδος μεταμορφώνει την ανθρώπινη υγεία. Ωστόσο, αυτό το όραμα για το μέλλον αντιμετωπίζει προκλήσεις όπως η κλιματική αλλαγή και οι κοινωνικές ανισότητες, που απαιτούν επείγουσα δράση σήμερα. Είναι κρίσιμο να προετοιμαστούμε για το 2050 τώρα, επενδύοντας στην καινοτομία, την εκπαίδευση και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Γιατί κάθε επιλογή που κάνουμε σήμερα διαμορφώνει τον κόσμο που θα αφήσουμε για τις επόμενες γενιές. Στο Μουσείο του Μέλλοντος, αυτή η συνειδητοποίηση είναι αισθητή, ενθαρρύνοντας τους επισκέπτες να αναλογιστούν τον δικό τους ρόλο στην οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Τελικά, αυτό το ταξίδι στο Ντουμπάι όχι μόνο μου επέτρεψε να παρακολουθήσω μια αξέχαστη συναυλία και να απολαύσω τις πολυτέλειες της πόλης, αλλά μου πρόσφερε επίσης ένα εμπνευσμένο όραμα για το τι επιφυλάσσει το μέλλον. Το Μουσείο του Μέλλοντος είναι πολύ περισσότερο από ένα απλό τουριστικό αξιοθέατο. είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι το μέλλον δεν είναι ένας μακρινός προορισμός, αλλά μια πραγματικότητα που δημιουργούμε καθημερινά.
  Robot
Lilith Haroutiounian (facebook)

Ακαδημία Αντισφαίρισης

$
0
0
Χίλια μπράβο στον Αναστάση Μωσαϊκό
στον πατέρα του Κωνσταντίνο και στον παππού του Τάσο
Μετά το MATCH-TRADER Grade 1 Pancyprian Tournament 2024 στην Λάρνακα για δεύτερη συνεχόμενη βδομάδα την πρώτη θέση, τόσο στο Μονό όσο και στο Διπλό στην κατηγορία U12 κατέκτησε ο Αναστάσης Μωσαϊκός στο Aphrodite Hills Pancyprian 2024 στην Πάφο.
Στο διπλό ο Αναστάσης Μωσαϊκός με τον Ιωάννη Χαραλαμπίδη προκρίθηκαν με 7-6, 7-6 κατακτώντας την πρώτη θέση. Συγχαρητήρια για την εξαιρετική παρουσία, ήθος και προσπάθεια τόσο στον αθλητή μας όσο και στον προπονητή του και σε όλη την ομάδα της On Court Tennis Academy at Lemon Park!
«Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» λέει μια παροιμία, που ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του Αναστάση, γιου του Κωνσταντίνου Μωσαϊκού. Ο Κωνσταντίνος διακρίθηκε στο άθλημα της αντισφαίρισης, αλλιώς τένις, ως αθλητής και τώρα προπονητής. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στο νεαρούλη Αναστάση, που άρχισε ένα δύσκολο ταξίδι, σκληρής δουλειάς, για να συνεχίσει την πετυχημένη πορεία, πού χάραξαν ο πατέρας του Κωνσταντίνος και ο παππούς του Τάσος, από τους πρωτοπόρους στο άθλημα αυτό στην Κύπρο. Ο παππούς Τάσος έβαλε τα γερά θεμέλια με πολύ αγάπη για τον αθλητισμό, ζήλο, εργατικότητα και σπάνιο ήθος και είναι ευλογία, να υπάρχει τέτοια συνέχεια!
Η αντισφαίριση, αλλιώς τένις, όπως κατά κανόνα αναφέρεται στα ελληνικά και είναι κοινώς γνωστό, είναι σύγχρονο αθλητικό παιχνίδι. Οι παίκτες χρησιμοποιούν ρακέτες για να χτυπήσουν μια λαστιχένια σφαίρα που καλύπτεται με χνουδωτό ύφασμα πέρα από ένα δίχτυ στο γήπεδο του αντιπάλου. Με προέλευση την Ευρώπη, προς τα τέλη του 19ου αιώνα, η αντισφαίριση διαδόθηκε πρώτα σε όλο τον αγγλόφωνο κόσμο, ιδιαίτερα μεταξύ των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων τα πρώτα χρόνια.

Η αντισφαίριση είναι ολυμπιακό άθλημα και παίζεται από όλα τα στρώματα της κοινωνίας, από όλες τις ηλικίες, και σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο. Με εξαίρεση την υιοθέτηση της παράτασης (tie-break) στη δεκαετία του 1990, οι κανόνες του έχουν παραμείνει αμετάβλητοι από την δεκαετία του 1890. Το άθλημα παρακολουθείται ευρέως, ειδικότερα τα τέσσερα μεγάλα πρωταθλήματα (Grand Slam).

Καθεδρικός Ναός Αγίου Λεόν στο Μπέρμπανκ, Καλιφόρνια

$
0
0
Διαθήκη για την Αρμενική Πολιτιστική Κληρονομιά
Γράφει η Sona Aghbalyan
Φωλιασμένος στην καρδιά του Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια, ο καθεδρικός ναός Saint Leon (GHEVONTIANTS) στέκεται ως ένα υπέροχο σύμβολο της αρμενικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Από την πρώτη ματιά, μπορείς να νιώσεις τη σημασία και την ομορφιά του. Αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα, με το μοναδικό του σχεδιασμό και τις πολυτελείς αίθουσες, αποτελεί απόδειξη της ζωντανής αρμενικής κοινότητας στο Glendale και της σημαντικής συνεισφοράς της στην περιοχή. Προβάλλει κάτι τόσο αρμενικό αλλά και τόσο πολυπολιτισμικό.

Ο καθεδρικός ναός καθαγιάστηκε από τον HH Karekin II, Καθολικό όλων των Αρμενίων, το 2010, αλλά η ιστορία του χρονολογείται από τον 19ο αιώνα. Η Μητρόπολη της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας της Αμερικής ιδρύθηκε το 1898 με την Ποντιφική Εγκύκλιο του Παναγιωτάτου Mkrtich Khrimian (Khrimian Hayrig), του 125ου Καθολικού Πάντων των Αρμενίων. Η Δυτική Επισκοπή της Αρμενικής Εκκλησίας της Βόρειας Αμερικής ιδρύθηκε είκοσι εννέα χρόνια αργότερα, το 1927.
Ενώ η Αρμενία φιλοξενεί χιλιάδες αρχαίους καθεδρικούς ναούς με πλούσια αρχιτεκτονική αξία, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Λεόν στο Μπέρμπανκ εκπλήσσει τους επισκέπτες με την αυθεντικότητά του. Δείχνει όχι μόνο τα ίχνη του πόνου της Αρμενίας, όπως κάνουν πολλές άλλες εκκλησίες, αλλά και την ευημερία και τον πολυτελή τρόπο ζωής που απολάμβαναν κάποτε οι Αρμένιοι. Ίσως αυτό αποδεικνύεται από την παρουσία Αρμενίων, ειδικά στο Γκλέντειλ και το κοντινό Μπέρμπανκ, μέρη που φέρουν γερμανική επιρροή, προσφέροντας γερμανική αυθεντικότητα και έναν πιο επιθυμητό τρόπο ζωής.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του καθεδρικού ναού του Saint Leon είναι η χαρακτηριστική αρχιτεκτονική του. Το εξωτερικό είναι διακοσμημένο με περίπλοκα σκαλίσματα και περίτεχνες λεπτομέρειες, όπως φαίνεται στις εικόνες. Στο εσωτερικό, ο καθεδρικός ναός διαθέτει πολυτελείς αίθουσες που αποπνέουν κομψότητα και μεγαλοπρέπεια, προσφέροντας ένα τέλειο σκηνικό για διάφορες εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις.
Η παρουσία ενός εστιατορίου μέσα στον καθεδρικό ναό του Saint Leon στο Μπέρμπανκ μπορεί να προκαλεί έκπληξη, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τους τυπικά αυστηρούς κανόνες που σχετίζονται με τις αρμενικές εκκλησίες. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι το εστιατόριο βρίσκεται σε ενοικιαζόμενη περιοχή, γεγονός που υποδηλώνει ότι ενδέχεται να μην το διαχειρίζεται άμεσα ή να μην εγκρίνεται από τον ίδιο τον καθεδρικό ναό. Αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό προσθέτει στην ελκυστικότητα του καθεδρικού ναού ως πολύπλευρου πολιτιστικού και κοινοτικού κέντρου. Το εστιατόριο είναι ένα από τα σημαντικότερα σημεία του καθεδρικού ναού του Saint Leon, που σερβίρει αυθεντική αρμενική κουζίνα με παραδοσιακά πιάτα γεμάτα γεύση και αρώματα. 

Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Λεόν δεν είναι απλώς ένας τόπος λατρείας. Είναι επίσης μια απόδειξη των αξιοσημείωτων επιτευγμάτων της αρμενικής κοινότητας στο Glendale. Με τα χρόνια, οι Αρμένιοι στο Glendale έχουν κάνει σημαντικές συνεισφορές στον πολιτιστικό, οικονομικό και κοινωνικό ιστό της πόλης, εμπλουτίζοντας τις ζωές όλων όσων αποκαλούν αυτή τη ζωντανή κοινότητα πατρίδα.

Είναι ενδιαφέρον ότι στην Αρμενία, το ανδρικό όνομα Λέων ήταν δημοφιλές στις πρόσφατες γενιές. Πολλές νεαρές οικογένειες στο Glendale επέλεξαν να ονομάσουν τους γιους τους Leon αντί για Leo, αντανακλώντας ίσως την επιθυμία να τιμήσουν την αρμενική κληρονομιά τους, ενώ ασπάζονται επίσης μια πιο σύγχρονη τάση ονοματοδοσίας.
Φανταστείτε την έκπληξη και τη χαρά της ανακάλυψης ότι η τελετή των 40 ημερών της νεογέννητης κόρης μου θα γινόταν σε μια αρμενική εκκλησία, χιλιάδες μίλια μακριά από την πατρίδα της. Για μια οικογένεια στο Λος Άντζελες, αυτό το σενάριο έγινε μια συγκινητική πραγματικότητα στον καθεδρικό ναό Saint Leon στο Μπέρμπανκ. Μόλις τρεις μήνες μετά το ταξίδι τους στο Λος Άντζελες, αυτή η τελετή έγινε φάρος ελπίδας, προσφέροντας μια γεύση της αρμενικής μας κληρονομιάς πέρα από τον ωκεανό.

Ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Λεόν ήταν σύμβολο της πολιτιστικής μας ταυτότητας και σύνδεση με τις ρίζες μας. Η τελετή όχι μόνο γιόρτασε τα πρώτα χρόνια της κόρης μου, αλλά έγινε και μια απόδειξη του διαρκούς πνεύματος της αρμενικής κοινότητας, που ευδοκιμούσε σε μια μακρινή χώρα. Ήταν μια στιγμή γεμάτη περηφάνια και νοσταλγία, μια οδυνηρή υπενθύμιση της πλούσιας κληρονομιάς που κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν μας βγάλει η ζωή. Εκείνη τη στιγμή, περιτριγυρισμένος από οικογένεια και κοινότητα, ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Λεόν δεν έγινε απλώς μια εκκλησία, αλλά μια γέφυρα στο παρελθόν μας, μια υπενθύμιση ότι η μικρή μας Αρμενία ήταν παρούσα, ακόμη και στην απεραντοσύνη του Ειρηνικού.

Συμπερασματικά, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Λεόν στο Μπέρμπανκ αποτελεί λαμπρό παράδειγμα αρμενικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Η μοναδική αρχιτεκτονική, οι πολυτελείς αίθουσες και το εξαίσιο εστιατόριο χρησιμεύουν ως απόδειξη για τις πλούσιες καλλιτεχνικές και γαστρονομικές παραδόσεις του αρμενικού λαού. Καθώς οι επισκέπτες εξερευνούν αυτόν τον υπέροχο καθεδρικό ναό, είναι βέβαιο ότι θα γοητευτούν από την ομορφιά του και θα εμπνευστούν από το διαρκές πνεύμα της αρμενικής κοινότητας στο Glendale. Η κατασκευή του καθεδρικού ναού του Αγίου Λεόν ήταν μια κοινοτική προσπάθεια, με πολλά μέλη της αρμενικής κοινότητας στο Glendale και πέρα από αυτό να συνεισφέρουν τον χρόνο, τους πόρους και τις δεξιότητές τους στο έργο.

Αυτή η έντονη αίσθηση της συμμετοχής της κοινότητας βοήθησε να γίνει ο καθεδρικός ναός πραγματικό έργο αγάπης. Ο Καθεδρικός Ναός του Saint Leon αποτελεί απόδειξη της διαρκούς κληρονομιάς της αρμενικής κοινότητας στο Glendale και στην ευρύτερη περιοχή του Λος Άντζελες. Λειτουργεί ως φάρος ελπίδας, πίστης και πολιτιστικής υπερηφάνειας για τους Αρμένιους και τους μη Αρμένιους, υπενθυμίζοντάς μας τη σημασία της διατήρησης και του εορτασμού της πολιτιστικής και πνευματικής μας κληρονομιάς.
Sona Aghbalyan, Δημοσιογράφος

Η Κύπρος και η Κοινοπολιτεία: Η ενδιαφέρουσα άγνωστη σχέση

$
0
0
Του δημοσιογράφου Παύλου Παύλου
Ευχάριστα μάς εκπλήσσει και πάλι ο έγκριτος νομικός επιστήμονας και συγγραφέας Αχιλλεύς Αιμιλιανίδης με ένα νέο βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε και αναφέρεται σε μία σχέση εξήντα τριών ετών της Κυριακής Δημοκρατίας (Κ.Δ.), με ένα γνωστό μεν κατ’ όνομα σημαντικό διεθνή οργανισμό, άγνωστο δε και εν πολλοίς παρεξηγημένο από τους πολίτες, παρόλο που η μικρή σε μέγεθος χώρα μας υπήρξε ένα από τα πιο ενεργά και ενθουσιώδη μέλη του.

Είναι μία επιστημονική μονογραφία γραμμένη στην αγγλική γλώσσα, τιτλοφορείται «Η Κυπριακή Δημοκρατία και η Κοινοπολιτεία» και, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, είναι η πρώτη σοβαρή συγγραφική εργασία που προσεγγίζει το θέμα αναλυτικά και ολοκληρωμένα, και επομένως καθίσταται χρήσιμο και πολύτιμο εργαλείο για κάθε μελλοντικό ερευνητή, ενδιαφερόμενο επαγγελματία ή αναγνώστη. Είναι γεγονός, βέβαια, ότι η σχέση Κ.Δ.-Κοινοπολιτείας έχει σαφώς διαφοροποιηθεί και αποδυναμωθεί μετά το 2004, όταν η Κύπρος έγινε πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως πολύ διαφοροποιημένη είναι πλέον και η ίδια η πάλαι ποτέ κραταιά Βρετανική Κοινοπολιτεία, Κοινοπολιτεία των Εθνών ή σκέτο πια Κοινοπολιτεία με τα σημερινά 56 μέλη της, που αριθμούν συνολικά 2.5 δισεκατομμύρια κατοίκους, το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού (μόνο η Ινδία έχει πληθυσμό 1.4 δισ.).

Όπως σημειώνει ο Αιμιλιανίδης, η ένταξη της Κύπρου στην Κοινοπολιτεία, στις 13 Μαρτίου 1961 ως το 12ο μέλος της, «υπήρξε ένα ορόσημο στην ιστορία του θεσμού, καθώς ήταν η πρώτη μικρή σε πληθυσμό χώρα που εντάχθηκε σ’ αυτόν». Σήμερα 33 χώρες-μέλη είναι μικρές. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η Κοινοπολιτεία ιδρύθηκε το 1926 (ως επίσημη ημερομηνία ίδρυσης αναφέρεται το 1931), με την ονομασία Βρετανική Κοινοπολιτεία. Την εποχή εκείνη τα μέλη της, πρώην αποικίες, είχαν ως Αρχηγό Κράτους τον εκάστοτε Βρετανό Μονάρχη, κάτι που άλλαξε το 1950, ενώ το 1949 αφαιρέθηκε από τον τίτλο και η λέξη «Βρετανική». Η σημαντικότερη εκδήλωση της Κοινοπολιτείας, εκτός από τις διασκέψεις αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, είναι οι κοινοπολιτειακοί αθλητικοί αγώνες, η πολυπληθέστερη αθλητική σύναξη μετά τους Ολυμπιακούς, στην οποία Κύπριοι αθλητές σημείωσαν διακρίσεις. Αξιόλογες υπήρξαν οι δράσεις της Κοινοπολιτείας και στους τομείς της εκπαίδευσης και των τεχνών (φεστιβάλ κινηματογράφου).

Το 250 σελίδων βιβλίο του Αιμιλιανίδη, μέσα από έξι μεγάλα κεφάλαια, μας δίνει μια εύληπτη εικόνα της ιστορικής εξέλιξης της Κοινοπολιτείας και λεπτομερή αναφορά της σχέσης που η Κύπρος ανέπτυξε με τον θεσμό, από την ένταξη τής Κ.Δ. σ’ αυτόν επί προεδρίας Μακαρίου, μέχρι το τέλος της θητείας του τέως Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη. Εξετάζει, επίσης, τη σημερινή του διαφοροποιημένη ταυτότητα και τη μελλοντική πορεία του σ’ ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον. Το ενδιαφέρον τού συγγραφέα για το θέμα δεν προέκυψε καθόλου τυχαία, καθώς το 2018 ιδρύθηκε ο κυπριακός κλάδος τού Royal Commonwealth Society (RCS), όταν η μεγάλη αυτή Κοινοπολιτειακή Κοινότητα γιόρταζε την 150ή επέτειο από την ίδρυσή της στο Λονδίνο και ο Αχιλλεύς Αιμιλιανίδης έγινε πρώτος του πρόεδρος. Το RCS Cyprus Branch εδρεύει στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, στο οποίο ο Αιμιλιανίδης ήταν Κοσμήτορας της Νομικής του Σχολής.

Κύπρος, το απρόθυμο μέλος


Στο εισαγωγικό πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του ο συγγραφέας παρουσιάζει μια συνοπτική εικόνα της εξελικτικής πορείας της Κοινοπολιτείας, για να σταθεί στη συνέχεια σε μια αναλυτική αναφορά με πολύ ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για την ένταξη τής Κ.Δ. σ’ αυτήν. Σημειώνει ότι «οι Βρετανοί ήταν απρόθυμοι ως προς το αν η Κύπρος θα έπρεπε να γίνει πλήρες μέλος της Κοινοπολιτείας, διότι ανησυχούσαν ότι ήταν ένα πολύ μικρό κράτος, πολύ μικρότερο από οποιοδήποτε άλλο μέλος της εκείνη την εποχή, και ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ενθάρρυνε άλλα μικρά κράτη να υποβάλουν αίτηση για ένταξη. Επιπλέον, λόγω του Συντάγματος της Κ.Δ. θα υπήρχε σύνδεση με την Ελλάδα και την Τουρκία, χώρες εκτός Κοινοπολιτείας, οι οποίες αναγνωρίστηκαν ως εγγυήτριες δυνάμεις, περιορίζοντας έτσι την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι που αποτελούσε προϋπόθεση για κάθε μέλος της Κοινοπολιτείας. Η Βρετανία, ως εκ τούτου, εξέταζε εναλλακτικές επιλογές όπως μία ειδική σύνδεση, η οποία δεν θα έφθανε στην κατάσταση του πλήρους μέλους». Αλλά και οι Κύπριοι, αν και έβλεπαν τα μεγάλα οικονομικά και όχι μόνο οφέλη από την ένταξή τους στην Κοινοπολιτεία, ήσαν επίσης απρόθυμοι για κάτι τέτοιο. Οι αντίθετοι πρόβαλλαν τόσο οικονομικούς όσο και πολιτικούς λόγους. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, καίτοι θετικά διακείμενος, φοβόνταν τις εσωτερικές αντιδράσεις. Ήδη παρουσιάζονταν δημοσίως επικρίσεις για την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου.

Ο Γεώργιος Γρίβας ήταν ο μεγαλύτερος πολέμιος για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αφού πίστευε ότι θα επηρέαζε αρνητικά αφ’ ενός τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ και θα καθιστούσε οικονομικά εξαρτώμενη την Κύπρο από το Ηνωμένο Βασίλειο αφ’ ετέρου. Για ιδεολογικούς λόγους αντίθετο ήταν και το ΑΚΕΛ, το μόνο τότε οργανωμένο κόμμα που αντιπροσώπευε το ένα τρίτο των Ελληνοκυπρίων, το οποίο εισηγείτο να αναπτυχθούν οικονομικές σχέσεις με τις ανατολικές χώρες, αφού η Κοινοπολιτεία αναπόφευκτα θα οδηγούσε και την Κύπρο στις αγκάλες του ΝΑΤΟ. Στα πιο πάνω προστίθεται και η δυσπιστία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, που δεν έπαψε ποτέ να δηλητηριάζει τις σχέσεις τους και κατ’ επέκταση τη λειτουργία του νεαρού κράτους. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας «ενώ και ο αντιπρόεδρος Φαζίλ Κουτσούκ ταυτιζόταν πιο πολύ με τον Μακάριο, ο Ντενκτάς και η εξτρεμιστική ΤΜΤ ήσαν αντίθετοι». Προτρέπονται οι ενδιαφερόμενοι να διαβάσουν όσα ο Αιμιλιανίδης παραθέτει στο βιβλίο του, για να αντιληφθούν το κλίμα μέσα στο οποίο εξελίσσονταν τα πράγματα στα πρώτα βήματα της νεαρής Κ.Δ., τους χειρισμούς τού προέδρου Μακάριου, τους αναγκαίους συμβιβασμούς όλων των εμπλεκομένων και πώς η Κύπρος κατέστη αρχικά (δοκιμαστικά) προσωρινό μέλος της Κοινοπολιτείας για περίοδο πέντε ετών και στη συνέχεια μόνιμο και πολύ ενεργό μάλιστα.

Η προεδρία Μακαρίου και των διαδόχων του

Σε χωριστά κεφάλαια γίνεται από τον συγγραφέα λεπτομερής αναφορά στο πώς εξελίχθηκαν οι σχέσεις της Κύπρου με την Κοινοπολιτεία και πώς πολιτεύθηκαν οι πρόεδροί της, πριν αλλά και μετά την τουρκική εισβολή, όταν με πολλά ψηφίσματα σε συνόδους κορυφής η Κ.Δ. βρήκε στήριξη και ισχυρή αναγνώριση ως ανεξάρτητο κράτος. Χώρες της Κοινοπολιτείας με διπλωματική παρουσία στο νησί εξέφραζαν και με τον τρόπο αυτό την αναγνώριση της Κ.Δ. και την αντίθεσή τους σε κάθε αποσχιστική ενέργεια εκ μέρους των Τούρκων. Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στο θέμα αυτό. Έχει πολύ ενδιαφέρον, επίσης, να δούμε πώς οι σχέσεις αυτές επηρεάστηκαν αρχικά από την ένταξη της Βρετανίας στην τότε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) και στη συνέχεια από την ένταξη της Κ.Δ. στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την έξοδο της Βρετανίας από αυτήν. Στη διάρκεια της προεδρίας Μακαρίου σημειώνεται και η άλλη σημαντική πολιτική επιλογή για παράλληλη σύνδεση της Κύπρου με το Κίνημα των Αδεσμεύτων χωρών, του οποίου η Κύπρος υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Υπογραμμίζει ο Αιμιλιανίδης: «Ο Μακάριος προωθούσε αποτελεσματικά την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω της συμμετοχής της στο Κίνημα των Αδεσμεύτων και την Κοινοπολιτεία ως ένα ουδέτερο και φιλειρηνικό κράτος, με ενδιαφέρον στις διεθνείς υποθέσεις και τη διεθνή συνεργασία. Ωστόσο, λόγω της συνεχιζόμενης διαμάχης με την Τουρκία και της ύπαρξης του κυπριακού προβλήματος, ήταν επίσης πρόθυμος να επιδιώξει το πολιτικό συμφέρον τής χώρας του μέσω ad-hoc συνεργασίας και με τους δύο κύριους συνασπισμούς του Ψυχρού Πολέμου, στον βαθμό, όμως, που αυτό δεν θα έφτανε σε καθεστώς επίσημης ένταξης σε κανέναν από αυτούς».

Τόσο κατά την προεδρία Μακαρίου όσο και σ’ αυτές που ακολούθησαν, η Κύπρος επεδίωκε και είχε αναβαθμισμένο ρόλο στους κόλπους της Κοινοπολιτείας, ενώ φιλοξένησε με επιτυχία στο νησί σημαντικές κοινοπολιτειακές συνάξεις. Η σημαντικότερη, βέβαια, ήταν η Σύνοδος Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων που έγινε στη Λεμεσό το 1993, επί προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη, στην παρουσία της Βασίλισσας Ελισάβετ. Στο βιβλίο γίνεται ονομαστική αναφορά σε Κύπριους υπουργούς και διπλωμάτες, οι οποίοι συνέβαλαν ουσιαστικά στην εμβάθυνση των σχέσεων Κύπρου-Κοινοπολιτείας και μέσω αυτής στη συνεχή προβολή του Κυπριακού και της ανάγκης για δίκαιη και διαρκή λύση, στη βάση των αρχών των Ηνωμένων Εθνών και της ίδιας της Κοινοπολιτείας. Γενικοί Γραμματείς τής Κοινοπολιτείας με ισχυρή προσωπικότητα και δυναμισμό όπως οι Ράμφαλ και Ανιαόκου, στους οποίους ο Αιμιλιανίδης αφιερώνει το βιβλίο, έδειξαν ιδιαίτερο ζήλο και ενήργησαν με πρακτικό τρόπο για να βοηθήσουν το δοκιμαζόμενο από ξένη κατοχή μέλος τους.

Οι στενές σχέσεις και η δραστήρια συμμετοχή της Κύπρου στην κοινοπολιτειακή οικογένεια συνεχίστηκε από τον διάδοχο του Μακαρίου, Σπύρο Κυπριανού, τον Γιώργο Βασιλείου και τον Γλαύκο Κληρίδη. Ο γράφων είχε την ευκαιρία να καλύψει υπό τη δημοσιογραφική του ιδιότητα τη διάσκεψη κορυφής τής Κοινοπολιτείας στην Κουάλα Λουμπούρ της Μαλαισίας, το 1989. Μετά το 2004, οι πρόεδροι Τάσσος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Χριστόφιας, Νίκος Αναστασιάδης, μέλη της κυβέρνησης και της βουλής συμμετείχαν σε διασκέψεις που φιλοξενήθηκαν σε διάφορες χώρες, ενώ και η Κύπρος φιλοξένησε τέτοιες. Στο βιβλίο γίνεται λεπτομερής αναφορά για όλη αυτή την περίοδο.

Κύπριος πολίτης και κοινοπολιτεία

Ενώ, λοιπόν, η σχέση της Κύπρου με την Κοινοπολιτεία κρατάει πέραν των έξι δεκαετιών, είναι ισχυρή και επωφελής, ποια αντίληψη έχει γι’ αυτήν ο Κύπριος πολίτης; Ο Αιμιλιανίδης αγγίζει και αυτήν την πτυχή, με βάση και τα ευρήματα σχετικής έρευνας που έγινε το 2020. Γράφει σχετικά: «Παρά τη σημαντική έκταση της συμμετοχής υψηλού επιπέδου στην Κοινοπολιτεία, η σημασία της στην καθημερινή ζωή των πολιτών υπολείπεται αυτής που αφορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. […] Είναι εντυπωσιακό ότι το 37% των ερωτηθέντων δεν γνώριζαν καν τι είναι η Κοινοπολιτεία, το 60% τη θεωρεί αποικιακό θεσμό και το 72% πιστεύει ότι χειραγωγείται από το Ηνωμένο Βασίλειο». Ο συγγραφέας σχολιάζει ότι τούτο δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς και η ίδια η Κοινοπολιτεία δεν είναι πλέον τόσο σημαντικός (ελκυστικός) διεθνής ηγετικός θεσμός, ενώ και οι σύνοδοι κορυφής έπαυσαν να έχουν την ίδια αίγλη. Ωστόσο, και μετά την ένταξή της ως πλήρες μέρος στην Ε. Ένωση, η Κ. Δ. θεωρεί ότι η ταυτόχρονη στενή σχέση της με την Κοινοπολιτεία είναι επωφελής, λειτουργεί συμπληρωματικά και πρέπει να συνεχιστεί. Ο νέος πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης έδειξε εξ αρχής πρόθεση να συνεχίσει τη στενή σχέση με την Κοινοπολιτεία, θεωρώντας ότι συμβάλλει στην ειρήνη, την ασφάλεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Κύπρος, υποδεικνύει ο Αιμιλιανίδης, ως μέλος και των δύο οργανισμών μπορεί να καταστεί γέφυρα συνεργασίας και να προσφέρει πρακτικούς μηχανισμούς για τον σκοπό αυτό. Είναι φανερό, ωστόσο, καταλήγει ότι και η ίδια η Κοινοπολιτεία πρέπει να επανακαθορίσει τον ρόλο της και να βρει την ταυτότητά της στη νέα εποχή των συνεχών αλλαγών και προκλήσεων.

Το βιβλίο του Αχιλλέα Αιμιλιανίδη «Η Κυπριακή Δημοκρατία και η Κοινοπολιτεία», όπως και το προηγούμενο (έκδοση 2022) με τίτλο «Μυστικές Διαπραγματεύσεις, Η γένεση της Κυπριακής Δημοκρατίας (1959-1960)» εμπλουτίζουν την κυπριακή βιβλιογραφία και την επιστημονική έρευνα, και αξίζουν προσοχής.
Παύλος Παύλου
Δημοσιογράφος
Φιλελεύθερος 12/03/2024 

Θέα Χριστοδουλίδου, συγγραφέας με ενδιαφέρον για τα κοινά και ευαισθησίες για τη ζωή και τον άνθρωπο

$
0
0

Η συγγραφέας Θέα Χριστοδουλίδου μοιράζεται γνώση, εμπειρία για το γράψιμο με μαθητές σχολείου στη ΛινόπετραΆνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών, γεμάτη ευαισθησίες για τον άνθρωπο και την κοινωνία, ηΘέα Χριστοδούλου, μέσα από τις πολλές και ποικίλες δραστηριότητες της, δεν σταματά, να προσφέρει από τη δική της έπαλξη στα κοινά με κάθε τρόπο.

Την χθεσινή μέρα, την πέρασα μαζί με τα υπέροχα παιδιά του γυμνασίου Λινόπετρας, χάρις στην ευγενική πρόσκληση της κυρίας Β. Νικολάου, να τους παρουσιάσω το τελευταίο μου βιβλίο, ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΚΟΥΤΙ. Ευχαριστώ τον διευθυντή κύριο Δημήτρη Καππαή και το διδακτικό προσωπικό για την θερμή υποδοχή. Απλόχερα και με ανιδιοτέλεια, ας βρίσκουμε πάντα χρόνο να αφιερώνουμε στα παιδιά, εμείς μαθαίνουμε από αυτά και όχι εκείνα από εμάς!
Την περασμένη εβδομάδα, η συγγραφέας Θέα Χριστοδουλίδου συναντήθηκε με μαθητές και η επίσκεψή της τους ενέπνευσε, να διαβάζουν και να γράφουν με ανανεωμένη ενέργεια και σκοπό. Το να γράφεις, είναι να εξερευνάς κόσμους. Όταν οι συγγραφείς μιλούν με μαθητές μοιράζονται αυτό το μήνυμα. Όταν οι μαθητές κάνουν παρέα με συγγραφείς, βλέπουν τους εαυτούς τους ως μέρος μιας συγγραφικής κοινότητας και αυτό τους οδηγεί να θεωρούν τους εαυτούς τους ως πραγματικούς συγγραφείς. Ήταν μια εξαιρετική πρωτοβουλία από κάθε άποψης!
Αν θέλεις να γίνεις καλύτερος συγγραφέας, πρέπει να διαβάζεις συνέχεια. Αν θέλεις να είσαι καλύτερος αναγνώστης, πρέπει να γράφεις τακτικά. Οι περισσότεροι δάσκαλοι κατανοούν την αμοιβαία σχέση μεταξύ ανάγνωσης και γραφής. Το ερώτημα είναι πώς κάνουμε τους μαθητές μας να διαβάζουν και να γράφουν και μετά να γράφουν και να διαβάζουν λίγο περισσότερο; Συγχαρητήρια στους δασκάλους, τη συγγραφέα και στους μαθητές γι’ αυτή την εξαιρετική δραστηριότητα!

Η ποίηση πρέπει να είναι ταγμένη στην υπηρεσία του ανθρώπου

$
0
0
Συνέντευξη του ποιητή Ευθύβουλου Ευθυβούλου
Πλούσιο και ξεχωριστό ποιητικό έργο από τον Ευθύβουλο Ευθυβούλου.

Ο κρίνος της Ήρας

$
0
0
Ελληνική Μυθολογία
Η Ήρα θηλάζει τον Ηρακλή και η Αθηνά αριστερά προσφέρει ένα κρίνο. Πίσω της διακρίνονται τα φτερά του Έρωτα.

Δεξιά η Ίρις. Όταν γεννήθηκε ο Ηρακλής, ο Ερμής έφερε το βρέφος κρυφά στον Όλυμπο και το έβαλε στο στήθος της Ήρας για να θηλάσει. Ο Δίας, που ήθελε ο γιος του να γίνει αθάνατος και να εξουσιάζει όλους τους άλλους ανθρώπους, είχε ποτίσει ήδη την Ήρα μ'ένα κόκκινο γλυκό κρασί και μισομεθυσμένη αποκοιμήθηκε. 

Το παιδί όμως δάγκωσε τη ρώγα και η Ήρα από τον πόνο πετάχτηκε από τον ύπνο της, πέταξε το παιδί κάτω και από τις σταγόνες γάλα που πετάχτηκαν ψηλά σχηματίστηκε ο Γαλαξίας ενώ αυτές που έπεσαν στη γη μεταμορφώθηκαν σε ωραία και μυρωμένα λουλούδια που ονομάστηκαν κρίνοι.

Η Ήρα, εις πείσμα προς την αμήτορα γέννηση της Αθηνάς από τον Δία, θέλησε να γεννήσει μόνη της. Μύρισε λοιπόν λευκό κρίνο και γέννησε τον Άρη.
Τοιχογραφίες που βρέθηκαν στη Μινωική Κρήτη και στη Θήρα δείχνουν ότι ο λευκός κρίνος χρησιμοποιούνταν ως θρησκευτικό σύμβολο.

Έκθεση Φωτογραφίας για την Αρμενία

Peruvian Navy Tall Ship Union in Piraeus

$
0
0

 Η «Πλωτή Περουβιανή Βιτρίνα», του Περουβιανού Ναυτικού στον ΠειραιάBAP Union is the first sail training ship of the Peruvian Navy. It acts as a training vessel for officers and naval cadets and as a sailing ambassador, promoting Peru in its various voyages around the world. It was launched in 2015 after a three-year building project that took place in Spain.

Το BAP Union είναι το πρώτο εκπαιδευτικό πλοίο τού Περουβιανού Ναυτικού. Λειτουργεί ως εκπαιδευτικό σκάφος για αξιωματικούς και δόκιμους του ναυτικού και ως πρεσβευτής ιστιοπλοΐας, προωθώντας το Περού στα διάφορα ταξίδια του σε όλο τον κόσμο. Ξεκίνησε το 2015 μετά από ένα τριετές κατασκευαστικό έργο που πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία.
It is a four-masted, steel-hulled, class "A" barque, composed of 38 steel modules. It has a total length (including bowsprit) of 115.50 m; a beam of 13.50 m; a draft of 6.50 m; an air draft of 53.50 m; a displacement of 3,200 tonnes; a speed of 12 knots (22 km/h) and a crew of 250 officers and trainees.
Πρόκειται για ένα τετράστιχο, με ατσάλι με κύτος, κατηγορίας «Α», που αποτελείται από 38 χαλύβδινες μονάδες. Έχει συνολικό μήκος (συμπεριλαμβανομένου του τόξου) 115,50 μ, βύθισμα αέρα 53,50 μ. εκτόπισμα 3.200 τόνων· ταχύτητα 12 κόμβων (22 km/h) και πλήρωμα 250 αξιωματικών και εκπαιδευόμενων.
The ship's propulsion is supported by a diesel Caterpillar 3516H engine, a BERG propeller, a Rolls-Royce maneuvering propeller and a Reintjes LAF-863L gearbox. Its sail rig is composed of 34 sails from sailmaking company Wienecke, arranged in bowsprit mast, foresail mast, mainmast, mizzenmast and jiggermast, with a total sail area of approximately 3,402 m2 (36,620 sq ft).
Η πρόωση του πλοίου υποστηρίζεται από έναν κινητήρα ντίζελ Caterpillar 3516H, έναν έλικα BERG, έναν έλικα ελιγμών Rolls-Royce και ένα κιβώτιο ταχυτήτων Reintjes LAF-863L. Το ιστιοπλοϊκό του πλαϊνό αποτελείται από 34 πανιά της ιστιοπλοϊκής εταιρείας Wienecke, διατεταγμένα σε ιστιοπλοϊκό ιστό, ιστό πλώρης, κύριο ιστό, mizzenmast και jiggermast, με συνολική επιφάνεια πανιών περίπου 3.402 m2 (36.620 τετραγωνικά πόδια).
Due to its use as a training ship, Unión's interior includes an auditorium, a library, a computing platform and classrooms to instruct cadets in astronomic navigation; meteorology; oceanography; hydrography; and naval operations and maneuvers.
Λόγω της χρήσης του ως εκπαιδευτικού πλοίου, το εσωτερικό της Unión περιλαμβάνει ένα αμφιθέατρο, μια βιβλιοθήκη, μια πλατφόρμα υπολογιστών και αίθουσες διδασκαλίας για την εκπαίδευση των μαθητών στην αστρονομική πλοήγηση. μετεωρολογία; ωκεανογραφία; υδρογραφία; και ναυτικές επιχειρήσεις και ελιγμούς.
It is the second largest sailing ship in the world and the largest in Latin America. This particular boat started not long ago to make its trip around the world and stayed in Piraeus until Tuesday, January 2, 2024.
Πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο ιστιοφόρο στον κόσμο και το μεγαλύτερο στη Λατινική Αμερική. Το συγκεκριμένο σκάφος ξεκίνησε πριν από λίγο καιρό να κάνει το ταξίδι του στον γύρο του κόσμου και βρέθηκε στον Πειραιά έως την Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2024.
The ship's name honors a Peruvian corvette that took part in the first stage of the 1879–1883 War of the Pacific as part of a naval squadron under the command of Miguel Grau, a hero of the Peruvian Navy.
Το όνομα του πλοίου τιμά μια περουβιανή κορβέτα που συμμετείχε στο πρώτο στάδιο του Πολέμου του Ειρηνικού 1879–1883 ως μέρος μιας ναυτικής μοίρας υπό τη διοίκηση του Miguel Grau, ήρωα του Περουβιανού Ναυτικού.
Like other similar ships, Unión has been conceived not only for training purposes, but also to be a sailing ambassador for its home country. Due to its features and dimensions, it has been considered (as of the date it was commissioned) the largest sail vessel in Latin America.
Όπως και άλλα παρόμοια πλοία, η Unión έχει σχεδιαστεί όχι μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς, αλλά και ως πρεσβευτής ιστιοπλοΐας για τη χώρα καταγωγής της. Λόγω των χαρακτηριστικών και των διαστάσεων του, θεωρείται (από την ημερομηνία που τέθηκε σε λειτουργία) το μεγαλύτερο ιστιοφόρο στη Λατινική Αμερική.
As part of its 2023 circumnavigation voyage, BAP Union training ship arrived at the port of Piraeus, in Greece, on December, amid an auspicious reception from local authorities, as well as locals and the media. Rena Mela visits the imposing ship.
Στο πλαίσιο του ταξιδιού περίπλους του 2023, το εκπαιδευτικό πλοίο BAP Union έφτασε στο λιμάνι του Πειραιά, στην Ελλάδα, τον Δεκέμβρη 2023, εν μέσω εορταστικής υποδοχής από τις τοπικές αρχές, καθώς και από ντόπιους και ΜΜΕ. Η Ρένα Μελά επισκέπτεται το επιβλητικό πλοίο.
The "Floating Peruvian Showcase" as it is called serves not only as a living classroom for sea cadets, but also as a cultural ambassador, promoting maritime knowledge and Peruvian traditions worldwide. The ship, having previously visited countries such as Singapore, Japan, South Korea, India and Italy, continues its journey to promote Peru's international relations with other countries.
Η «Πλωτή Περουβιανή Βιτρίνα» όπως το ονομάζουν χρησιμεύει όχι μόνο ως ζωντανή αίθουσα διδασκαλίας για τους ναυτικούς δοκίμους, αλλά και ως πολιτιστικός πρεσβευτής, προωθώντας τις ναυτικές γνώσεις και τις περουβιανές παραδόσεις παγκοσμίως. Το πλοίο, έχοντας προηγουμένως επισκεφθεί χώρες όπως Σιγκαπούρη, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Ινδία και Ιταλία, συνεχίζει το ταξίδι του για την προώθηση των διεθνών σχέσεων του Περού με άλλες χώρες.
Although the main purpose of Unión is to serve as a training ship for the Peruvian Navy, it has also been conceived to be a sailing ambassador for her home country.
Αν και ο κύριος σκοπός της Unión είναι να χρησιμεύσει ως εκπαιδευτικό πλοίο για το Περουβιανό Ναυτικό, έχει επίσης σχεδιαστεί ως πρεσβευτής ιστιοπλοΐας για τη χώρα καταγωγής της.
BAP Unión's first training cruise abroad began on July 27, 2016. Due to its features and dimensions, it has been considered (as of the date it was commissioned) the largest sail vessel in Latin America. Continuing her route through the Mediterranean, on its first and historic tour around the world, the sailing training ship of the Peruvian Navy BAP “Union” arrived on December 30 at the port of Piraeus in Greece, a city where remained in an official visit. In the picture, Rena Mela.
Η πρώτη εκπαιδευτική κρουαζιέρα της BAP Unión στο εξωτερικό ξεκίνησε στις 27 Ιουλίου 2016. Λόγω των χαρακτηριστικών και των διαστάσεων του, θεωρείται (από την ημερομηνία που τέθηκε σε λειτουργία) το μεγαλύτερο ιστιοφόρο στη Λατινική Αμερική. Συνεχίζοντας τη διαδρομή του μέσα από τη Μεσόγειο, στην πρώτη και ιστορική περιοδεία του σε όλο τον κόσμο, το εκπαιδευτικό ιστιοφόρο του Περουβιανού Ναυτικού BAP “Union” έφτασε στις 30 Δεκεμβρίου στο λιμάνι του Πειραιά στην Ελλάδα, πόλη όπου παρέμεινε σε επίσημο επίσκεψη. Στη φωτογραφία η Ρένα Μελά.
As a sailing ambassador promoting the brand of the Peruvian nation, from 2020 the ship flies a sail with the Peru brand logo and visits national and international ports providing information on top Peruvian products such as pisco, asparagus, tangerines, paprika, anchovy, among others? as well as Peruvian tourist destinations.
Ως πρεσβευτής ιστιοπλοΐας που προωθεί την επωνυμία του περουβιανού έθνους, από το 2020 το πλοίο πετά ένα πανί με το λογότυπο της επωνυμίας του Περού και επισκέπτεται εθνικά και διεθνή λιμάνια παρέχοντας πληροφορίες σχετικά με κορυφαία προϊόντα του Περού, όπως πίσκο, σπαράγγια, μανταρίνια, πάπρικα, γαύρος , μεταξύ άλλων; καθώς και περουβιανοί τουριστικοί προορισμοί.
Notably, Peru is the largest submarine force in South America and is the second oldest in the Western Hemisphere. CSS-11 is based at Naval Base Point Loma and consists of four Los Angeles-class fast-attack submarines, the floating dry dock ARCO (ARDM 5) and Undersea Rescue Command (URC).
Είναι αξιοσημείωτο ότι, το Περού είναι η μεγαλύτερη υποβρύχια δύναμη στη Νότια Αμερική και είναι το δεύτερο παλαιότερο στο δυτικό ημισφαίριο. Το CSS-11 εδρεύει στη Ναυτική Βάση Point Loma και αποτελείται από τέσσερα υποβρύχια ταχείας επίθεσης κλάσης Λος Άντζελες, την πλωτή αποβάθρα ARCO (ARDM 5) και το Undersea Rescue Command (URC).
This article is dedicated to the former Force Commander of UN in Cyprus, Rear Admiral Mario Sanchez D. (facebook)
Αυτό το άρθρο αφιερώνεται στον πρώην Αρχηγός της Ειρηνευτικής Δύναμης στην Κύπρο, Υποναύαρχος Μάριο Σάντζες από το Περού.

Καρναβαλίστικη φιέστα 2024 στην Αγλαντζιά

$
0
0

 Καρναβάλι Αγλαντζιάς, 10 Μαρτίου, 2024

This year’s Carnival Queen wearing a beautiful ping dress and a pretty flowers crown in a decorated carriage.
Η Βασίλισσα του φετινού Καρναβαλιού, φορώντας ένα όμορφο ροζ φόρεμα και μια όμορφη κορώνα με λουλούδια σε ένα στολισμένο άρμα.

Aglantzia Carnival was loved by Nicosia and was established as the largest cultural event in the Greater Nicosia, since in 2017 and 2018 when carnivalista numbered 9,000 and more than 90 teams.
Το Καρναβάλι Αγλαντζιάς αγαπήθηκε από τη Λευκωσία και καθιερώθηκε ως η μεγαλύτερη πολιτιστική εκδήλωση στη Μείζονα Λευκωσία, αφού το 2017 και 2018 οι καρναβαλιστές ανήλθαν στις 9.000 με τη συμμετοχή πέραν των 90 ομάδων.
Members of the Carnival Municipality Family open the grand parade on Sunday, March 10, 2024! The entry of the Mayor, Andreas Constantinou who conveyed the cheerful mood and gave the signal for a pleasant atmosphere.
Μέλη της Καρναβαλίστικης οικογένειας, του Δήμου ανοίγουν την παρέλαση την Κυριακή, 10 Μαρτίου, 2024! Η είσοδος του Δήμαρχου Ανδρέα Κωνσταντίνου, που μετάδωσε τη χαρούμενη διάθεση και έδωσε το μήνυμα για μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.
Beautiful majorettes participated in the parade.
Όμορφες μαζορέτες συμμετείχαν στην παρέλαση.
Having enjoyable and exciting time all together.
Ευχάριστες και συναρπαστικές στιγμές για όλους.
Aglantzia’s Parade provides an excellent opportunity for community groups, schools and other organisations to promote what they do to the thousands of people who attend the parade. (First prize).
Η Καρναβαλίστικη Παρέλαση της Αγλαντζιάς δίνει μια εξαιρετική ευκαιρία για κοινοτικές ομάδες, σχολεία και άλλους οργανισμούς, να προωθήσουν/προβάλουν αυτό που κάνουν στους χιλιάδες ανθρώπους που παρευρίσκονται στην παρέλαση. (Πρώτο βραβείο).
Carnival costumes don’t have to be “elegant”, the important thing is to show your good intentions and to feel comfortable.
Τα κουστούμια του Καρναβαλιού δεν χρειάζεται να είναι «κομψά», το σημαντικό είναι να δείξει τις καλές προθέσεις και να αισθάνεστε άνετα.
Participants from Philippines give a new dimension to the parade and add to the colourful atmosphere.
Οι συμμετέχοντες από τις Φιλιππίνες δίνουν μια νέα διάσταση στην παρέλαση και προσθέτουν στην πολύχρωμη ατμόσφαιρα.
A colourful spectacle with thousands of people in fancy dress. (Second prize).
Ένα πολύχρωμο θέαμα με χιλιάδες ανθρώπους στις φανταχτερές στολές τους. (Δεύτερο βραβείο).
Vitality, colours, joy and good mood scatter happiness in the people. (Third prize).
Ζωντάνια, χρώματα, χαρά και καλή διάθεση σκορπούν την ευτυχία στον κόσμο. (Τρίτο βραβείο).
The magic of Carnival. (Fourth prize).
Η μαγεία του Καρναβαλιού. (Τέταρτο βραβείο).
All that is required is enthusiasm, a passion to have fun and good time.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ενθουσιασμός, πάθος για διασκέδαση και χαρά.
Carnival is time to forget our inhibitions, wear a wild costume, play a character, live your fantasies…
Το Καρναβάλι είναι περίοδος ξεγνοιασιάς. Φορέστε ένα άγριο κοστούμι, προσποιηθείτε έναν χαρακτήρα και ζήστε τις φαντασιώσεις σας…
Satirical portrayal of politicians and current affairs are an integral part of Carnival celebrations in Cyprus.
Η σατυρική απεικόνιση των πολιτικών και των σημερινών υποθέσεων αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των εορτασμών τoy Καρναβαλιού στην Κύπρο.
Having enjoyable and exciting time all together.
Απολαμβάνοντας ευχάριστες και συναρπαστικές στιγμές όλοι μαζί.
Large variety of costumes and wonderful compositions.
Μεγάλη ποικιλία υπέροχων κουστουμιών και συνθέσεων.
The community spirit getting involved in and enjoy the carnival arts.
Το πνεύμα της κοινότητας συμμετέχει ενεργά και απολαμβάνει τις καρναβαλίστικες εκδηλώσεις.
Each group chooses a theme and tries to present it as successful as possible.
Κάθε ομάδα διαλέγει το θέμα της και προσπαθεί να το παρουσιάσει όσο πιο πετυχημένα γίνεται.
 It is mainly a children’s parade.     -      Είναι κυρίως παρέλαση για παιδιά.
Full of excitement and charming smiles.
Γεμάτοι ενθουσιασμό και γοητευτικά χαμόγελα.
A colourful carnival full of cozy children's smiles. Philippos, Philippos and Angeliki enjoy the parade.
Ένα καρναβάλι γεμάτο χρώματα και γλυκά παιδικά χαμόγελα. Ο Φίλιππος, Φίλιππος και η Αγγελική απολαμβάνουν την παρέλαση.
Gorgeous Semeli poses for a commemorative picture during the parade. There's nothing more satisfying than seeing a happy and smiling child.
Η πανέμορφη Σεμέλη. Δεν υπάρχει τίποτα το πιο ικανοποιητικό, από το να βλέπεις ένα ευτυχισμένο και χαμογελαστό παιδί.
In Aglantzia the whole family gets involved in the events and streets are overflowing with people having fun and enjoying themselves. Marios and Efi enjoy the cheerful and unique Carnival atmosphere.
Στην Αγλαντζιά παίρνουν μέρος όλοι στις γιορταστικές εκδηλώσεις και οι δρόμοι ξεχειλίζουν από κόσμο που διασκεδάζει. Ο Μάριος και η Έφη απολαμβάνουν τη χαρούμενη και μοναδική ατμόσφαιρα του καρναβαλιού.
A full of beauty and charm parade. - Παρέλαση γεμάτη ομορφιά και γοητεία.
Dress up for masquerade during the celebrations, which mark an overturning of daily life.
Μεταμφιέσεις κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων, οι οποίες σηματοδοτούν μια αλλαγή της καθημερινής ζωής.
Carnival season, it's a time of colorful and outrageous festivals and parades.
Το Καρναβάλι είναι μια περίοδος πολύχρωμη με εξωφρενικά φεστιβάλ και παρελάσεις.
Real fun for everyone. All ages together with the children having a fabulous time.
Πραγματική διασκέδαση για όλους. Όλες οι ηλικίες μαζί με τα παιδιά να απολαμβάνουν υπέροχες στιγμές.

A mean of publicly expressing the creative talent and energy of all people.
Ένα μέσο δημόσιας έκφρασης δημιουργικών ταλέντων και του δυναμικού όλων των ανθρώπων.
There's lots of loud music, singing and dancing all the way through.
Πολλή και δυνατή μουσική, χορός και τραγούδι συνέχεια.
That is really exciting and enjoyable time for all those people.
Συναρπαστικό και ευχάριστο για όλους.
The Carnival is a hive of joy, new ideas, spontaneous expression and creative outlet.
Το καρναβάλι είναι μια κυψέλη χαράς, νέες ιδέες, αυθόρμητη έκφραση και δημιουργική διέξοδος.
The joy is transmitted to the people as if by magic.
Η χαρά μεταδίδεται στον κόσμο ως δια μαγείας.
Floats and individuals dancing in the sound of music.
Άρματα και άτομα που χορεύουν στον ήχο της μουσικής.
Having enjoyable and exciting time all together.
Απολαμβάνοντας ευχάριστες και συναρπαστικές στιγμές όλοι μαζί.
A great feast of joy flooded the creative mood of hundreds of young, beautiful people, who sent their own message of cooperation, volunteerism and contribution to the community of the city.
Μια μεγάλη γιορτή χαράς πλημμυρισμένη από τη δημιουργική διάθεση εκατοντάδων νέων, όμορφων ανθρώπων, που έστειλαν το δικό τους μήνυμα συνεργασίας, εθελοντισμού και προσφοράς στην κοινότητα της πόλης τους.
Carnival has been celebrated on the island of Cyprus for centuries.
Το Καρναβάλι στην Κύπρο γιορτάζεται εδώ και αιώνες.
Charming and enthusiastic fans of Carnival.
Γοητευτικές και ενθουσιώδεις υποστηρίκτριες του Καρναβαλιού.
Aglantzia Parade provides an excellent opportunity for community groups, schools and other organisations to promote what they do to the thousands of people who attend the parade.
Η Καρναβαλίστικη Παρέλαση της Αγλαντζιάς δίνει μια εξαιρετική ευκαιρία για κοινοτικές ομάδες, σχολεία και άλλους οργανισμούς, να προωθήσουν/προβάλουν αυτό που κάνουν στους χιλιάδες ανθρώπους, που παρευρίσκονται στην παρέλαση.
Carnival in Aglantzia is above all a festival of fancy dress.
Το Καρναβάλι στην Αγλαντζιά είναι πάνω από όλα μια γιορτή μασκαρεμένων.
Each and every one put their utmost energy into their performance for the success of the parade.
Όλοι ανεξαίρετα προσπαθούν σκληρά για την επιτυχία της παρέλασης.
Spectators lined the main road side-walks which were packed with babies, children, parents, and grandparents all lined up to see this annual spectacle.
Οι θεατές πλαισίωσαν τα πεζοδρόμια της κύριας οδού, τα οποία ήταν γεμάτα μωρά, παιδιά, γονείς και παππούδες, που όλοι έφτασαν, για να δουν αυτό το ετήσιο θέαμα.
There are no limits to imagination: the brighter the better!
Δεν υπάρχουν όρια στη φαντασία: η πιο φωτεινή είναι η καλύτερη!
Fair play, cheerfulness, unselfishness and spontaneous voluntary activity grafted all ages in the magical experience of participation.
Ευγενής άμιλλα, κέφι, ανιδιοτέλεια και αυθόρμητη εθελοντική δραστηριότητα εμβολιάζοντας όλες τις ηλικίες στη μαγευτική εμπειρία της συμμετοχής.
A colourful spectacle with thousands of people in fancy dress.
Ένα πολύχρωμο θέαμα με χιλιάδες ανθρώπους στις φανταχτερές στολές τους.
The culmination of Aglantzia Carnival season occurs with a massive extravagant parade on Carnival Sunday.
Το αποκορύφωμα της Γιορτής της Απόκριας στην Αγλαντζιά είναι η τεράστια και μαζική παρέλαση στο καρναβάλι της Κυριακής.

Fun, imaginative mood and endless vividness are the main components for 9 years, making every year special and unique.
Διασκέδαση, ευφάνταστη διάθεση και ατελείωτη ζωντάνια είναι τα κύρια συστατικά για 9 χρόνια, κάνοντας το Καρναβάλι κάθε χρόνο ξεχωριστό και μοναδικό.
No other event in Nicosia can be so colourful and cheerful.
Καμιά άλλη εκδήλωση στη Λευκωσία δεν μπορεί να είναι γεμάτη με τόσα χρώματα και τόσο διασκεδαστική.
Well it is an unforgettable experience - to parade in a beautiful costume.
Η παρέλαση με ένα όμορφο κοστούμι, είναι μια αξέχαστη εμπειρία.
The carnival of the city vibrates in intense fun pace throughout its duration.
Το καρναβάλι της πόλης δονείται σε έντονους ρυθμούς διασκέδασης καθ'όλη τη διάρκειά του.
Creative enthusiasm of dancers and musicians giving their full spirit to living life joyfully in the moment.
Ενθουσιασμός χορευτών και μουσικών, δημιουργώντας πλήρες πνεύμα για τη χαρά της ζωής και των στιγμών.
It’s all about fun and happiness.     -     Αφορά τη διασκέδαση και τη χαρά.
Large variety of costumes and wonderful compositions.
Μεγάλη ποικιλία υπέροχων κουστουμιών και συνθέσεων.
People loves the carnival because it is a celebration of joy and relaxation.
Ο κόσμος αγαπά το Καρναβάλι γιατί είναι μια γιορτή χαράς και ξεγνοιασιάς.
The largest Carnival event in Nicosia which became an institution.
Η μεγαλύτερη αποκριάτικη εκδήλωση στη Λευκωσία, που έγινε θεσμός.
A total of 58 carnival groups with brio, fun and imaginative costumes, presented a beautiful parade.
Συνολικά 58 καρναβαλικές ομάδες με κοστούμια μπρίο, χαρά και φαντασία, παρουσίασαν μια ωραία παρέλαση.
This is definitely a fun time in Aglantzia for everyone to enjoy.
Σίγουρα είναι περίοδος διασκέδασης και απόλαυσης για όλους στην Αγλαντζιά.
Most carnival-related events are connected with the ancient worship of the Greek god of Dionysus.
Οι περισσότερες καρναβαλίστικες εκδηλώσεις συνδέονται με την αρχαία λατρεία του Έλληνα θεού Διονύσου.
The Greeks and Romans celebrated cheerful spring festivals in honour of Dionysos and Saturn with wine and singing.
Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι γιόρταζαν στα χαρούμενα φεστιβάλ που διοργάνωναν την Άνοιξη προς τιμήν του Διονύσου και του Κρόνου με κρασί και τραγούδι.
The word Carnival comes naturally from French and Italian and means the end of the meat-eating period.
Η λέξη Καρναβάλι έχει Γαλλική και Ιταλική πρoέλευση και σημαίνει την άρση ή αν θέλετε, το τέλος της κρεατοφαγίας.

Γεώργιος Καραϊσκάκης - Αλήθειες από τη ζωή του

$
0
0

 Μαρτυρίες από τις Κοινότητες Γιαννιώτι Άρτας και Σκουλικαριά ΆρταςΟ Γεώργιος Καραϊσκάκης γεννήθηκε, με βάση τις μαρτυρίες των γερόντων των δύο Κοινοτήτων: Γιαννιώτι Άρτας (η μικρή αλλά ιστορική αυτή Κοινότητα βρίσκεται πάνω από τη Σκουληκαριά Άρτας) και Σκουληκαριάς Άρτας, στη Σκουληκαριά Άρτας.                                                                    

Μητέρα του είναι η Ζωή-Διαμάντω Διμισκή. Η προτομή της βρίσκεται στον περίβολο του παλαιότερου Μοναστηριού, που έχει την ονομασία: «Κοίμησις της Παναγίας Θεοτόκου, Σκουλικαριάς Άρτας». Η Ιερά αυτή Μονή, κρατώντας στους ώμους της την Ορθοδοξία των αγνών γενεών Ελλήνων, χωρίς αλλοίωση από το πέρασμα του χρόνου, γιορτάζει με μεγάλη Πανήγυρη, προς τιμή της Παναγίας μας, κάθε χρόνο, στις δεκαπέντε Αυγούστου.

Με βάση μαρτυρίες, η οικογένεια Τρίμπου είχε δύο μαθητικά τετράδια. Ο Μήτσος Τρίμπος, έγραψε την Ιστορία της Σκουληκαριάς. Ανάμεσα στα γραφόμενά του, αναφέρει πολλά στοιχεία για τη γέννηση, για τους γονείς του Γεώργιου Καραϊσκάκη. Άλλη σημαντική περιγραφή είναι του Ηρακλή Γώγου, δισέγγονου του Γώγου Μπακόλα (1967).

Ισχυρή πηγή είναι, ο ίδιος ο τάφος του Γεώργιου Καραϊσκάκη, στον Άη-Δημήτρη Σαλαμίνας.

Παραποίηση της ιστορικής αλήθειας, όπως τονίζουν με παράπονο οι ντόπιοι, έγινε με προσπάθειες να ορισθεί εκ των άνω το 1927, με το όπως λένε: Αποφασίσαμε και διατάσσομε», του 712 Β.Δ, το 1966, το Μαυρομάτι Καρδίτσας, ως η γενέτειρα του Γεωργίου Καραϊσκάκη, εκφράζοντας, βέβαια, την αγάπη τους για την αδελφή τους αυτή Κοινότητα, η οποία τον προστάτευσε, αφού εκεί μικρός είχε φιλοξενηθεί και είχε προστατευθεί.

Τονίζω ότι, πηγές που αξιοποιώ, για να γράψω για τον μέγα αυτό ηγέτη των Ελλήνων, τον δολοφονημένο από Ελληνικά χέρια και μυαλά είναι και το βιβλίο του Νικόλαου Ε. Ντασκαγιάννη: Καραϊσκάκης. Γενέτειρα Αλήθεια και Ψέμα. Εκδόσεις: apiroshora, Έκδοση Απρίλιος 2000.

Σημαντικοί Βιογράφοι του Γεωργίου Καραϊσκάκη, μεταξύ άλλων είναι οι: Γ. Γαζής, Δημήτριος Αινιάν, Κωνσταντίνος Παπαρριγόπουλος. Ξένοι ιστορικοί, μεταξύ άλλων, έγραψαν για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη οι: Αύγουστος Φαμπρ (Γάλλος), Φ. Πουκεβίλ, Μέντελσον Μπαρθόλντυ (Γερμανός). Αγωνιστές του 1821 που έγραψαν για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, μεταξύ άλλων είναι οι: Νικόλαος Κασομούλης, Λάμπρος Κουτσονίκας, Ιωάννης Μακρυγιάννης.

Όποιος θέλει να φέρει μπροστά του την ηρωική θωριά του Γεώργιου Καραϊσκάκη και των ηρωικών αυτών μορφών, που πολέμησαν τους κατακτητές, πρέπει να περπατήσει στα δικά τους χώματα, της Σκουληκαριάς, στο Γιαννιώτι Άρτας, στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας. Οφείλει, επίσης, να προσκυνήσει την Παναγία Προυσσιώτισσα, στο δικό της Μοναστήρι, η οποία τον φύλαγε, όταν οι Οθωμανοί τον κυνηγούσαν. Επίσης κατέφυγε εκεί για να θεραπευτεί, γι` αυτό ο ίδιος Την τιμούσε περίσσια. Στο σκευοφυλάκιο του Μοναστηριού αυτού, υπάρχουν όπλα και προσωπικά αντικείμενα του ήρωά μας. Πάνω από το Μοναστήρι βλέπουμε τα δύο «Καραούλια»-Πύργους του Γεώργιου Καραϊσκάκη.

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης κατάγεται από ισχυρή γενέτειρα Αρματολών και Κλεφτών, Γενεών που πολλών, μέχρι σήμερα απόγονοί τους, έχουν τα δικά τους επίθετα, με τιμή και με τεκμηριωμένη υπερηφάνεια τα λένε στους επισκέπτες, όπως: Οικονομαίοι, Γεροκωσταίοι, Ντιμισκαίοι, Παπακωσταίοι ή Καπαίοι, Μπακολαίοι, Σκαλτσογιανναίοι, Στουμπαίοι και πολλοί άλλοι.

Ένα χρονικό διάστημα, και σε εκείνα τα δίσεκτα χρόνια του 1780 και μετά, οι Οθωμανοί κυνήγησαν απηνώς τους κλέφτες της περιοχής. Ανάμεσα στα πρωτοπαλίκαρα ήταν και τα αδέλφια της Ζωίτσας Ντιμισκή, ο Δημήτριος και ο Κώστας Ντιμισκής.

Ο Δημήτριος και ο Κώστας για να φυλάξουν την αδελφή τους από την καταδιωκτική μανία των κατακτητών, την παρέδωσαν στον Ηγούμενο Καλλίνικο της Ιεράς Μονής «Κοίμησις της Θεοτόκου», Σκουληκαριάς. Ο Ηγούμενος Καλλίνικος, για λόγους προστασίας της, της έδωσε το όνομα Διαμάντω και της ανέθεσε τη φύλαξη λίγων αιγοπροβάτων της Μονής.

Το Μοναστήρι αυτό τότε ήταν πλούσιο, γι` αυτό πήγαινε συχνά ο αποσπασματάρχης Τσιαούσης των κατακτητών Οθωμανών, Νικόλαος Πλακιάς, ως δωσίλογος (προδότης και φοροεισπράκτορας). Αυτός ξαφνικά αναγνώρισε τη Ζωίτσα Ντιμισκή. Την απειλούσε και την πίεζε ότι αν δεν ενέδιδε στις ανήθικές του προτάσεις, θα την πρόδιδε, οπότε θα είχε να υποστεί τα ειδεχθή μαρτύρια από τους Οθωμανούς. Η μικρή υποχώρησε, όμως έμεινε έγκυος. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι παρ` όλο το μίσος ανάμεσα στις οικογένειές τους, όταν πρωτοσυναντήθηκαν, ο έρωτάς τους ήταν σφοδρός. Αποτέλεσμα αυτού του έρωτα υπήρξε η εγκυμοσύνη της Ζωίτσας. Φαίνεται ότι η πρώτη εκδοχή είναι η επικρατέστερη, λόγω της φιλοοθωμανικής δράσεως του Νικόλαου Πλακιά.

Τα αδέλφια της Ζωίτσας, Κώστας και Δημήτριος, πληροφορήθηκαν μυστικά όλα τα διαδραματισθέντα. Έστησαν ενέδρα στον Νικόλαο Πλακιά, στη θέση «Πούρνος», που βρίσκεται ανατολικά, λίγο πιο ψηλά από το Γιαννιώτι. Μόλις ο Νικόλαος Πλακιάς πλησίασε, μαζί με δύο Οθωμανούς συντρόφους του, τα αδέλφια της Ζωίτσας φώναξαν ειρωνικά: «Νάτος, ο γαμπρός μας» και τον φόνευσαν, όπως του άρμοζε, μαζί με τους δύο Οθωμανούς συνεργάτες του. Το μέρος αυτό μέχρι σήμερα ονομάζεται: «Καρτέρι του Πλακιά». Δυστυχώς, όπως σε όλες τις Βεντέτες, λίγο αργότερα οι Πλακαίοι, μαζί με Οθωμανούς, δολοφόνησαν τους Δημήτριο και Κώστα, οπότε ο Ελληνισμός έχασε άδοξα δύο άξια παλληκάρια.

Η Ζωίτσα πληροφορήθηκε τα τραγικά συμβάντα. Κατέφυγε, μαζί με τον τετράχρονο γιο της, στον συγγενή της Δημήτριο Ίσκο, λεβέντη Έλληνα αγωνιστή, στην Τούνιστα Βάλτου. Οι ντόπιοι, εκεί, τον μικρό Γιώργο, τον φώναζαν Γιώργο του Ίσκου. Η Ζωίτσα, ασθενής, μετά από οκτώ χρόνια, επέστρεψε στη Σκουληκαριά, όπου απεβίωσε. Τον μικρό Γιωργάκη, μετά τον θάνατο της μητέρας του, τον ανέλαβε ο θείος του, ο γνωστός Καπετάν Γώγος Μπακόλας.

Στη Σκουληκαριά, τον μικρό Γιώργο Ίσκο, επειδή ήταν σωματικώς αδύναμος, τον φώναζαν Ισκάκη. Ο  Καπετάν Γώγος Μπακόλας, φρόντισε και ο μικρός πήγε ως υπηρέτης των Οθωμανών, όπου εργαζόταν ως νεροκουβαλητής για δύο χρόνια.

Οι Οθωμανοί, επειδή το παιδί ήταν μαυριδερό, το φώναζαν: «Καραϊσκάκη», δηλαδή στο επώνυμο: Ισκάκης, πρόσθεσαν τη δική τους λέξη: «Καρά» που σημαίνει μαύρος. Από αυτή την προσθήκη, απέκτησε το επώνυμο: Καραϊσκάκης.

Μια μέρα, ο μικρός Γεώργιος, όπως μετέφερε νερό, ο Οθωμανός συνοδός του, του επιτέθηκε με άσεμνες και με ανήθικες ορέξεις, ο μικρός έσυρε την πιστόλα του και τον φόνευσε. Στο χωριό λένε την ιστορία αυτή και ως ακολούθως: «Ο μικρός Γεώργιος, στην ανήθικη και άσεμνη επίθεση, προσποιήθηκε πως δεχόταν και μόλις ο Οθωμανός κατέβαζε τα ρούχα του, άρπαξε με ταχύτητα το όπλο του και τον καθάρισε». Οι κάτοικοι της περιοχής, μέχρι σήμερα, το μέρος αυτό της τεκμηρίωσης της παλληκαριάς του μικρού τότε, δεκατετράχρονου Γεώργιου Καραϊσκάκη, με υπερηφάνεια για τον Λεβέντη τους, το ονομάζουν: «Στον Τούρκο».

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, γνωριζόταν με τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων, ο οποίος τον σεβόταν για την παλληκαριά, για την ντομπροσύνη του. Από στόμα σε στόμα, με χαρά, οι ντόπιοι διηγούνται τα εξής συμβάντα:

Μια βραδιά ο Αλή Πασάς είχε διασκέδαση. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν καλεσμένος. Στο χορό απάνω, έκανε φιγούρα με γρήγορους γύρους, σε ένα από αυτούς, έδειξε τα απόκρυφά του, στον γιο του Αλή Πασά, τον Βελή. Αυτός διαμαρτυρήθηκε έντονα στον πατέρα του. Ο Αλή Πασάς κάλεσε αμέσως τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και του είπε το παράπονο του Βελή. Τότε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης του τόνισε: «Αλή Πασά μου, η φιγούρα το `χει  και ταυτόχρονα έκανε τη φιγούρα, δείχνοντάς τα και στον Αλή Πασά, με αυτό τον  έμπρακτο τρόπο, πανέξυπνος, όπως ήταν, απέδειξε και στον πατέρα και στον γιο την αξία της φιγούρας!

Μια άλλη ημέρα, ο Αλή Πασάς ρώτησε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη: «Θα πάω ορέ Καραϊσκάκη Σουλτάνος στην Υψηλή Πύλη;

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, έχοντας άριστες γνώσεις στα στρατιωτικά και πολεμικά θέματα, να μη ξεχνάμε την καταγωγή του και τους λεβέντες θείους που τον μεγάλωσαν, του απάντησε: «Θα πας Πασά μου και μάλιστα με κόκκινα γένια»! Πραγματικά ο Αλή Πασάς πήγε με Κόκκινα γένια, αφού σκοτώθηκε από τον Κιοσέ Μεχμέτ, το κεφάλι του πήγε περίπατο, ως δώρο του Χουρσίτ στον Σουλτάνο Μαχμούτ Β`, στολίζοντας την Πύλη του Σεραγιού.

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, δεν πέθανε από βόλι Τούρκου αλλά από μυαλό λεγόμενου Έλληνα, ο οποίος προκάλεσε πολλές συμφορές, τόσο κατά τη διάρκεια της επανάστασης όσο και μετά την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία ενός μέρους του ελληνισμού και του ελληνικού χώρου και από χέρι λεγόμενου Έλληνα εντολοδόχου του, που απλά πίεσε τη σκανδάλι. Για λόγους έρευνας, θέτω απλά το ακόλουθο ερώτημα: Ποιον εμπόδισε, διά της προσωπικότητάς του να ηγηθεί ανατρέποντας διαφαινόμενη απόφαση εθνοσυνέλευσης;

Ο Ανδριάντας του Γεώργιου Καραϊσκάκη κοσμεί το Αρχαίο Κάστρο της Άρτας. Επίσης προτομή του βρίσκεται στην πλατεία Σκουληκαριάς (1957).

Να ευγνωμονούμε και αυτόν τον φυσικό ηγέτη, να ευχόμαστε να μην έλθουν δύσκολες στιγμές, επειδή πιθανώς δύσκολα θα υπάρξουν τέτοιοι ηγέτες σε πιθανώς νερουλιασμένες εποχές και αν υπάρξουν τα πιθανώς δίποδα κοράκια είναι πλήθη.

Εύχομαι η Ελληνική Πολιτεία, έστω και τώρα, να σταθεί στο ανάστημα που πρέπει και να λάβει τα πρέποντα μέτρα της οικονομικής ενίσχυσης, της ενίσχυσης νέων οικογενειών που μένουν μόνιμα σε αυτά τα μέρη και φυλάγουν Θερμοπύλες παλληκαριάς και Ελληνικής λεβεντιάς. 

Με οικονομική ενίσχυση να ενθαρρύνει και άλλες νέες οικογένειες να εγκατασταθούν μόνιμα σε αυτά τα εξαίρετα μέρη, στα μέρη της Μαγιάς του Ατόφιου Ελληνισμού. Τα οικονομικά είναι μηδέν μπροστά στο ουσιώδες άνοιγμα εγκατάστασης νέων οικογενειών σε όλη την Ελληνική Επικράτεια, με άνοιγμα, με ενίσχυση με σύγχρονα μέσα διδασκαλίας Σχολικών Μονάδων. 

Στην περιοχή αυτή βρίσκεται ο Ιερός Τύμβος του Πατροκοσμά του Αιτωλού, είναι καιρός να ακολουθήσουν τα Νομοθετικά Σώματα και οι Κυβερνήσεις  και σε Ελλάδα και σε Κύπρο τα δικά του βήματα. Χρειαζόμαστε να φτιάχνουμε άνδρες όμοιους με το Σπαρτιατικό Ήθος και με την εφαρμογή της Μακεδονικής Φάλαγγας και γυναίκες του: «ή ταν ή επί τας». Μητέρες όμοιες με την Ολυμπία. Φυσικά και παιδαγωγούς όπως ο Σωκράτης και ο Αριστοτέλης, εάν θέλουμε να έχουμε, ως Ελληνικό Έθνος, μέλλον και να μη μας ραπίσουν οι Ένδοξοί μας Πρόγονοι στην Αιώνιο Ζωή!  

Τα Καραϊσκάκεια διεξάγονται, κάθε χρόνο, την προτελευταία Κυριακή εκάστου Ιουλίου, μπροστά από την Προτομή του Γεώργιου Καραϊσκάκη, στη Σκουληκαριά, με: χορούς, αθλητικές εκδηλώσεις, αγώνες δρόμου, με ομιλίες, με πατροπαράδοτη ελληνική διασκέδαση, όπως γνωρίζουν οι Αγνοί Έλληνες, όλων των ακριτικών και βουνήσιων περιοχών, οι οποίοι φυλάνε της Ιστορίας το Διάσελο, των Κλεφτών τα περάσματα και των Ηρώων μας τα ανδραγαθήματα!  

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Συγγραφέας, Ερευνητής, Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος 

Σάπιες Ζωές, Ανδρέας Ονουφρίου



Latest Images